ΜΗΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΔΗ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ;

Το τελευταίο διάστημα, άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης, κάθε ιδεολογίας, κάθε κουλτούρας, απλώς συνυπάρχουν στις πλατείες. Ξεσηκώθηκαν απρόσμενα, για κάποιο περίεργο λόγο, βγαίνοντας απότομα μέσα από μία παρατεταμένη μαζοχιστική ύπνωση. Το μοναδικά τους κοινά σημεία, η άρνηση και η κατανόηση τής ανάγκης αλλαγών. Ένας λαός αποδεδειγμένα επιρρεπής στην χειραφέτηση γλυκομίλητων δημαγωγών, ένας λαός χωρίς ταυτότητα στην πραγματικότητα και χωρίς κοινό σκοπό, μοιάζει εύκολος στόχος για κάποιους που αποδεδειγμένα ξέρουν να τον χειρίζονται. Όσο καθυστερεί η εμφάνιση ενός ιδεολογικού υπόβαθρου που θα καθοδηγήσει τον αγώνα του, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες οι ενέργειες αυτού του ίδιου του αγανακτισμένου λαού να παραληφθούν από τους γνώστες και να επιστραφούν εναντίον του. Η διαπίστωση της ζημιάς που προκλήθηκε από την γενική κομματοκρατία, ειδικά στη χώρα μας είναι γενική. Η διστακτικότητα να προχωρήσει η σκέψη προς το υπερβατικό αίτημα τής πλήρους κατάργησης των κομμάτων, επίσης. Κι όμως, όπως ήδη έχουμε πει πολλές φορές στο παρελθόν, αρκεί να αρχίσει κανείς να σκέφτεται μία πολιτεία χωρίς κόμματα και τις λύσεις στα αρχικά ανυπέρβλητα προβλήματα που μοιάζει να δημιουργεί μια τόσο αρχικά τρελή θεωρία, έρχονται η μία μετά την άλλη. Γνωρίζουμε καλά πως στο παρελθόν υπήρξε μία δημοκρατία με αυτό το περίεργο για σε σχέση με τις σημερινές χαρακτηριστικό. Γνωρίζουμε επίσης γι αυτή την περίοδο πως ο λαός όντας σοφός, άφηνε αυτούς που γνωρίζουν κάποια ζητήματα να τα διαχειριστούν αποτραβηγμένος σε ένα απλό ρόλο ελεγκτή. Κι επίσης γνωρίζουμε πως όλοι οι πολίτες που έζησαν τότε, συμμετείχαν σε όσα θα μπορούσε ο κάθε πολίτης να έχει άποψη. Ο λόγος, για την αθηναϊκή δημοκρατία.

Αυτό που κάνει ένα μαζικό κίνημα να αποκτά οντότητα, είναι οι κοινοί στόχοι. Κι αυτοί δεν υπάρχουν, αφού εδώ και πάρα πολλά χρόνια καλά έχουν εκπαιδευτεί οι πολίτες στο να αφήνονται σε πολωτικές σκέψεις, στήνοντας στα δύσκολα χρωματιστές κρεμάλες τυφλωμένοι από το δογματισμό τους. Όμως το σίγουρο είναι πως μόνο όλοι μαζί μπορούμε. Μήπως η ολοκλήρωση τής κυοφορίας των στόχων ενός αόριστου σήμερα αγώνα, η γεφύρωση των διαφορών και η εκκίνηση στην ουσία ενός στοχευμένου αγώνα πρέπει να αναζητηθεί στην πνευματική καθοδήγηση, στο έργο κάποιου ανθρώπου που αν και αριστερός κρυφοκοίταξε, θαύμασε και στήριξε καλά την πίστη του σε κάτι που μόνο σε δεξιούς ήταν αρεστό; Κι αν σκεφτούμε πως όλες του οι σκέψεις εξελίχθηκαν χωρίς καθόλου να χάσει ούτε την αριστεροφροσύνη του ούτε την πίστη του σε αυτό που θαύμαζε μοιάζει ακόμη πιο ιδανικός. Μήπως λοιπόν οι σκέψεις του Κορνήλιου Καστοριάδη για μία σύγχρονη δημοκρατία αθηναϊκού τύπου πρέπει να ξεσκονιστούν, παραμερίζοντας τις διαφορές και σμίγοντας τα θέλω των όσων έχουν τη διάθεση να αγωνιστούν για κάτι καλύτερο αλλά δε βρίσκουν τους τρόπους και τα σημεία επαφής με τους συναγωνιστές τους; 

anemos