Σε έναν Αντωνάκη.

Δεν γνωρίζω αν στα παιδικά σου χρόνια, στη γειτονιά σου, έπαιξες το παιχνίδι «Νάτο - νάτο το δαχτυλίδι, πούντο - πούντο δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις το δαχτυλίδι που ποθείς». Το κατάλαβες ε; Τώρα που συνωστίζονται τα πασοκικά αποβράσματα για την αρχηγική θέση, γιατί δεν πας κι εσύ; Εντάξει είσαι ψηλός και ως γνωστόν ο Θεός δεν έφτανε να σου βάλει το μυαλό με την κουτάλα και χύθηκε από έξω. Κι αυτό στις γειτονιές μας το λέγανε. Και παίζαμε και σβούρα. Και γυρίζαμε ολόγυρα μέχρι που ζαλισμένοι πέφταμε κάτω. Κι ακόμα οι πιο τολμηροί από μας περπατούσαν με τα χέρια κάτω και τα πόδια ψηλά. Από αυτά τα παιχνίδια έπαιξες κανένα, όταν ήσουν μικρός; Γιατί τότε δεν θα σε κορόιδευε κανένας. Ενώ τώρα που τα παίζεις μεγάλος γίνεται χαμός. Σε δείχνουν όλοι και γελάνε. Σωπάστε λένε, μιλάει ο αρχηγός και μπήγουν τα γέλια. Α, πού είσαι παιδί, στη γειτονιά μου οι μεγάλοι μας μάθαιναν, πως αν ο αντίπαλος, έλεγε για μας τα καλύτερα λόγια, τότε κάτι δεν πήγαινε καλά, όχι με τον αντίπαλο, αλλά με μας τους ίδιους. Κι έκανες και κάτι ακόμη. Έγινες βασιλικότερος του αντιπάλου. Ξεφτίλισες μερικούς φοβητσιάρηδες, άτολμους και δειλούς δικούς σου. Το παιχνίδι του όχι – ναι, δεν το παίζαμε στη γειτονιά μας. Αν λέγαμε και ξελέγαμε έρχονταν οι μανάδες μας με τις παντόφλες στο χέρι και μας έκαναν τον πισινό κόκκινο από τις παντοφλιές. «Δεν θα γίνεις ψεύτης» έλεγαν εν χορώ. Οι μανάδες μας θεωρούσαν το ψέμα μεγάλο αμάρτημα. «Στην κόλαση θα πάτε καταραμένα και θα σας τρυπάει τη γλώσσα με την πυρούνα ο διάβολος». Κι εμείς τα κάναμε πάνω μας στην νοερή εικόνα με τα καζάνια και τις φωτιές.

Σε ποιους έδωσες εξετάσεις νομιμοφροσύνης, στον λαό, ή στον εχθρό; Στον φτωχό μεροκαματιάρη, ή στον Γιούγκερ; Στα παλικάρια μας και στις κοπέλες μας ή στον Σόϊμπλε και στην Μέρκελ; Στα πεινασμένα παιδιά μας ή στους τραπεζίτες;

Αν δεν διάβασες τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και ψήφισες «ναι σε όλα», τότε είσαι ανόητος γι αυτό και επικίνδυνος. Αν τα διάβασες και έκρινες «ναι σε όλα» τότε είσαι δυο φορές επικίνδυνος.

Ε, ψιτ παιδί, μας έκοψες τα μεροκάματα, μας έκοψες τις συντάξεις, μας ζάλισες στους φόρους, μας πήρες κι εσύ την πατρίδα μας. Ήσουν κι εσύ ο εχθρός που με προβιά φίλου ήρθε. Ο πάνσοφος στίχος του Ελύτη αφιέρωμα σε σένα.

Ε, ψιτ παιδί και κάτι ακόμη, άσε την αριστερά ήσυχη, είσαι πολύ μικρός για να μιλήσεις γι αυτήν. Για την αριστερά θα μιλήσουμε εμείς ο λαός. Οι βλακείες της μας ρήμαξαν. Τα κατορθώματά της μας δόξασαν. Η αριστερά ανήκει σε μας, όχι σε σένα. Εσύ, καλό είναι να θυμάσαι πως υπάρχει τιμωρία και για τους συνεργάτες  των κατακτητών.

 

                                                                       Νίκος Καραγιάννης