Όταν το κράτος παραβιάζει βασικές νομικές αρχές ...

Μια από τις βασικές αρχές του νομικού μας συστήματος είναι η εξής. Ας πούμε ότι πριν από 10 χρόνια έχεις διαπράξει κάποιο αδίκημα, που με το τότε νομικό καθεστώς ήταν πταίσμα. Όταν μετά από 10 χρόνια γίνεται η δίκη, ο νόμος έχει αλλάξει και σήμερα το ίδιο αδίκημα είναι πλημμέλημα.

Η καταδικαστική απόφαση δεν μπορεί να τιμωρήσει τον παρανομούντα με βάση την τιμωρία που ορίζει ο νόμος για πλημμέλημα, αλλά για πταίσμα, διότι όταν διαπράχτηκε το αδίκημα, αυτό όριζε τότε ο νόμος.

Η Ελληνική πολιτεία λοιπόν πριν από μερικά χρόνια πολύ σωστά κατάργησε τα τεκμήρια διαβίωσης, καθώς και το πόθεν έσχες για την αγορά ακινήτων καθώς και αυτοκινήτων. Με βάση αυτό το καθεστώς που ήταν τότε σε ισχύ, πάρα πολλοί συμπολίτες μας ανανέωσαν τα αυτοκίνητά τους και πήραν αυτοκίνητα μεγαλύτερου κυβισμού, που ρύπαιναν λιγότερο και ήταν πιο ασφαλή.


Σήμερα λοιπόν η Ελληνική πολιτεία ξαφνικά και από το πουθενά, απαιτεί έκτακτους φόρους διαβίωσης, φόρους πολυτελείας και δυσβάσταχτα τέλη κυκλοφορίας για να μπορείς να έχεις στην κατοχή σου το ίδιο αυτοκίνητο, ενώ πριν μερικά χρόνια το ίδιο αυτό αυτοκίνητο δεν είχε τέτοιες φορολογικές επιβαρύνσεις.

Με λίγα λόγια, το κράτος παραβιάζει μια από τις βασικές αρχές του νομικού μας συστήματος, που λέει ότι δεν μπορείς να τιμωρηθείς με διαφορετική ποινή που αυτή που όριζε ο νόμος όταν διέπραξες το αδίκημα.

Διότι αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγόρασαν τότε τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, είχαν υπόψη τους τις σημερινές φορολογικές υποχρεώσεις μιας τέτοιας αγοράς, το πιο πιθανό είναι (ένα σίγουρο στοίχημα λέω εγώ) ότι δεν θα είχαν προχωρήσει στην εν λόγω αγορά, ακόμα και χωρίς να είχαμε την σημερινή κρίση.

Το αν στέκει αυτό που σας είπα νομικά και αν κάποιος μπορεί να πάει το κράτος σε κάποιο δικαστήριο δεν το γνωρίζω. Νομίζω ότι θα άξιζε κανείς να κάνει μια προσφυγή, αν δεν έχει ήδη γίνει κάτι τέτοιο (οι νομικοί φίλοι ας αφήσουν ένα σχόλιο). 

Και βέβαια κάτι ανάλογο μπορεί να πει κανείς με την φορολογία των ακινήτων. Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι καθαυτού αντίθετος με έναν φόρο ακινήτων, αλλά θα έπρεπε η πολιτεία να λάβει υπόψη της ότι οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας δεν είχαν προϋπολογίσει έναν ετήσιο φόρο στο κόστος ενός ακινήτου και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις στις τιμές αυτού κτλ.

Για παράδειγμα, μια παράπλευρη απώλεια είναι ότι ορισμένοι δανείστηκαν (δυστυχώς πάνω στη φούσκα) για να αγοράσουν ένα ακίνητο και σήμερα χάνουν διπλά. Από την μια χάνουν από την φυσιολογική μείωση των τιμών από τα υψηλά, αλλά επίσης χάνουν κάτι ακόμα, διότι η αγορά δεν είχε προϋπολογίσει τον φόρο στα ακίνητα στις τιμές πριν ορισμένα χρόνια.

Αυτό που έχει σημασία σε αυτή την ιστορία είναι ότι, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις νομοθετούν στο πόδι, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την παράμετρο κόστος/όφελος, τους κανόνες της αγοράς και πολλές φορές τις ίδιες τις βασικές αρχές του νομικού μας συστήματος.

Ιδίως όσον αφορά το τελευταίο, όταν παραβιάζονται αυτές οι βασικές νομικές αρχές από το ίδιο το κράτος (προσοχή, βασικές αρχές όχι αναγκαστικά οι ίδιοι οι νόμοι), αυτό σημαίνει ότι μπορούν να παραβιαστούν πολλά ακόμα, και σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η αγορά δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη.

Του Γιώργου Καισάριου από το Capital.gr