Για την απεργία πείνας του Θ. Τενέζου

Ο κ. Θεόδωρος Τενέζος αποτελεί μια τρομερή αντίφαση-δείγμα του σύγχρονου Έλληνα που ζει σε πλήρη σύγχυση: ενώ οι διεκδικήσεις του καλούν για ενεργητική δράση, αυτός τις ακυρώνει διαλέγοντας την παθητική στάση, και μάλιστα εκείνη της απεργείας πείνας. Ομοιάζει με τον καουμπόϋ που αυτοπυροβολείται στο πόδι καθώς βγάζει το πιστόλι του από την θήκη για μονομαχία.

Εάν ο κ. Θεόδωρος Τενέζος ήθελε να μας δείξει πως όλοι οι ελέγχοντες τα ΜΜΕ και μαζί τους πως όλος ο πολιτικός κόσμος είναι διεφθαρμένοι, προδότες και απάνθρωποι το επέτυχε με την παθητική του αντίσταση. Από εκεί και πέρα καλά θα κάνει να σταματήσει την απεργεία πείνας και να ανεβάσει την αντίστασή του σε ενεργητικό επίπεδο για την ανατροπή του μονοπωλιακού καθεστώτος γιατί θα πάει αδικοχαμένος. Άνθρωποι σαν τον κ. Θ. Τενέζο είναι πολύ πιό χρήσιμοι ζωντανοί παρά πεθαμένοι.

Η παθητική αντίσταση, ή η αντίσταση του μάρτυρα, δεν αποδίδει καρπούς σήμερα. Αντιθέτως, χρειαζόμαστε ήρωες για να ορθοποδίσουμε. Οι μάρτυρες ως αρχέτυπα ακυρώνουν τις διεκδικήσεις μας και μας μεταλλάσσουν σε ποίμνια, άβουλα ανθρωπάρια κι αυτό δεν αρμόζει πια σε μια εποχή όπου, επιτέλους, η ανθρωπότητα αγωνίζεται για τη Ζωή ως Ιδέα. Οι επικυρίαρχοι επιθυμούν να πεθάνει ο αγαπητός μας Θεόδωρος ή μάλλον προτιμούν να ψοφήσει σαν σκυλί του δρόμου, κατά μείζονα λόγο για να εκμεταλευτούν τον θάνατό του ποικιλοτρόπως, και να συνεχίσουν να επικρατούν καλά μέσω της μαρτυρίας του. Για να γίνω πιο κατανοητός (κι ας μήν αρέσει σε μερικούς): Οι μεσαιωνικοί θρύλοι για τους βίους αγίων και οσίων μαρτύρων του Χριστιανισμού σκοπόν είχαν, κι εξακολουθούν να έχουν, ακριβώς την στήριξη της φαύλης Εξουσίας και της Αδικίας μέσω της στέρησης του κοινωνικού συνόλο από τις φυσιολογικές αντιδράσεις του. Έτσι έχομε τη λατρεία της ιδέας του θανάτου που πονηρά προπαγανδιζει την άρνηση της Ζωής και του Έρωτα, και μαζί της έχομε τον φυσικό θάνατο ως σημείο αρχής μιας αιώνιας ζωής εν παραδείσω υπό τον όρον ό,τι «δεν διεκδικούσαμε τίποτε», ή - διαφορετικά και ισάξια - ό,τι ακυρώναμε τις διεκδικήσεις μας εν όσω ζούσαμε. Όμως, η αυτομαστίγωση του μαρτυρούντος καλόγερου δεν ακυρώνει τις «κακές» επιθυμίες του. Μόνο που τις θεριεύει ακριβώς επειδή τις καταπιέζει, τις διαστρέφει, και τις δαιμονοποιεί. Τοιουτοτρόπως η λανθασμένη αντίληψη/αντίθεση στο «κακό» είναι συνοδοιπόρος και νεροκουβαλητής του Κακού.

Συνεπώς, ενώ έχω μεγάλο θαυμασμό στον συμπαθέστατο κ. Θεόδωρο Τενέζο για τις διεκδικήσεις του, βρήσκω αποκρουστικό και ακυρωτικό ως μέσον προώθησής τους την απεργία πείνας. Καιρός για αλλαγή νοοτροπίας ξεκινώντας από μέσα μας. Καιρός για μια δράση που να χτίζει ένα μη μονοπωλειακό Κόσμο, έξω από το να αναλισκόμαστε σε ένα εξαντλητικό, αντι-μονοπωλειακό ολοκαύτωμα. Η μελέτη κι εφαρμογή των δοξασιών των αρχαίων προγόνων μας μπορεί να βοηθήσει σαυτό. Μάλιστα δε, ουδείς εξ αυτών εφάρμωσε απεργία πείνας ως μέσον διεκδίκησης διότι καταλάβαιναν πως η πείνα σβήνει το φώς στο τέλος της σήραγγος. Κι επιτέλους, εάν σήμερα το μονοπωλειακό σύστημα παραμένει στην εξουσία παρά τω ότι είναι ήδη νεκρό οφείλεται στις λανθασμένες διαλογές των αντιπάλων του και όχι σαυτά που παραπλανητικά παρουσιάζουν τα ΜΜΕ ως προσωρινές «πληγές του Φαραώ».

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς από την Αυστραλία,

Πολύδωρος

Κι ένα αστειάκι.

ΣΤΑ Μ.Μ.Ε. ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ:

«Εξ αιτίας των προσφάτων περικοπών στα κονδύλια και του κόστους στον ηλεκτρισμό, στο φυσικόν αέριον και πετρέλαιον, καθώς και στις άλλες τρέχουσες συνθήκες στην αγορά μαζί με την συνεχιζομένην πτώσιν στην αγορά των ΗΠΑ, το Φως στο Τέλος της Σήραγγος έχει σβησθή.

Ζητούμε συγγνώμη για όποιαν ενόχλησιν».