Το Μεσοπρόθεσμο (ή/και ο Εφαρμοστικός Νόμος) μπορεί να ψηφίστηκε, αλλά δεν θα επικυρωθεί ποτέ. Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να παραγνωριστεί (και σίγουρα δεν παραγνωρίζεται) ούτε από τους φιλοκερδείς «εταίρους», ούτε από τους νεοταξίτες κερδοσκόπους των αγορών.
Τους νόμους στις δημοκρατίες τούς επικυρώνει η κοινωνία των πολιτών, που πρέπει να πειστεί για την αναγκαιότητά τους με λογικά και πολιτικά επιχειρήματα, όχι με τη βία ή/και τον εκβιασμό ή/και τον εκφοβισμό. Είτε αυτό προβλέπεται ρητά[1] από το Σύνταγμα, είτε υπονοείται σαφώς, είτε όχι. Κανείς δεν μπορεί να αγνοεί, ή να υποτιμάει, ή να εναντιώνεται βίαια στη λαϊκή κυριαρχία. Ειδικά στις κοινωνίες που εφαρμόζουν Δ-η-μ-ο-κ-ρ-α-τ-ί-α.
(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)
Εάν στην Ευρώπη υπάρχουν πολιτικά όντα, είναι σίγουρο πως έχουν λάβει το μήνυμα της αρνήσεως των Ελλήνων πολιτών, ότι δεν συναινούν με όσα αποφασίζει η κυβερνητική κλίκα. Κι εάν –κατά λάθος, οι εχθροπαθείς «εταίροι»– δεν διανοήθηκαν να εμπνευστούν κάποιο φιλο-κοινωνικό Σχέδιο Β(ου) για τη διάσωση της ευρωπαϊκής οικονομίας, τότε οι εξελίξεις θα τους αιφνιδιάσουν δυσάρεστα. Οι Έλληνες μπορεί να άργησαν να ξυπνήσουν και να ξεκουνηθούν από τον καναπέ, όμως τελικά επέστρεψαν στην πόλη και είναι αποφασισμένοι να τη διεκδικήσουν από τον Τύραννο που σφετερίζεται την εξουσία, την οποία κέρδισε με ψέματα και θέλει να τη διατηρήσει με την βία ως βάρβαρος. Όπως έκανε πάντα ο κάθε τύραννος: τη βία και τον τρόμο την εξασκούσε κατά πάντων, με σκοπό το προσωπικό του όφελος.
Αυτός ο σκοταδισμός είναι απαράδεκτος στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Για αυτό οι πολίτες θα επιστρέψουν στις πλατείες, κόντρα στις προσδοκίες του καθεστώτος. Διότι οι πολίτες,
ενωμένοι, δεν έχουν λόγο να φοβούνται.
Ο φόβος είναι «προνόμιο» εκείνων που έχασαν το λαϊκό έρεισμα και επιχειρούν την προδοσία του τόπου. Αυτός ο φόβος εκφράζεται μέσα από την ένταση της κρατικής βίας που είναι ανάλογη της ανασφάλειας που νιώθει η Αρχή που την εξασκεί.
Η κοινωνία διαδήλωσε ειρηνικά την αντίθεσή της στα κατοχικά Μνημόνια των διεθνών τοκογλύφων της Νέα Τάξης των Πραγμάτων και τελείως απρόκλητα βίωσε, ως απάντηση, την κρατική εγκληματικότητα. Τώρα, αναγκάστηκα, οι πολίτες μάχονται –αμυνόμενοι– για την επιβίωσή τους και προπαντός για την υπεράσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος που προσβάλλεται από τις παραβιάσεις που γίνονται στο Σύνταγμα: που είναι ο κανόνας δικαίου που καθορίζει (μεταξύ άλλων) τη μορφή του πολιτεύματος και τη λειτουργία της πολιτείας.
Οι Έλληνες δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ εναντίων ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα με τη βία
(βλ. Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρ. 120, παρ. 4):
Την ωμή και απρόκλητη βία!
Οι πολίτες ενεργοποίησαν το ακροτελεύτιο άρθρο 120 του Συντάγματος των Ελλήνων (Γ. Κασιμάτης). Καλούνται: οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι πραγματικοί πολιτικοί
[2], οι δικαστικοί, τα ΜΜΕ και όσοι ορκίστηκαν να φυλάσσουν Πίστη εις την Πατρίδα και υπακοή εις το Σύνταγμα,
να συνδράμουν το δίκαιο αγώνα της ελληνικής κοινωνίας, πριν να είναι πολύ αργά, καθώς η αγανάκτηση γίνεται οργή...
---------------
1. Θυμίζουμε ότι η δυνατότητα της επικύρωσης των νόμων από το λαό προβλεπόταν στο, προοδευτικό για την εποχή του, σχέδιο συντάγματος του Ρήγα.
2. Πραγματικός πολιτικός είναι αυτός που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως φορέα των εντολών της λαϊκής κυριαρχίας και όχι αποκλειστικά του προέδρου του κόμματός του.- 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου