Επιστροφή στις διεθνείς αγορές, ή Ανάπτυξη αυτόνομης και αυτάρκους Εθνικής Οικονομίας; Ιδού η απορία.

Του Δρ. Θαλή Μυλωνά, Δικηγόρου-Διεθνολόγου

Προέδρου του Ινστιτούτου Διαβαλκανικών Σχέσεων

-----------------------------

Η οικονομική κρίση της χώρας μας, κατά τους «ειδικούς» οφείλεται στο γεγονός ότι αδυνατούμε να βγούμε στις διεθνείς αγορές, προκειμένου να δανειστούμε τα αναγκαία κεφάλαια με εύλογους όρους και επιτόκιο, που είναι αναγκαία για την έξοδο από την κρίση.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η αντίληψη αυτή, ότι πρέπει να ξαναβγούμε στις αγορές, είναι λάθος και τούτο γιατί τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής, τα υφίσταται σήμερα ολόκληρος ο Ελληνικός λαός.

Η χώρα μας λοιπόν, αντί να σκοπεύει να ξαναβγεί στις διεθνείς αγορές και στον περαιτέρω δανεισμό της, θα πρέπει, όσο κι αν αυτό είναι δύσκολο, να υιοθετήσει την πολιτική της εθνικής οικονομικής αυτάρκειας, που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της εθνικής μας κυριαρχίας, της πολιτικής μας ανεξαρτησίας και την εγγύηση της εθνικής μας άμυνας, γιατί χωρίς την εξασφάλιση των ανωτέρω «μύρια κακά έπονται».

Στόχος λοιπόν της χώρας μας θα πρέπει να είναι, όχι η επιστροφή στις διεθνείς αγορές, αλλά η ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας, με μοχλούς ανάπτυξης το εργατικό, τεχνικό και επιστημονικό μας δυναμικό, με αναπτυξιακά προγράμματα στους τομείς εκείνους που η χώρα μας παρουσιάζει πλεονεκτήματα, έναντι των άλλων χωρών όπως είναι, η αγροτική και η κτηνοτροφική καλλιέργεια, το ναυτιλιακό και μη εμπόριο, η εκμετάλλευση των προϊόντων της θαλάσσης, του ορυκτού πλούτου, και των νέων πηγών ενέργειας, όπως ηλίου, υδατοπτώσεων, αέρος και θαλάσσης, που αποτελούν άλλωστε και προϋπόθεση δημιουργίας περαιτέρω παραγωγικής ανάπτυξης.

Για να καταστεί όμως δυνατή η ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας, με βάση την αυτοτέλεια και την αυτάρκεια της χώρας, απαιτείται η κατ’αρχήν η αποδοχή, από όλες τις πολιτικές δυνάμεις ορισμένων βασικών ζητημάτων όπως, η ιστορία της πάλης των τάξεων έχει τελειώσει και ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας μας είναι αστικοφιλελεύθερο με τις όποιες παρεκκλίσεις του, για να σταματήσουν άλλοι να κτίζουν και άλλοι να γκρεμίζουν, ότι η δουλειά αποτελεί προυπόθεση για όσους επιθυμούν να προκόψουν, ότι το Κράτος θέλει εκ βαθέων αναδιάρθρωση για να γίνει αποτελεσματικό και παραγωγικό, ότι η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και η κλοπή του δημοσίου χρήματος αποτελούν απαράγραπτα εγκλήματα κατά του έθνους και του λαού και τέλος ότι όσοι άσκησαν οποιαδήποτε εξουσία από το 1974 μέχρι σήμερα και πλούτισαν παρανόμως, οφείλουν να επιστρέψουν οικειοθελώς τον παράνομο πλουτισμό τους στα δημόσια ταμεία, άλλως να εξαναγκαστούν.

Η πολιτική φιλοσοφία αυτής της χώρας, μας διδάσκει ότι κάθε πολιτεία θα πρέπει να φροντίζει, για την οικονομική της αυτάρκεια, η οποία κατά τον Αριστοτέλη, αποτελούσε υπέρτατο αγαθό, για αυτό και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ομιλούσαν για αυτοτελή και αυτάρκη πολιτεία, ακόμη και όταν συγκροτούσαν συμπολιτείες, συμμαχίες ή κοινά πολιτειών, όπου ζούσαν οι αυτοπολίτες Έλληνες. Δηλ.το θέμα της πολιτικής αυτοτέλειας και της οικονομικής αυτάρκειας στους αρχαίους Έλληνες, είχε ζωτική σημασία για την ευημερία των πόλεων κρατών τους, για αυτό και στις περιπτώσεις των εκτάκτων αναγκών επιστράτευαν ένα Δράκοντα, ένα Λυκούργο ή ένα Σόλωνα για να δώσει τη λύση, ενώ ενώπιον του κινδύνου για τη σωτηρία της Πατρίδος, θυσίαζαν τη ζωή τους στις Θερμοπύλες, στο Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα κτλ.

Προπολεμικώς η χώρα μας αν και δεν ήταν πλούσια, και οι Έλληνες δεν απολάμβαναν τα αγαθά της βιομηχανίας των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, εντούτοις είχαν εξασφαλισμένες τις διατροφικές τους ανάγκες, με τα προϊόντα της αγροτικής και κτηνοτροφικής καλλιέργειας, της βιοτεχνίας, του εμπορίου, της θάλασσας και της ελαφράς βιομηχανίας, με αποτέλεσμα να καταστούν ικανοί να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και να βγουν νικητές.

Με το τέλος όμως του πολέμου και ενώ οι άλλοι λαοί αποδίδονταν στην ανοικοδόμηση των καταστροφών του πολέμου, στη χώρα μας ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος κατέστρεψε ότι είχε απομείνει, με χιλιάδες θύματα και με τον άμεσο κίνδυνο να περιχαρακωθεί στο δήθεν «σοσιαλιστικό στρατόπεδο». Η ένταξη όμως της χώρας μας στο σχέδιο Μάρσαλ, της διασφάλισε την ελευθερία της και την οικονομική της ανοικοδόμηση, πλην όμως το μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόστηκε από τους Αμερικάνους και αργότερα από την Ευρωπαική Ένωση, δεν είχε καμία σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο παραγωγής της χώρας μας, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί παντελώς η αγροτική και η κτηνοτροφική παραγωγή, ακόμη και του ευγενέστερου αγροτικού προϊόντος του ελαιόλαδου, του καπνού που αποτελούσε το χαρμάνι της παγκόσμιας τσιγαροβιομηχανίας, του οίνου κτλ, ενώ από την άλλη πλευρά η προσπάθεια διατήρησης της ελαφριάς βιομηχανίας και στη συνέχεια η δημιουργία βαριάς βιομηχανίας, απέτυχε λόγω του αυτοδιαχειριστικού συνδικαλιστικού κινήματος του ΠΑΣΟΚ και των άλλων «Δημοκρατικών δυνάμεων », που διέλυσαν τις βιομηχανίες η τις κατέστησαν προβληματικές, ματαίωσαν ή ακύρωσαν κάθε επενδυτική προσπάθεια η εισαγωγή ξένων κεφαλαίων και τέλος διατάραξαν την κοινωνική ισορροπία, με αποτέλεσμα να βρουν την ευκαιρία οι πάσης φύσεως εχθροί της Ελλάδος, να καταλύσουν τη δημοκρατία και να την υποκαταστήσουν με την αναρχία, η οποία σύμφωνα με τον Πλάτωνα και έλπίζω να διαψευστώ, οδηγεί σε ολοκληρωτισμό.

΄ ΄Ηδη εν όψει της οικονομικής κρίσης και προς αποφυγήν κήρυξης πτώχευσης, η Κυβέρνηση, μη μπορώντας ή μη θέλοντας να λάβει τα πιο πάνω μέτρα που αναφέρουμε – γιατί όλοι τους έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο Μαμμωνά - αναγκάστηκε να προσφύγει στη διεθνή αγορά και στην υπογραφή του δανειακού μνημονίου κ.τ.λ., με το οποίο εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, σαν τον βασιλιά Ριχάρδο, που έδινε το βασίλειό του, για ένα άλογο.

Η υπογραφή όμως του Μνημονίου αυτού με τους όρους και τις δεσμεύσεις που επιβάλλει σε βάρος της χώρας μας, αναδεικνύει για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια του πολιτικού μας προσωπικού, για τη διαχείριση των κοινών μας, για ’αυτό και θα πρέπει να απομακρυνθεί – όπως άλλωστε διακηρύσσει και ο λαός στις πλατείες – ενώ υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να αντικατασταθεί από άλλους παρόμοιους, που έχουν ήδη «λερώσει τη φωλιά τους» στο παρελθόν, από εκείνους που επιδιώκουν να θολώσουν τα νερά, από εκείνους που έχασαν την εξουσία δηλ. την κουτάλα ή από άλλους περισσότερο ανεπαρκείς, ματαιόδοξους, άσχετους ή ανίδεους που προτείνουν ανόητες λύσεις ή τέλος από ύπουλους προβοκάτορες που καιροφυλακτούν, ευαγγελιζόμενοι τα κινήματα των αραβικών λαών και νομίζουν ότι μπορούν να επωφεληθούν, γιατί «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», για την ανατροπή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Επειδή όμως οι παραπάνω αναληφθείσες υποχρεώσεις της χώρας μας με το Μνημόνιο κ.τ.λ. έναντι των δανειστών μας είναι καταχρηστικές και εν ταυτώ παράνομες, γιατί έρχονται σε αντίθεση με την ισχύουσα διεθνή αλλά και την Ευρωπαϊκή νομιμότητα, νομίζω ότι θα πρέπει να αναληφθεί μία προσπάθεια, επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, στα σημεία εκείνα που θίγεται η κυριαρχική ισότητα της χώρας μας, η πολιτική της ανεξαρτησία, η εδαφική της ακεραιότητα και το δικαίωμα της ετεροδικίας της κ.τ.λ. καθόσον τα δικαιώματα αυτά που απολαμβάνουν όλες οι χώρες του κόσμου είναι υποχρεωτικού δικαίου jus cogens και δεν καταλύονται από συμβάσεις οικονομικού περιεχομένου ,γιατί είναι παράνομες και έρχονται σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο, το Χάρτη του ΟΗΕ, την Τελική Πράξη του Ελσινκι, τις Γενικές Αρχές του Δικαίου, το Διεθνές Εθιμικό Δίκαιο κτλ, πέραν του ότι η Σύμβασης αυτή δεν έχει κυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Συνεπώς επιβάλλεται μία εξ υπαρχής διαπραγμάτευση των όρων της Δανειακής Σύμβασης, όχι μόνο στα σημεία των καταχρηστικών και παράνομων προβλέψεών της, αλλά και στην ουσία των οικονομικών της όρων, καθόσον πρόκειται για λεόντειο σύμβαση ,προκειμένου να αποδεσμευθεί η χώρα μας από τις καταχρηστικές και παράνομες διατάξεις της, για να μπορέσει να καταστεί ελεύθερη, και να προσφύγει σε άλλες χώρες δανεισμού, για την αντιμετώπιση του προβλήματός της.

Για να γίνει όμως αυτό δυνατό, θα πρέπει να απαλλαγή η χώρα από τις κομματικές Κυβερνήσεις, να ανατεθεί η διακυβέρνηση σε τεχνοκράτες και προσωπικότητες, που δεν θα έχουν δεσμεύσεις από το παρελθόν, για να κτυπήσει το κακό στη ρίζα του, με τις κρατικές αναδιαρθρώσεις, τη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της παραοικονομίας και τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος, το ποσό των οποίων, λέγεται ότι ξεπερνά το δημόσιο χρέος, όσων άσκησαν εξουσία στη χώρα μας από το 1974 μέχρι σήμερα, για να ξεπεράσει η χώρα την κρίση και να μπεί σε πορεία εθνικής οικονομικής ανάπτυξης.