ή κυριαρχία-κοινωνική απελευθέρωση Δυο βήματα για να λυθεί η κρίση. Δυο βήματα για να σωθεί η Χώρα.

1.Το πρόβλημα στην χώρα είναι πολιτικό, εν συνεχεία έγινε οικονομικό ώσπου και τα δυο τους ενωθήκαν σε ένα ώστε να γίνει θεσμικό.

Ας τραβήξουμε μια γραμμή και ας κάνουμε ταμείο να δούμε τι μας έχει απομείνει και τι δυνατότητες μας έχει αφήσει ο εγκληματίας ο Γιωργάκης.

Ο Παπανδρέου πέρυσι, έχοντας χάσει κάθε έλεγχο των πραγμάτων, αφέθηκε να διασωθεί όπως όπως από τους ξένους.

Εναλακτικά κινδύνευε με στάση πληρωμών και  βίαιη εξέγερση σε βάρος του, ενώ κινδύνευε και όλη η Ευρώπη  εξαιτίας του. Οι ξένοι τον διέσωσαν -με αυτό που αποκλήθηκε μηχανισμό σωτηρίας  και για το οποίο δηλώνει περήφανος- και τον τοποθέτησαν  όμηρο και εκτελεστή των αποφάσεων τους.

Στην συνέχεια από ανικανότητα και πάλι δεν μπόρεσε να εφαρμόσει τα υπεσχημένα του, και έτσι το πολιτικό πρόβλημα ενώθηκε με το οικονομικό κάνοντας την κατάσταση  μας εκρηκτική.

Ταυτόχρονα το πολιτικό προσωπικό σήμερα φλυαρεί και σπεκουλάρει. Προσπαθεί να κάνει ταμείο στις θυσίες του λαού ποντάροντας στην επομένη ημέρα και περιμένοντας να ενισχυθεί από τους αγανακτισμένους. Την ίδια στιγμή όλες οι σημαντικές αποφάσεις και οι δυνατότητες της Ελλάδας έχουν εκχωρηθεί. Όλα τα σημαντικά αποφασίζονται εκτός Ελλάδας, και κοινοποιούνται στον εκτελεστή Παπανδρέου, ο όποιος παλεύει σκληρά να τα περάσει στο εσωτερικό του κόμματος κατ αρχήν, και μέσω αυτού στην Βουλή. Τελευταία εντολή τους είναι να ξεπουλήσει τα πάντα και να μαζέψει και αλλά λεφτά.

Σε αυτό το έσχατο σημείο αυτό-εξευτελισμού της χώρας ο πολιτικός κόσμος εμφανίζεται να διαφωνεί, να αντιστέκεται να συμφωνεί, να διαφοροποιείται, να φλυαρεί, να συνδιαλέγεται, να αντιπροτείνει, να κάνει συμβούλια…  Σε κάθε του «αντίδραση» όμως απειλείται να χρεωθεί την χρεωκοπία η όποια είναι η μόνη εναλλακτική που αφήνουν οι ξένοι Γιωργάκη.

Σε αυτό το σημείο μια σωστή δρώσα Βουλή  που αντιπροσωπεύει το λαό συνεχώς και όχι ευκαιριακά, βάση των αρμοδιοτήτων της και του Συντάγματος θα έπρεπε να τον ΕΧΕΙ ΠΑΨΕΙ ΩΣ ΑΝΙΚΑΝΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ και ίσως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διασωθεί αυτή η βουλή, ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία και η κοινωνική ειρήνη.

Δεν χρειάζονται εκλογές αλλά απόδοση ευθυνών εκεί που ανήκουν. Και όλοι ξέρουν που και σε ποιους ανήκουν (χωρίς να εξαιρείται η προηγούμενη κυβέρνηση). Δουλειά  της βουλής είναι να αντιπροσωπεύσει τον λαό που σήμερα είναι στις πλατείες και όχι μονιμοποιεί  και να χειροκροτεί τετελεσμένα.

2. Εθνικός στόχος να γίνει το χρέος βιώσιμο. Επί του πρακτέου

Η τελευταία επιδρομή στα εισοδήματα μπορεί ίσως να αποδώσει εισπρακτικά κάποια πράγματα, συνολικά όμως οι θυσίες του λαού θα αποδώσουν και η Ελλάδα θα βγει από την κρίση μόνο εάν το χρέος γίνει βιώσιμο. Αν το χρέος δεν γίνει βιώσιμο η χρεωκοπία μας είναι δεδομένη και θα συμβεί κάποια στιγμή ανεξέλεγκτη στο εσωτερικό και προγραμματισμένη από το εξωτερικό. Το χρέους πρέπει να γίνει βιώσιμο και αυτός πρέπει να είναι ο Εθνικός μας στόχος.

Αυτό γίνεται με τρεις τρόπους.

Α Αναδιάρθρωση του χρέους με δραστική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής μείωση επιτοκίων μείωση δόσεων και αναχρηματοδότηση. Αυτό έγινε το Μάριο σε μικρή κλίμακα και δεν απέδωσε. Μπορεί να γίνει σε μεγαλύτερη κλίμακα από την ΕΚΤ απευθείας.

Β. Κούρεμα= διαγραφή του χρέους σε ένα ποσοστό. Αυτό γίνεται είτε με απόφαση της Ελλάδας είτε με συμβιβασμό με τους δανειστές. Με αυτή την προοπτική θα χάσουν οι τράπεζες και διαφωνεί όλη η ηγεσία της Ευρώπης.

Γ Άρνηση του χρέους επιτροπή λογιστικού ελέγχου και διαγραφή του χρέους μέχρι του σημείου που αυτό γίνεται βιώσιμο. Αυτό γίνεται μονομερώς από την Ελλάδα και οι δανειστές τρέχουν στα δικαστήρια. Χάνουν όλοι οι δανειστές αναλογικά και φυσικά διαφωνούν όλοι.

Τα δυο τελευταία επειδή προϋποθέτουν σύγκρουση με την ευρωζώνη οδηγούν (υπο προϋποθέσεις) εκτός αυτής. Αν «σκαλώσει» η δουλειά μας κόβουν την παροχή ρευστού και πάμε στην δραχμή υποχρεωτικά και ανεξέλεγκτα. Στην τρίτη περίπτωση μπορούμε να προχωρήσουμε  προς στην δραχμή ελαφρώς πιο ελεγχόμενα.

Για να συμβεί κάτι από τα παραπάνω χρειάζεται μόνο ένα-δυο πραγματάκια. ΕΝΟΤΗΤΑ  του πολιτικού συστήματος, ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ για όλο το έθνος και όχι για το κόμμα, και φυσικά άλλοι άνθρωποι.

Όλα τα πολιτικά κόμματα και όχι μόνο, θα πρέπει να συμφωνήσουν σε μια από τις παραπάνω εκδοχές ώστε η Ελλάδα να την κάνει εθνικό στόχο. Να σχεδιάσει επ αυτής της εκδοχής και να πορευτεί το έθνος ενωμένο ζητώντας από τους δανειστές τα ανάλογα, και κυρίως  το δικαίωμα  του στο αύριο.

Τόσο απλά

Γιάννης Παπαϊωάννου