Προς την κυρία του κυρίου… Ευάγγελου Βενιζέλου
[ενταύθα]
Κυρία μου, πάσχω απ αυτό που οι ψυχίατροι ονομάζουν: «Ερωτα του Δήμιου!»
Δηλαδή, ένα είδος ψυχαναγκαστικής νεύρωσης, που παρουσιάζεται σε θύματα βασανιστηρίων.
Φαίνεται ότι τα δύστυχα αυτά πλάσματα, από κάποια στιγμή και μετά, αρχίζουν να ερωτεύονται τον βασανιστή τους!
Ναι-ναι, μην σας εντυπωσιάζει καθόλου.
Υπήρξαν δεκάδες αμερικανοί αιχμαλωτοι των βιετκόγκ που είχανε κυριολεκτικα κατακρεουργηθεί από τους βασανιστές τους αλλά όταν ηρθανε τα αμερικάνικα ελικόπτερα να τους παραλάβουν, αυτοί εκλαιγαν με μαύρο δακρυ, γιατί θα αποχωρίζονταν τους δημίους τους.
Για να μην σας αναφέρω τη γνωστοτατη περίπτωση Ξηρού ο οποίος, όσο ακόμα βρίσκονταν φρουρούμενος στον Ευαγγελισμό, απευθύνονταν στον αρχιβασανιστή του με το ίδιο πάθος που θα μιλούσε μια εμμηνοπαυσιακή νοικοκυρα στον Μπραντ Πιτ.
Σας γράφω, λοιπον, γεμάτος από κρυφή ζήλεια που μόνη εσείς, από ολες/ους εμας τις Ελληνίδες/Ελληνες, έχετε το προνόμιο να μοιράζεστε τη ζωή σας με αυτόν τον Μέγα Αντρα.
Αχ, κυρία μου, πώς να σας το πω: λιώνω για τον Βαγγέλη μας.
Τον βλέπω στις τηλεοράσεις να αναγγέλλει την καταδίκη των μισών Ελλήνων στην αθλιότητα και ερεθίζομαι σαν τη Ζυστίν, ενώπιον του μαρκησίου Ντε Σαντ.
Τον παίρνω μάτι να ανεβαίνει στο βήμα της βουλής και με κατακυριεύουν οι φαντασιώσεις.
Φαντασιώνομαι πρώην αξιοσέβαστους επιχειρηματίες που αναγκάστηκαν να βανουν λουκέτο στα μαγαζιά τους και τώρα στριμώχνονται στην ουρα για ένα πιάτο ροβύθια στα δημοτικά συσσίτια, βάνω με τον νου μου νεαρές πτυχιούχες με μάστερ και μεταπτυχιακά να καταξεφτιλίζονται καθαρίζοντας σκάλες για ενα σουβλάκι, βλέπω στον ύπνο μου ανθρωπους που στα πενήντα τους κατάντησαν να παρακαλάνε τους συγγενείς τους για να τους ελεήσουν με ένα μπουκάλι γάλα να μην πεθάνουν τουλάχιστον τα παιδιά τους από την πείνα, και ακούω στον ξύπνιο μου ανθρώπους που φτάνουν στο σημείο να τινάζουνε τα μυαλά τους στον αέρα, επειδή δεν αντέχουνε ακριβώς αυτό το αδιέξοδο της υπαρξης, στο οποία τους έχουν οδηγήσει ο άντρας σας και οι εκλεκτοί σύντροφοι του.
Θα μου πείτε τώρα: «Καλέ, τι ανωμαλίες είναι τούτες? Γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλαδα? Έχουμε εδώ πεινασμένους? Αυτοκτονίες? Βρέφη που τους λείπει το γάλα?»
Αμ πως δεν έχουμε, κυρια μου
Εχουμε και παραέχουμε.
Απλώς, συμβαίνουν πολύ μακρια από σας.
Γιατί για σας και τον Βαγγέλη μας, το Παρίσι μπορεί να απέχει δυο ώρες με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο αλλα το Περιστέρι, η Δραπετσώνα, τα Σεπόλια, του Γκυζη απέχουν περισσότερα έτη φωτός, απ ότι η Γη από τον Σείριο…
Ξέρετε κυρία μου, το πρόβλημα με τους πολιτικους είναι ότι μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις, που επηρρεάζουν τη ζωη όλων των άλλων, εξον από τη δική τους και της οικογένειας τους.
Εγώ ας πούμε, αν έκαμα καμια χοντρή μαλακία τότε που είχα ακόμα το μαγαζάκι μου [γιατί πλέον μου το έφαγε η εφορία] θα την πλήρωνα πολύ ακριβα, ενδεχομένως και με λουκέτο.
Ο αντρας σας αντιθέτως έχει κάθε δικαίωμα να καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό μιας χώρας, να ισοπεδώσει τις βιοτεχνίες της, να διαλύσει το εμπόριο της, να παραλύσει την αμυνα της, να πτωχεύσει τους πολίτες της, να τους στερήσει την παιδεία, την υγεία και τη χαρά, να αφαιρέσει την ελπίδα από τους νέους της, να διαπράξει τέλος πάντων ότι είδους αγριότητα γουστάρει και να συνεχίσει να παίρνει κανονικα τον μισθό του, συμπεριλαμβανομένων των επιδομάτων και των μπόνους! Κι αν βρεθεί και κανένας να τον ζορίσει, που αυτός και οι όμοιοι του τα εκαμαν όλα μπαχαλο, μπορεί κάλλιστα να γυρίσει και να του πει: τι πρόβλημα έχεις ρε μεγάλε? Εσύ δεν μας ψήφισες?
Επιπλέον, έχει όλη την ευχέρεια,να πάει να καθίσει σε μια πολυθρόνα στην πλατεία Συνταγματος και να παρακολουθεί απελπισμένους ανεργους να αυτοπυρπολούνται ενώπιον του και αφού πια μπουχτίσει θανατο, να επιστρέψει στο βήμα της βουλης και να ανακοινώσει ότι εχουν δικιο αυτοί που αυτοπυρπολούνται αλλα που θα πάει, θα έρθει η ώρα, όπου θα αποδώσουν τα μέτρα και θα αυτοπυρπολούνται λιγότεροι!
Αχ κυρία μου…
Σας ζηλεύω, πραγματικά που έχετε έναν τετοιον αντρα.
Σκεφτείτε μονάχα κυρία μου τι εκφυλο παθος γεννιέται σε έναν αθεράπευτο μαζοχιστή, σαν εμένα, όταν ο Βαγγέλης σας ανακοινώνει από το των Ελλήνων βήμα, ότι θα φορολογήσει κοντά δύο μισθούς τους ξελιγωμένους των 700 ευρώ τον μήνα, για να έχει να πληρώνει τις δέκα γραμματείς του και τους εκατον δεκα φαρισαίους του, οι οποίοι επιπλέον συνταξιδεύουν στο αεροπλάνο μαζί του, όποτε πηγαίνει για να τρακοφάει σε καμία διεθνή μαζωξη [και μην παει ο νους σας στο πονηρό, επειδή ολες οι γραμματείς των υπουργών είναι κουκλάρες] ενώ την ίδια ωρα κλείνει το μάτι στα λαμόγια της ΔΕΗ, με τις συντάξεις των πέντε και των έξη χιλιάδων, σαν να τους λέει – εντάξει ρε συντρόφια, αστε τώρα να περασει η μπόρα και θα τη βρούμε εμείς τη δουλειά, όπως τη βρίσκαμε τόσα χρόνια…
Ειλικρινά σας ομιλώ… Το συλλογιέμαι και παθαίνω ονείρωξη.
Αχ κυρία μου, πραγματικά θα έδινα τα παντα για να βρισκόμουνα έστω και για μια στιγμή στη θέση σας.
