Η εμπλοκή του Ισραήλ στον πόλεμο εναντίον της Συρίας είναι
μια αποτυχία της Τουρκίας να «κάνει τη δουλειά» για τους Αμερικανούς και
οι ηγέτες της Αγκυρας αποδείχθηκαν κότες, γράφει ο δημοσιογράφος
Μιχάλης Ιγνατίου στην aixmi.
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
Οι αεροπορικές επιδρομές του Ισραήλ εναντίον στρατιωτικών στόχων στη
Συρία, πραγματοποιήθηκαν στην πιο δύσκολη στιγμή για τους αντιπάλους του
Άσαντ, καθώς ήταν ευρύτατα γνωστό στην Ουάσιγκτον, πως οι αντάρτες -που
χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία- είχαν υποστεί
καθοριστικές ήττες από τις πιστές στον Σύρο πρόεδρο δυνάμεις.
Ταυτόχρονα, ήταν διάχυτη η ανησυχία στα υψηλά δώματα του Λευκού Οίκου
για το γεγονός ότι ο έλεγχος των αντικαθεστωτικών είχε περάσει στις
ομάδες που διοικούνται από σκληρούς τρομοκράτες της Αλ Κάϊντα.
Αίφνης ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα βρέθηκε προ του δύσκολου διλήμματος
να έχει απέναντί του στη μετα-Άσαντ εποχή ένα νέο καθεστώς, έντονα
εξτρεμιστικό και αντιαμερικανικό. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…
Με την κινητοποίηση του Ισραήλ, που έγινε σε πλήρη συνεννόηση με την
Ουάσιγκτον –και οτιδήποτε άλλο λέγεται είναι μία τεράστια βλακεία-
εισέρχεται στον εμφύλιο ένας νέος παίκτης, που είναι σκληρός,
αποφασιστικός και δοκιμασμένος, σε αντίθεση με την Τουρκία και τους
ηγέτες της, που αποδείχθηκαν κότες, αποτυγχάνοντας να υλοποιήσουν έστω
και μία εκ των υποσχέσεων που έδωσαν στο Λευκό Οίκο.
Η πιο γνωστή υπόσχεση, που έμεινε ανεκπλήρωτη, ήταν η διαβεβαίωση του
Ταγίπ Ερτογάν στον Πρόεδρο Ομπάμα, ότι σε έξι μήνες ο Άσαντ θα είχε
εξαφανιστεί από τη Συρία.
Και όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά είναι εκεί και πολεμά με τους
πιστούς του, και θα μπορούσε να είχε επικρατήσει εάν οι ξένοι αντίπαλοί
του δεν συνέχιζαν να χρηματοδοτούν και να ενισχύουν με οπλισμό τους
αντάρτες.
Η νέα κατάσταση στην περιοχή πρέπει να ειδωθεί ως μία αποτυχία της
Αγκυρας «να κάνει τη δουλειά» για τους Αμερικανούς, οι οποίοι ζήτησαν τη
βοήθεια του Ισραήλ, με την ελπίδα ότι το παιγνίδι δεν έχει ήδη
απωλεστεί για τους δυτικούς.
Βεβαίως, ο Άσαντ δεν παύει να είναι ένας δικτάτορας, εξίσου κακός και
απολυταρχικός, όπως και ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και οι
άλλοι Άραβες ηγέτες που κυβερνούν με φωτιά και τσεκούρι. Η διαφορά
έγκειται στο ποιος εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα και ποιος τα
πολεμά.
Στις επόμενες ημέρες θα διαφανεί ο ακριβής ρόλος του Ισραήλ, το οποίο
έκανε και επίδειξη δύναμης στο πλαίσιο των ασκήσεων πάνω από την Κύπρο
και την Κρήτη, όπου δοκιμάζεται η αντοχή και η εκπαίδευση των πιλότων,
που θα αναλάβουν το «mission impossible» εναντίον των πυρηνικών
εγκαταστάσεων του Ιράν.
Τις τελευταίες 48 ώρες και με αφορμή τα ισραηλινά πλήγματα εναντίον
του Άσαντ, αναπτύχθηκε ένα περίεργο σενάριο, που φέρει το Ισραήλ να
συνεργάζεται με τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και την Ιορδανία
εναντίον της Τεχεράνης. Αυτός που το σκέφθηκε δεν γνωρίζει ιστορία.
Οι Τούρκοι είναι οι μεγαλύτεροι οπορτουνιστές του πλανήτη, αλλά έχουν
και κάποιες «αρχές» όταν κινδυνεύουν οι φίλοι τους. Και το Ιράν
παραμένει χώρα έντονα θρησκευτική και εξτρεμιστική, την οποία θαυμάζουν
οι ηγέτες της Τουρκίας. Δε χρειαζόταν να μας το πει ο Αχμέτ Νταβούτογλου
για να γνωρίζουμε –και αποτελεί γεγονός- ότι το Ιράν είναι φίλη χώρα
για την Αγκυρα και ότι οι προσπάθειες του Λευκού Οίκου και του Στέϊτ
Ντιπάρτμεντ για την επαναπροσέγγιση Ισραήλ και Τουρκίας δεν έχουν
επιτύχει μέχρι στιγμής –και ίσως δεν επιτύχουν ποτέ.
Μετά το πρώτο σοκ από την απολογία προς τον Ερντογάν, ο Μπέντζαμιν
Νετανιάχου βγαίνει από το καβούκι του και αποδεικνύει ότι είναι ο ηγέτης
της μόνης χώρας στην ταραγμένη περιοχή της Μεσογείου, που κτυπά και
αποτελεσματικά και αποφασιστικά, και με τρόπο που δείχνει ισχύ
περιφερειακής δύναμης, ένα χώρο που παλεύει ανεπιτυχώς να καλύψει ο
πρωθυπουργός της Τουρκίας.
Η «γειτονιά» μας φλέγεται, οι συμμαχίες αλλάζουν, και η Ελλάδα με την
Κύπρο έχουν βυθιστεί στη δίνη μίας άνευ προηγουμένου οικονομικής κρίσης
–άρα προς το παρόν δεν έχουν και ρόλο στο νέο σκηνικό. Ο κίνδυνος
περιφερειακού πολέμου είναι χωρίς αμφιβολία μεγάλος, και έχουν δίκιο
όσοι εκ των αναλυτών προβλέπουν και προειδοποιούν πως ο Άσαντ δεν θα
πέσει πριν προκαλέσει μεγάλη ζημιά με εκτεταμένη χρήση χημικών.
Εάν κινητοποιήθηκαν οι πάντες κηρύσσοντας «κόκκινο συναγερμό» στη
βάση μίας έωλης κατηγορίας ότι ήταν αυτός που έκανε χρήση του αερίου
Σαρίν, τί θα συμβεί στην περίπτωση που όντως ανοίξει τις πύλες της
κόλασης;
Και οι αναλυτές ορθώς πιστεύουν πως θα το πράξει, διότι δεν είναι βλάκας να πιστεύει πως δεν θα έχει την τύχη του Καντάφι…
Η λύση για τη Συρία πρέπει να είναι μόνο πολιτική –η στρατιωτική
μέχρι στιγμής έχει αποτύχει- αν και οι ξένες χώρες που πολεμούν τον
Άσαντ δεν πρόκειται να αποδεχθούν παραμονή του στην εξουσία.
Η συνέχιση του πολέμου μπορεί να εμπλέξει, εκτός του Ισραήλ, το
Λίβανο, το Ιράν και την Ιορδανία. Είναι κάτι, που αυτή τη στιγμή,
σίγουρα δεν φαίνεται να επιθυμεί η Αμερική…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου