Και πάλι βάζουν διλήμματα στον Έλληνα

Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε

...επειδή τα «αρπάζουμε»…

Μία εβδομάδα πριν τις εκλογές και διαπιστώνουμε πως τίποτε δεν έχει αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Κανένα (ή σχεδόν κανένα) κόμμα δεν έχει να πει τίποτε προς τον Έλληνα πολίτη και συντονισμένα προσπαθούν να επιβάλλουν ακόμη ένα ψευτοδίλημμα στον ψηφοφόρο προκειμένου να τον πιέσουν και να του αποσπάσουν το πολυτιμότερο (για τους πολιτικούς), την ψήφο του!!!
Μπαλκονάτοι, παραθυράτοι ή καρεκλάτοι, μας διαμηνύουν πως το κράτος βουλιάζει και κάτι πρέπει να αλλάξει… Μέχρις εδώ έχει καλώς… Αλλά οι ίδιοι που φωνασκούν γι αυτό που ο απλός πολίτης έχει καταλάβει εδώ και χρόνια, ξεχνούν να μας πούνε «τις πταίει»… Ποιος έχει οδηγήσει τη χώρα στο αδιέξοδο (που δεν υπάρχει…) που μας διαφημίζουν… Ποιος έχει επιφέρει την καταρράκωση των πάντων, αλλά κυρίως γιατί και πως έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν ή στο σημείο κάτω από το μηδέν (που επικαλούνται για να μας τρομάξουν ακόμη περισσότερο);
Γιατί ξεχνούν επιμελέστατα, όλοι αυτοί οι «σωτήρες», οι «ειδήμονες», οι «ηθικοί», οι «φιλοπάτριδες», οι «λαοπρόβλητοι», να μας πούνε πως έχουν οικτρά αποτύχει σε όλα επειδή το κύριο μέλημά τους ήταν να «αρπάζουν» από τον πλούτο της χώρας και να ικανοποιούν τα φιλοχρήματα αισθήματά τους (και όχι τις βιοτικές τους ανάγκες), πέρα από την φιλοδοξία τους για την ό,ποια εξουσία;
Τι έχουνε κάνει τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) πέρα από το να αποτυγχάνουν συνεχώς και να επιβαρύνουν ολοένα και περισσότερο τον Έλληνα πολίτη; Και για να δει κανείς την κομματική αποτυχία αλλά και την προσωπική επιτυχία των πολιτικών, αρκεί να παρατηρήσει την ευπορία όλων τους και το επίπεδο ζωής που διάγουν… Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να έχουμε φτάσει στο σημείο που βρισκόμαστε εάν κάποιοι δεν έχουν αδειάσει το «ταμείο»…
Και το «ταμείο», δυστυχώς, δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι και ηθικό (κοιτάξτε τις ουρές που δημιουργούνται στα κομματικά και στα βουλευτικά γραφεία για εξεύρεση μίας θέσης εργασίας, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα…), είναι και εθνικό (παρατήστε την συνεχή εφαρμογή «μη πολιτικής», την παγερή στάση σε ζητήματα που γεννούν γείτονες και σε προβλήματα που απαιτούν σταθερή διακομματική στρατηγική και όπου, δυστυχώς, η παρακολουθητική ή μηδενική εθνική στάση είναι κανόνας που έχει επιφέρει επικίνδυνες απαιτήσεις ακόμη και για γεωγραφική συρρίκνωση της χώρας)…
Το «ταμείο» που κανένα κόμμα δεν αγγίζει, επειδή το παραβίασε ή επειδή έχει φοβικά σύνδρομα από το παρελθόν, είναι αυτό που οι πολίτες αντικρύζουν άδειο και που καλούνται μέσα από προσωπικές πρωτοβουλίες να συμπληρώσουν για να μην συμβούν τα χειρότερα.
Ιδεολογικές(;) τάσεις ή προτάσεις, όπως αυτές του ΣΥΡΙΖΑ «παρακολουθούν», συμπορεύονται και συνεπικουρούν τα αδιέξοδα που προτείνονται ή δημιουργούνται, με την ελπίδα να υφαρπάξουν απώλειες (λόγω δυσαρέσκειας) από τις δεξαμενές των δύο «μεγάλων» κομμάτων. Και δυστυχώς αυτό δεν είναι πολιτική, αλλά πολιτικός παρασιτισμός, ο οποίος επεκτείνεται (προωθούμενος από τα μεγαλοσυμφέροντα) και σε καίρια εθνικά ζητήματα (Μακεδονικό, Θράκη, Αιγαίο, Λαθρομετανάστες) επιφέροντας αποκλειστικά και μόνο ζημίες προκειμένου να ικανοποιήσει την διαφορετικότητα και την πολυδιαφημιζόμενη πολυπολιτισμικότητα (που απέτυχε οικτρά παγκοσμίως και που δημιούργησε πλείστα όσα προβλήματα στα κράτη που την ασπάστηκαν) μέσω της οποίας ευελπιστεί να «εξασθενήσει» το εθνικό φρόνημα που στέκεται το μεγαλύτερο εμπόδιό του προς την άνοδο και προς την συγκυβέρνηση…
Το ΚΚΕ, δείχνει να είναι εκείνο το κόμμα που έχει χάσει το τρένο. Φοβούμενο το παρελθόν του (που η άρχουσα τάξη του κεφαλαίου φροντίζει να διαφημίζει συχνά πυκνά προκειμένου να θυμίσει τις «κακές στιγμές» της Ελληνικής ιστορίας) αρνείται δυστυχώς να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό. Βλέποντας την χώρα να δέχεται επίθεση σε όλα τα επίπεδα, παραμένει εγκλωβισμένο, θάβοντας τις όποιες ελπίδες ακόμη και των ίδιων των οπαδών και φίλων του… Ένα κόμμα που συσπείρωσε την εθνική αντίσταση ενάντια του εισβολέα (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος), με στελέχη και οπαδούς που γνωρίζουν από ιδεολογικές μάχες, που έχουν εμπειρία από αγώνες και από την οργάνωσή τους, αρνείται πεισματικά να αποτινάξει «τα φαντάσματα του παρελθόντος» και να αναλάβει δράση κατά του συνεχώς αυξανόμενου εισερχόμενου κινδύνου!!! Ένα κόμμα που αποτελεί την κύρια δεξαμενή υφαρπαγής ψήφων (λόγω απογοήτευσης) από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ αλλά και το ΣΥΡΙΖΑ, δέχεται να παίζει τον ρόλο εκείνου που καταγγέλλει αλλά αδυνατεί (ή δεν επιθυμεί) να αναλάβει δράση κατά όλων εκείνων που καταδεικνύει…
Ταυτόχρονα, η «γέννηση» κομμάτων (ή αποκομμάτων), όπως των Οικολόγων του κυρίου Τρεμόπουλου, μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλεί, κυρίως λόγω των αντεθνικών θέσεων που ανερυθρίαστα προβάλλει αλλά και λόγω της αυθαίρετης οικειοποίησης της Οικολογίας και γενικότερα της «πράσινης πολιτικής» (που περισσότερο πράσινο βλέπει στο δολάριο παρά οπουδήποτε αλλού). Η εξόφθαλμη προώθηση του κυρίου Τρεμόπουλου δημιουργεί μία «συσπείρωση» κυρίως στα μεγάλα κόμματα, τα οποία δείχνουν να είναι και τα μοναδικά που εισπράττουν (αναιτιολόγητα) από την κίνηση αυτή.
ΛΑΟΣ, Παπαθεμελής και λοιποί, δείχνουν να είναι μόνο θεατές στο έργο του παραλόγου και παρά τις «φωνές» πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν και να ξεπεράσουν την απομόνωση (Παπαθεμελής) ή την εγωπάθεια και τα τραγικά προσωπικά και εσωκομματικά λάθη (Καρατζαφέρης).
Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν… Και πτωχεύσαμε από ιδεολογικές τάσεις και πολιτικούς δρόμους που θα μπορέσουν να στηρίξουν τον Έλληνα πολίτη, να επανασχεδιάσουν μία στρατηγική εθνική πολιτική τόσο σε ζητήματα που αφορούν το εσωτερικό της χώρας αλλά και σε σοβαρά θέματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής…
Η δημοκρατία των ανίκανων προβάλλει (παραδόξως) λίαν ικανή στον αποπροσανατολισμό αλλά ταυτόχρονα και στον εξανδραποδισμό των Ελλήνων πολιτών! Η δημοκρατία των «βολεμένων», των οικογενειών και των τραγικών φιγούρων ενός θεάτρου σκιών, κινούμενοι συντονισμένα κατά των εθνικών συμφερόντων επιθυμούν να επιβάλλουν τα διλήμματα. Και πράγματι, αξίζει ο «κόπος» στον πολίτη, να ακολουθήσει ένα δίλημμα: Αλλάξτε ή φύγετε…

Κωνσταντίνος

Υ.Γ.: Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, αλλά και ο νόμος για παραγραφή παρανομιών Ελλήνων βουλευτών, είναι κύρια χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί την πολιτική και τους πολίτες. Για το πώς αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους και την σοβαρότητα της ύπαρξης των νόμων… Για όσο διάστημα θα παραγράφονται εγκλήματα ή εγκληματικές πράξεις των πολιτικών, η δημοκρατία θα συνεχίσει να βιάζεται και να ευτελίζεται, από τους «προστάτες» της…