Η κρίση χρέους και οι… γάιδαροι

Η κρίση χρέους είναι παγκόσμιο φαινόμενο και είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο οποίος σε γενικές γραμμές είναι όπως παρακάτω.

Οι κεντρικές τράπεζες εκδίδουν το χρήμα και το δανείζουν στις τράπεζες με επιτόκιο της τάξης του 1% ανάλογα με τις περιστάσεις.

Οι τράπεζες με την σειρά τους έχουν την δυνατότητα με την μέθοδο των κλασματικών αποθεματικών να δανείσουν νοικοκυριά, επιχειρήσεις και κράτη μέχρι και 10πλάσια ποσότητα από αυτήν που δανείστηκαν από την κεντρική τράπεζα, με επιτόκια από 5 έως και 12%.

Έτσι για μία Α ποσότητα πραγματικού χρήματος που εξέδωσε η κεντρική τράπεζα κυκλοφορεί χρήμα με την μορφή χρέους ίσον με 10 Α συν του τόκους. Το χρήμα αυτό που κυκλοφορεί με την μορφή χρέους στην πραγματικότητα δεν υπάρχει και γι' αυτό είναι αδύνατη η ολοκληρωτική του εξόφληση.

Για να εξυπηρετούν οι δανειολήπτες τα χρέη τους θα αναγκαστούν πολλοί από αυτούς να προσφύγουν και πάλι στον δανεισμό για το χρήμα που χρωστούν, αλλά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.

Δημιουργείται έτσι ένας αέναος δανεισμός και όταν κάποια στιγμή η κεντρική τράπεζα ή οι ''αγορές '' αποφασίσουν να σταματήσει η έκδοση νέου χρήματος ή ο δανεισμός, κάποια από τα νοικοκυριά, ή οι τράπεζες ή και ολόκληρα κράτη θα πτωχεύσουν.

Η πτώχευση λοιπόν για κάποιες χώρες τουλάχιστον είναι κάτι το αναπόφευκτο, αποτελεί κάθαρση για το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το πρόβλημα πολλές φορές είναι ποιοι θα πτωχεύσουν.

Συνήθως πτωχεύουν οι μικροί, είτε είναι τράπεζες είτε πρόκειται για ολόκληρα κράτη.

Κάποια συμφέροντα δυστυχώς κανόνισαν η χώρα μας να ανήκει στα πτωχευμένα κράτη.

Την προηγούμενη 10ετία πτώχευσαν οι χώρες της Λατινικής Αμερικής που είχαν συνδέσει το νόμισμά τους με την ισοτιμία δολαρίου, τώρα είναι σειρά των περιφερειακών χωρών της ΟΝΕ που από το 2002 καθιέρωσαν τι ευρώ σαν νόμισμά τους και υπέγραψαν το σύμφωνο σταθερότητας.

Για να καταλάβουμε, όμως, πως λειτουργεί το όλο σύστημα, ας μελετήσουμε την παρακάτω (γνωστή) ιστορία, έχοντας στο μυαλό μας το απόφθεγμα της Wall Street «θα τους πάρουμε την αγελάδα και θα τους πουλάμε το γάλα της»…

Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ: Μία διδακτική ιστορία που ακόμα δεν τελείωσε...

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους.

Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ!!! Και αποχώρησε...

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Κι έτσι, ο Δήμος έπεσε στα χέρια του τραπεζίτη, ο οποίος πήρε την εξουσία, χωρίς να δώσει ή να χάσει δεκάρα τσακιστή και είχε χρεωμένους τους πάντες…

Όμορφος κόσμος, οικονομικά πλασμένος…

Αναγνώστης                                                                                                                                                                 πηγη