Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο…

Δεν είμαι συνταγματολόγος και δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι κατέχω την απόλυτη γνώση και σοφία. Απεναντίας μάλιστα. Όμως, έχω τη συνήθεια να σκέπτομαι και ν’ αναζητώ τα αίτια και τη ρίζα του κακού σε κάθε ατομική, κοινωνική και πολιτική νόσο. Έτσι, δια της απλής αντικειμενικής παρατήρησης, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν εγγενείς αδυναμίες του Συντάγματος της Ελλάδας που διαβρώνουν και παραλύουν το κράτος, ενθαρρύνουν και υποθάλπουν τη νοσηρότητα και τον εκφυλισμό του πολιτικού συστήματος της χώρας μας, και συμβάλλουν στην περαιτέρω εξαθλίωση της ζωής των πολιτών, καταδικάζοντάς μας σ’ ένα διαρκή χειμώνα χωρίς άνοιξη και καλοκαίρια.

Ως εκ τούτου, η ανάγκη ριζικής αναθεώρησης του Συντάγματος γίνεται όλο και περισσότερο επιτακτική, αν η Ελλάδα πρόκειται ποτέ να γίνει ευνομούμενο κράτος, να ορθοποδήσει, ν’ αποκτήσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό των πολιτών της, και ν’ ανακτήσει το χαμένο διεθνώς κύρος και την αξιοπιστία της. Κι αυτό πρέπει να το απαιτήσουμε εμείς, ο λαός, αφού το σάπιο πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο έχουν κάθε ιδιοτελή λόγο να παραμένουν τα πράγματα αποτελματωμένα, όπως ακριβώς έχουν.

Η τελευταία πολιτική κρίση και ο πολιτικός χουλιγκανισμός της ξαφνικής προσφυγής ενός πανικόβλητου Πρωθυπουργού στις κάλπες, κάτω από την ανεύθυνη δημαγωγία και ασφυκτική πίεση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των κομματικοποιημένων ΜΜΕ, και υπό το ειρωνικό μειδίαμα ενός Προέδρου της Δημοκρατίας-γλάστρας, φωτίζουν ακόμη περισσότερο την παθογένεια του Συντάγματος της Ελλάδας.

Θα καταθέσω εδώ μερικές σκέψεις στις οποίες αβίαστα καταλήγει ο ακομμάτιστος πολίτης που διαθέτει κοινό νου και ανυστερόβουλη αγάπη για την πατρίδα και το λαό της. Οι σκέψεις μου αυτές είναι απλά ενδεικτικές και σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα των αλλαγών που πρέπει να γίνουν για να εξυγιανθεί το Σύνταγμα.

1. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλεγόταν από το λαό, και θα ήταν προσωπικότητα που δεν είχε ποτέ αναμιχθεί ενεργά στην πολιτική ζωή του τόπου, και δεν είχε δείξει κανένα δείγμα κομματικής προτίμησης. Έτσι δε θα υπήρχε δυνατότητα ο κάθε αρχηγός κόμματος να εκβιάζει εθνικές εκλογές εκμεταλλευόμενος τη λήξη της θητείας του Προέδρου.

2. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δε θα ήταν απλά διακοσμητικό στοιχείο αλλά θα παρενέβαινε ρυθμιστικά και ενωτικά όταν αναδυόταν εθνική, πολιτική ή κοινωνική κρίση. Για κρίσιμα εθνικά θέματα θα είχε το δικαίωμα να συγκαλεί συμβούλιο αρχηγών των κομμάτων, ή να προκηρύσσει δημοψήφισμα χωρίς εισήγηση του Υπουργικού Συμβουλίου ή της Βουλής.

3. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… το εκλογικό σύστημα θα ήταν η Απλή Αναλογική, και όλα τα κόμματα της Βουλής θα ήταν υποχρεωμένα να συμμετέχουν σε μια διακομματική συγκυβέρνηση. Διακοσμητικά κόμματα για να δημαγωγούν εκ του ασφαλούς από τα βουλευτικά έδρανα, και απλά να διεγείρουν κοινωνικές αναταραχές, δε θα υπήρχαν. Θα ήταν όλα συνυπεύθυνα και συνυπόλογα. Τα Υπουργεία θα κατανέμονταν σε κάθε κόμμα ανάλογα της δύναμής του στη Βουλή από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

4. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… οι βουλευτικές εκλογές θα γίνονταν υποχρεωτικά κάθε τέσσερα χρόνια, ούτε μία ώρα ενωρίτερα, ανεξαρτήτως πραγματικών ή υποκινούμενων αναταραχών και κρίσεων.

5. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… οι βουλευτές θα έπρεπε οπωσδήποτε να διατηρούν τα επαγγέλματά τους, οι βουλευτικές τους αποζημιώσεις θα ήταν συμβολικές, και δε θα έπαιρναν βουλευτική σύνταξη. Έτσι στη Βουλή θα συγκεντρώνονταν σοβαροί και έντιμοι άνθρωποι όχι για να πλουτίσουν αλλά για να προσφέρουν στην πατρίδα. Θα εξέλιπαν και οι γλοιώδεις αργόσχολοι επαγγελματίες της πολιτικής.

6. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… δε θα υπήρχε ειδικός νόμος περί ευθύνης υπουργών, και οι υπουργοί να υπάγονταν στις κοινές ρυθμίσεις του Δικαίου, όπως όλοι οι πολίτες.

7. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… δε θα υπήρχε βουλευτική ασυλία, και τα αδικήματα των Βουλευτών δε θα παραγράφονταν με το κλείσιμο της Βουλής αλλά θα υπόκειντο στις ίδιες διατάξεις με τα αδικήματα των απλών πολιτών.

8. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… ο κάθε βουλευτής θα έπρεπε να αντικαθίστατο με την παραμικρή κατηγορία εναντίον του, και αν η Δικαιοσύνη – όχι η Βουλή – τον έκριναν αθώο, μόνο τότε θα επανερχόταν στα βουλευτικά έδρανα.

9. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… δε θα είχε το δικαίωμα η κάθε νέα κυβέρνηση ν’ αλλάζει τα υψηλόβαθμα στελέχη των Υπουργείων και των Δημόσιων Οργανισμών όταν ανερχόταν στην εξουσία. Έτσι θα διασφαλιζόταν η συνέχεια του κράτους.

10. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… ο τρόπος επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης δε θα ανήκε στην αρμοδιότητα της Κυβέρνησης αλλά μιας ανεξάρτητης υπερκομματικής αρχής από δικαστικούς και ακαδημαϊκούς υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

11. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… ο αριθμός των βουλευτών θα ήταν 200 κι όχι 300. Πολύ περισσότερο όταν τα βουλευτικά έδρανα είναι συχνά άδεια, ενώ το ήδη υπάρχον άρθρο 51 του Συντάγματος αναγράφει: «Ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους ούτε μεγαλύτερος από τριακόσιους.»

12. Αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν ήταν άρρωστο… θα υπήρχε πλήρης διαχωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας.

Αυτά τα λίγα και απλά από μένα σαν τροφή για σκέψη και περίσκεψη. Εσείς μπορείτε να προσθέσετε τις δικές σας προτάσεις, αφού σχεδόν κάθε άρθρο του Συντάγματος επιδέχεται βελτίωσης. Δυστυχώς για την Ελλάδα, η πολιτική βούληση για εξυγίανση του Συντάγματος δεν υπάρχει για ευνόητους λόγους. Ωστόσο, μας είπαν ότι στις δημοκρατίες το κράτος, δηλαδή τη δύναμη την έχει ο δήμος, δηλαδή εμείς ο λαός. Απομένει αυτό να το αποδείξουμε και στην πράξη, αντί να υπηρετούμε τυφλά, δουλοπρεπείς, μοιραίοι και άβουλοι, ένα σάπιο και διχαστικό πολιτικό σύστημα, διαπλεκόμενο με την οικονομική ολιγαρχία, που υπονομεύει τα ίδια τα θεμέλια της χώρας και μας εξαθλιώνει καθημερινά. Αν δεν κουνηθούμε ν’ αποσείσουμε τον πολιτικό κονιορτό από μέσα μας και γύρω μας είμαστε συνυπεύθυνοι της σαπίλας και της κακοδαιμονίας μας και δεν υπάρχουν οι μάγοι-σωτήρες που θα μας λυτρώσουν.

Έεεεε! Μ’ ακούει άραγε κανείς, στην έρημο εκεί πέρα; Προς το παρόν, το μόνο που ακούω σαν επιστροφή είναι η ηχώ των λόγων μου… Όμως, όσο αναπνέω ελπίζω, πρέπει να ελπίζω για να κρατιέμαι ζωντανή στη σκηνή!
ΣΕΦΕΡΟΥ Μ.