Μετά τις κωλοτούμπες Κουβέλη, η παράσταση συνεχίζεται με τις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλέξης Τσίπρας (συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου): «[…]Στη συνέχεια, ιδρυτική πράξη μίας τέτοιας κυβέρνησης θα είναι η καταγγελία της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου[…]»
Γιάννης Δραγασάκης (συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου): «[…] Η έννοια της καταγγελίας είναι ένας
πολιτικός όρος. Τι θα πει καταγγέλλω; Υπάρχουν αρκετές συγχύσεις. Στη
σκέψη τη δική μας δεν υπάρχει η έννοια της μονομερούς πράξης».
Καλά που βγήκε ο κ. Δραγασάκης και μας
εξήγησε ότι η λέξη καταγγελία στο λεξιλόγιο του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού
του δεν έχουν χροιά νομική αλλά απλώς ρητορική! Πρόκειται για πολιτική
ρητορεία. Είναι σαν τις άσφαιρες καθημερινές «καταγγελίες» της
κυβέρνησης και της κυβερνητικής πολιτικής που εκτοξεύει η συνδικαλιστική
γραφειοκρατία και οι εκάστοτε αντιπολιτευόμενοι επαγγελματίες της
κομματοκρατούμενης πολιτικής.
«Τι θα πει καταγγέλλω;» απορεί ο κ. Δραγασάκης!
Να
του εξηγήσουμε ότι το ρήμα 'καταγγέλλω' έχει τρεις έννοιες, αλλά
«καταγγέλλω σύμβαση» σημαίνει ένα και μόνο πράγμα με νομικό περιεχόμενο.
Από το λεξικό Τριανταφυλλίδη: καταγγέλλω [...] 2. (νομ.) ανακοινώνω στον έτερο συμβαλλόμενο την ακύρωση μιας συμφωνίας: ~ τη σύμβαση εργασίας. [λόγ.: 1: αρχ. καταγγέλλω· 2: σημδ. γαλλ. dénoncer.
Ας συνεννοηθούν λοιπόν με τον κ. Τσίπρα για να καταλήξουν σε έναν κοινά αποδεκτό ορισμό.
Αν μόνο μέσα σε μερικές βδομάδες, και πριν ακόμα αποκτήσει την ευθύνη
της διακυβέρνησης της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωράει με τέτοιες μετατοπίσεις
στο δημόσιο λόγο των στελεχών του, τότε φανταστείτε τι άλλο έχουμε να
ακούσουμε, να δούμε (και να πάθουμε) όταν με το... καλό συγκροτηθεί η
νέα κυβέρνηση και κληθεί να αναλάβει τα ηνία της χώρας.
Δεν είναι η μόνη μετατόπιση στον
πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε η κωλοτούμπα δεν είναι προνόμιο του
συγκεκριμένου κόμματος, αλλά παραδοσιακό σκέρτσο στην κομματοκρατούμενη
πολιτική μας ζωή. Στο πλαίσιο των αέναων κομματικών μεταστροφών,
μεταλλαγών, μεταμορφώσεων και μεταμφιέσεων έχει επίσης πολύ ενδιαφέρον η
εξέταση-σύγκριση της πρώτης επιστολής Τσίπρα προς τους Ευρωπαίους ηγέτες με τη δεύτερη.
Όσο ακόμα η ανάληψη της εξουσίας ήταν μακρινό όνειρο, μπορούσε ο κ.
Τσίπρας να διατυπώνει και κάπως αιχμηρό, ή έστω ενοχλητικό για τα κέντρα
αποφάσεων πολιτικό λόγο. Ανέξοδο και δημοφιλές σπορ είναι αυτός ο
λόγος. Και δεν είναι μόνο ανεκτός από την εξουσία, αλλά είναι και
επιθυμητός, διότι «αποδεικνύει» πόσο καλά δουλεύει «η δημοκρατία μας»!
Με άλλα λόγια η εξουσία χαίρεται όταν διατυπώνεται αντιπολιτευτικός
λόγος -υπό την προϋπόθεση ότι είναι ακίνδυνος- διότι έτσι αυξάνεται η
νομιμοποίηση του συστήματος.
Όσο όμως αυξάνονται οι πιθανότητες
ανάληψης της εξουσίας, όσο περισσότερο πλησιάζουν τα χέρια ενός
πολιτικού στο τιμόνι μιας χώρας, τόσο περισσότερο οφείλει αυτός να
αναθεωρεί και να συμμορφώνεται με τον συστημικό πολιτικό ΚΟΚ. Ποιοι
είμαστε εμείς που θα αμφισβητήσουμε εμπράκτως το νόμο και την τάξη; σου
λέει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του κ. Δραγασάκη, ενός καθόλου τυχαίου
στελέχους με κυβερνητική προϋπηρεσία.
Κι έτσι όλα αρχίζουν και πάλι να
μπαίνουν στη γνωστή μας μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική τάξη... Στο
εσωτερικό υπάρχει ο λεονταρισμός ο απαραίτητος για την κατάκτηση της
εξουσίας, αλλά παράλληλα και ο «συνετός» λόγος ώστε να είμαστε
καλυμμένοι αργότερα, δηλαδή υπάρχει η λεγόμενη δημοκρατική πολυφωνία των
στελεχών ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος. Στο εξωτερικό δίνονται τα
απαραίτητα καθησυχαστικά μηνύματα, με διατήρηση ασφαλώς των θεωρητικών
θέσεων κατά των πολιτικών της λιτότητας και της ύφεσης που θα πρέπει
απλώς να επανεξεταστούν! Όλα αυτά, ασφαλώς χωρίς καμιά συγκεκριμένη
προειδοποίηση, χωρίς καμιά απειλή, χωρίς κανένα χρονικό ή άλλο όριο.
Απλώς να επανεξεταστούν...
Απορία: Αλήθεια, υπάρχει κανένα κόμμα
που θα υποστήριζε δημόσια ότι τα μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας δεν
πρέπει να επανεξεταστούν;
Από το Διακυβέρνηση και Πολιτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου