Η μεγάλη ανατροπή της Πλατείας!

Ανεξάρτητα του ποιος και γιατί «άναψε το φυτίλι», οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν πως η ελληνική ψυχή βρήκε διέξοδο, και είναι ευχάριστο να βλέπεις  δεκάδες πολίτες αυτού του τόπου να εκφράζουν ειρηνικά τη δυσαρέσκειά τους. Οι Έλληνες φανέρωσαν σε όλο τον κόσμο, μέσα από τις πρωτοφανείς κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, την ευγενική τους φύση. Φανέρωσαν περίτρανα, πως οι κουκουλοφόροι και οι «μαχαλάκηδες» δεν ήταν δυσαρεστημένοι Έλληνες πολίτες, αλλά στρατευμένα όργανα του παρακράτους. Ενός σκοτεινού παρακράτους που έχει λουφάξει τις τελευταίες μέρες, γρυλίζοντας μέσα από τα λαγούμια που έχει κρυφτεί, καθώς διαπιστώνει, πως τα αφεντικά του έχουν τρομοκρατηθεί…

Όχι πως η λαϊκή «εξέγερση» έφερε την ανατροπή και ότι όλα είναι τώρα «μέλι γάλα». Η εξέγερση αυτή είχε προβλεφτεί και σε μεγάλο βαθμό δρομολογηθεί. Όπως όμως συμβαίνει με την φωτιά, έτσι και με τη λαϊκή οργή …ποτέ δεν ξέρεις.  Η μεγάλη ανατροπή που σημειώθηκε με αυτές τις κινητοποιήσεις, που έκανε την διαφορά, είναι η ειρηνική τους μορφή. Αυτό είναι που έχει προκαλέσει εδώ τον πανικό, διότι δεν έχει δώσει –ακόμα- την αφορμή στο παρακράτος να αναλάβει μέτρα εναντίον τους.

Αυτό που βλέπουν να κινείται στις πλατείες είναι οι …«ελληνίδες καμαριέρες» που ζητούν την επιβολή δικαιοσύνης ενάντια στους «βιαστές» τους, που είναι σύσσωμο το διεθνές πολιτικοοικονομικό σύστημα. Μέσα από την εξέγερση αυτή, που έχει στο μεταξύ κερδίσει τη συμπάθεια όλου του κόσμου, έχει δοθεί στον πολίτη μια νέα οπτική, τελείως διαφορετική από αυτή που οργανωμένα τους επέβαλε η προπαγάνδα του συστήματος. Έχει καταφέρει να κάνει πολλούς να αρχίσουν ξανά να ελπίζουν, αλλά… Στην όλη αυτή υπόθεση υπάρχει ένα «αλλά»!

Πόσες πιθανότητες έχει η ευγενική ελληνική ψυχή να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και να πάρει την τύχη της στα χέρια της;

Η κινητοποίηση αυτή δεν ξεσήκωσε μόνο τους απλούς πολίτες. Δείχνει να ανάστησε το φιλότιμο και κάποιων πρώην βουλευτών και τους έφερε στην Πλατεία, με μια επιστολή κόλαφο κατά του μέχρι σήμερα πολιτικού συστήματος (βλέπε εδώ). Ανεξάρτητα του ότι μπορεί να αποδειχτεί στο μέλλον κάποια ιδιόμορφη σκοπιμότητα πίσω από την κίνηση αυτή, εγώ θα δεχτώ προς στιγμή ότι είναι μια αυθόρμητη κίνηση, διότι δεν παύουν να υπάρχουν και ανάμεσα στους πολιτικούς κάποιοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κάποιοι που σαν υπνωτισμένοι είχαν θέσει τον εαυτό τους υπό την επιρροή της κομματικής προπαγάνδας, της ματαιοδοξίας, της διαπλοκής. Μία «συγνώμη» δεν παύει να αποτελεί ευγενική και ίσως ακόμη και ηρωική πράξη, λαμβάνοντας υπόψη τα ελληνικά δεδομένα. Ίσως κάποιοι στο σημείο αυτό όμως να πουν πως η «συγνώμη» αυτή δεν έχει πολιτικό κόστος για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, άρα δίνεται εκ τους ασφαλούς. Εγώ το παραβλέπω αυτό προς στιγμή και δέχομαι την κίνηση ως καλοπροαίρετη όπως βλέπω και την γενική κινητοποίηση των υπόλοιπων ελλήνων σήμερα.

Αυτή η επιστολή λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου μία πρώτη μεγάλη επιτυχία της ειρηνικής εξέγερσης, αλλά…

Να πάλη αυτό το περίεργο «αλλά».

Γιατί «αλλά»; Θα ρωτήσει κάποιος. Γιατί πρέπει να μας χαλάσεις οπωσδήποτε την καλή μας «επαναστατική διάθεση»;

Διότι φίλοι μου οι καιροί είναι χαλεποί και διότι δεν ζούμε σε «ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο».

Η δική μου αρνητική πρόβλεψη είναι, πως πίσω από την όμορφη αυτή κατάσταση που βιώσαμε τις τελευταίες μέρες, έρχεται όντως κάτι άλλο, όχι όμως αυτό που το συναίσθημα μπορεί να διαμορφώσει. Πίσω από τις χαρές και τα πανηγύρια έρχεται αργά αλλά σταθερά η σκληρή, μεθοδική, πραγματικότητα, και σε λίγο θα πούμε ομοθυμαδόν: «Finito la musica, passato la fiesta ”.

Όσο και να προκαλεί ενθουσιασμό και να αναπτερώνει τη φαντασία η γιορτή της σύγχρονης «επανάστασης», όσο και να έχουν λουφάξει τα τρωκτικά του εδώ πολιτικού συστήματος, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ, δεν έχει νικηθεί, και η Ελλάδα είναι μέσα στα μελλοντικά του σχέδια.

Δεν μπορούμε ακόμη να γνωρίζουμε ποια θα είναι η ουσιαστική εξέλιξη, να εικάσουμε μόνο μπορούμε, αλλά ένα είναι σίγουρο, πως ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ.

Αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας δεν αποτελεί πρωτοτυπία… Εγώ προσωπικά το έχω ξαναζήσει, στο Βερολίνο, το 1989, με την πτώση του τοίχους. Η πτώση του Σιδηρούν Παραπετάσματος και η συντριβή της πανίσχυρης Σοβιετικής Ένωσης είχε αποδοθεί και τότε στην «ειρηνική εξέγερση του λαού». Πόσο αστείο φαίνεται όμως αυτό σήμερα, μετά από 22 χρόνια…

Πόσο εύκολα έπεσε τότε ο καταπιεσμένος, εξεγερμένος λαός, στην αγκαλιά του καπιταλισμού και της Νέας Εποχής…

Είναι αυτό ένα μάθημα για τους «αγανακτισμένους» της Ευρώπης;

Θα δούμε!

Alkimos