Να μπαίνω στην υπηρεσιακή μερσεντες του άντρα μου και να κόβω βολτες απέξω από τη βουλη, για να καμω χάζι τους αγανακτισμένους, ορισμένοι εκ των οποίων μετράνε τα σεντς τους για να δούνε αν τους φτάνουνε να αγοράσουν κανένα βρώμικο, για να μην λιποθυμήσουνε από τη λόρδα, ενώ την ίδια ώρα ηχεί στα ραδιόφωνα η παχειά φωνή του Βαγγέλη μας, που υπόσχεται στον λαουτζίκο ότι μετά από τρία τερμινα, θα μπορούν να αγοράσουν ανετα και μαλλι της γριάς…
Κυρία μου, είσαστε πολύ τυχερη που έχετε τέτοιον άντρα και γι αυτό σας παρακαλώ να μου τον προσέχετε. Κι αμα τυχόν βρεθεί μπροστα σας και κανένας αχάριστος, σαν αυτούς που το ΠΑΣΟΚ τους έκαμε ανθρώπους και τώρα κλαίγονται ότι δεν έχουν ούτε εβδομήντα σεντ να αγοράσουν ένα καρβέλι ψωμί, μην επιτρέψετε επ ουδενί να του κοπεί η όρεξη του Βαγγέλη μας…
Όπου θα συναντάτε τέτοιους να ψάχνουνε στα σκουπίδια για τίποτα αποφάγια ή να σας χτυπάνε βρίζοντας το θωρακισμένο τζάμι ή να σέρνονται στα δημοσια συσσίτια αθλιοι και κακομοιριασμένοι ή να περιμένουνε στην ουρά για τα 400 ευρω του ταμείου ανεργίας, που εσείς και ο Βαγγέλης σας τα δίνετε φιλοδώρημα στο κομμωτήριο, προς Θεού – μην τσιμπάτε!
Κλείστε γρήγορα τα φιμε τζάμια και ασκείστε όλη σας τη γοητεία προς τον αντρα σας, για να του αποσπάσετε την προσοχή και να μην στενοχωρηθεί από τα φρικτα θεάματα. Και προ παντός κυρια μου, να του έχετε πάντα έτοιμο ζεστό σπιτικό φαγητό και να προσέχετε μπας και καμια μέρα δείξει σημαδια ανορεξίας, ώστε να τον ενισχυσετε αμέσως με τίποτα βιταμίνες, για να το φάει ολο του το φαγητό.
Γιατί καμια φορά, ξερετε και η εικόνα ακόμα της αθλιότητας, είναι αρκετη για να περιορίσει την ορεξη.
Όχι, φυσικά ότι ο Βαγγέλης μας μπορεί ποτέ να συγκινηθεί πραγματικά από την απόγνωση στην οποία εριξε έναν ολόκληρο λαό – αν ήτανε απ αυτους που συγκινούνται δεν θα βρίσκονταν τώρα εδώ που βρίσκεται, ούτε προφανώς εσείς και εγώ θα τον λατρεύαμε με τόσο αρρωστο πάθος – αλλα όπως λέει ο κοσμάκης: «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους» και είναι ζήτημα μαζοχιστικής τιμής να μην αφήσουμε το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μας, να κλονιστεί από τίποτα ανθρώπινα συναισθήματα και να καταντήσει μετά κανένας γιαλαντζί βασανιστής, που θα μας βαράει με το σεις και με το σας.
Εμείς κυρία μου, το θέλουμε όσο γίνεται πιο αγριο – για να μην σας πω ότι θα την βρίσκαμε και περισσότερο, αν σε κάθε δόση του μνημονίου μπουκάρανε κανονικα στα σπίτια μας και μας έπαιρναν και το παντελόνι, αντί να κάθονται να παρακαλάνε τον κάθε Σαμαρά να συναινέσει στη λεηλασία.
Αμ τι?
Ή θα μαστε πραγματικά άρρωστοι, κυρία μου ή θα το παίζουμε νοικοκυροκόριτσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου