Τα μονά-ζυγά και τα παραπλανητικά ενός ξεπεσμένου καθεστώτος

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Ανησυχώ καθώς τα τελευταία εικοσιτετράωρα, μετά την φάρσα με την δόση σε συνδυασμό με την υπερψήφιση των μέτρων που την καθιστούν κεντρικό στοιχείο ανωμαλίας (πολιτικής και οικονομικής), η διαπλοκή έρχεται να συμφωνήσει μ’ εμένα μεταξύ άλλων που θέσαμε από την αρχή την ελληνική κρίση σε διεθνοπολιτικό επίπεδο, και την ορίσαμε ως .......

ενδοκαπιταλιστικό και ηγεμονικό παίγνιο.

Είχαμε δίκιο σε όλα, δεν διαστίζει να παραδεχτεί πλέον η διαπλοκή, βλέποντας πως ακόμη και για την δόση εκτιμούσαμε άριστα: θα την πάρουμε, αλλά τεμαχισμένη, τμηματικά και σε «καθυστερημένες» δόσεις, έγραφα με απόλυτη βεβαιότητα, συναρτώντας την αφήγηση της «δόσης» με την αφήγηση του δημόσιου χρέους και όχι με εκείνη των δημοσιονομικών, όπως έπρατταν οι φορείς της διαπλοκής και η κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού της.  

Αν δεν πάρουμε αμέσως την δόση μας θα σβήσουμε, θα «εκπυρσοκροτήσει το πιστόλι» και θα βασιλεύσει το χάος, διέδιδαν τα πλέον επίσημα χείλη, τα οποία ωστόσο τώρα ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι υπάρχουν μπόλικα χρηματοπιστωτικά εργαλεία και αρκετές διατάξεις στο πλαίσιο της ευρωζώνης που θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν και να προσφέρουν προσωρινή ανακούφιση ρευστότητας κράτους και τραπεζών και όχι της αγοράς φυσικά, η οποία ούτως ή άλλως είναι μια δραματική υπόθεση, που δεν αφορά στην ουσία της δόσης. Σπεύδουν μάλιστα οι κυβερνώντες να εκδώσουν και έντοκα γραμμάτια (πολεμικής φάσης) ακόμη και διάρκειας ενός μηνός για να καλύψουν τις τρέχουσες ανελαστικές ταμειακές ανάγκες του κράτους και να προσφέρουν, όπως συνηθίζουν, νέο καύσιμο στην κερδοσκοπία. Σε λίγο θα ανακαλύψουν ασφαλώς και άλλους μηχανισμούς άντλησης ρευστότητας από μια χώρα που βιώνει χρηματοπιστωτικό εμπάργκο από τους Συμμάχους της! Μηχανισμούς που ωστόσο περιγράφουν την διάσταση της πτώχευσης της χώρας, την οποία (διάσταση) έτσι όμως καθιστούν ακόμη πιο δυσβάστακτη ως διαδικασία για τον λαό και την οικονομία της και δεν επιλύουν ασφαλώς το πρόβλημα ρευστότητας. Αντίθετα το καθιστούν, αυτό πλέον, ως πηγή πολιτικών εξελίξεων που ξεπερνά την τρομοκρατική αφήγηση περί «δόσης».

Δεν θα είναι πλέον η «δόση» που θα ρυθμίζει τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, μέσω διάχυσης φοβίας και ανερμάτιστων απειλών, αλλά η νέα μορφή εκχρηματισμού της οικονομίας μας και χρεοστασίου, που θα συνδεθεί με ένα νέο μνημόνιο, το οποίο θα τοποθετεί την χώρα στο απόλυτο περιθώριο της Ευρωζώνης και σε αφάνταστα ανίσχυρη θέση εντός της ΕΕ. Πρόκειται ακριβώς για την μορφή διολίσθησης στην άβυσσο, την οποία περιέγραφα εδώ και πάρα πολύ καιρό, αντιμετωπίζοντας την χλεύη ετούτων που σήμερα διαπιστώνουν πως καλά τα έλεγα και εκείνων που προκάλεσαν την μετατροπή της κρίσης σε ταξίδι στην άβυσσο, ξεχνώντας ποιοι πράγματι εκφόβιζαν τον λαό με αυτήν και ποιοι με ευθύνη και σοβαρότητα ενημέρωναν για το περιεχόμενό της.     

Αντί να ικανοποιούμαι όμως από την «δικαίωση», ανησυχώ, όπως σας είπα. Η διαπλοκή και η Συγκυβέρνηση θα προσπαθήσουν να βγουν από το αδιέξοδο, διασκεδάζοντας τα άπλυτα ενός ξεπεσμένου, διεφθαρμένου καθεστώτος διακυβέρνησης δια του γνωστού «εθνικού παιγνίου» μονά-ζυγά δικά μας και με άφθονη δόση παραπλάνησης. Εμείς τα κάνουμε όλα, όπως προστάζουν εταίροι μας και δανειστές. Συμμορφωνόμαστε, καταστρέφοντας κοινωνία και αγορά. Αν όμως αυτοί δεν είναι εντάξει και μας αφήσουν εκτεθειμένους πολιτικά, τότε εμείς θα ενεργοποιήσουμε το λαϊκό συναίσθημα εναντίον τους, εκμεταλλευόμενοι μάλιστα το κοινωνικό κεφάλαιο που διαμόρφωσαν οι «αντιμνημονιακοί» και κάποιοι «περιθωριακοί αναλυτές». Θα επενδύσουμε την σωτηρία του καθεστώτος της διαπλοκής στο λαϊκό συναίσθημα που γέννησαν οι «αντιμνημονιακές» αφηγήσεις, υπερασπιζόμενοι όμως την αναγκαιότητα των μνημονίων εσωτερικής υποτίμησης και γενικευμένης ρευστοποίησης σε εξευτελιστικές τιμές της περιουσίας του δημοσίου - καταδηλώνουν με τη στάση τους οι άρχοντες της διαπλεκόμενης αβύσσου. Είναι καλό αυτό που κάνουμε για την σωτηρία της χώρας, ασφαλώς, αλλά είναι κακό αυτό που κάνουν οι εταίροι μας, λένε οι ίδιοι σήμερα.  

Αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού, εννοώντας «every cloud has a silver lining». Και ποιο είναι αυτό; Θα το δεις στο επόμενο βήμα θριαμβολογίας της διαπλοκής, που θα απαντά στο αίτημα του μοιραίου κ. Σαμαρά: «πάση θυσία στο ευρώ» και θα ορίζεται με ένα σταθερό, μακροχρόνιο χρεοστάσιο, μετά από μια άλλη επίπονη διαδικασία ρύθμισης του δημόσιου χρέους στη βάση ευθύνης του ελληνικού λαού (κοινωνική αποζημίωση στο σακατεμένο κεφάλαιο), που θα καθιστά την Ελλάδα και τυπικά υποτελή πολιτεία. Την μορφή αυτού του χρεοστασίου τολμήσαμε να περιγράψουμε την προηγούμενη περίοδο, αλλά αυτό συνεχίζει να διαφεύγει της διαπλοκής και έτσι αποσυνδέεται αφηγηματικά από την επιτυχή προσέγγισης της δομής της κρίσης από την μεριά μας!

Τώρα η χυδαία απειλή «γενικευμένης στάσης πληρωμών» που στρέφεται αποκλειστικά εναντίον της ελληνικής κοινωνίας θα λάβει μεγαλύτερη διάσταση. Τώρα είναι που οι διαλεκόμενοι θα κατασκευάσουν και θα αρθρώσουν μια πρόταση που «δεν θα μπορείς να αρνηθείς», φουκαρά συμπολίτη, που εμπιστεύτηκες την ψήφο σου στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ και στην ΔΗΜΑΡ. Είπαμε βήμα-βήμα στήνουν τον ελληνικό λαό στον τοίχο. Πρόκειται για μια πολεμική στρατηγική που παραλύει τον ελληνικό λαό και κάμπτει τις αντιδράσεις του μέσω μιας διαδικασίας παραμυθίας: εφαρμογή σκληρών πολιτικών, με παρηγορητικό λόγο. Το «πάση θυσία στον ευρώ» συνδέεται ασφαλώς με μια ανυπολόγιστη λαϊκή θυσία (κοινωνική καταστροφή), η οποία όμως θα καταλήξει στην λύτρωση και στο τελικό θαύμα της σωτηρίας της πατρίδος, όπως με υπερβατική θρασύτητα ισχυρίζονται! Όπου φυσικά η πατρίς ταυτίζεται με το διαπλεκόμενο καθεστώς που υπηρετεί η Συγκυβέρνηση. Αυτό φαίνεται να διακονεί και ο θεοσεβούμενος κύριος Σαμαράς, ο οποίος αντλεί ελπίδα απευθείας από τον Θεό! Άμα έχεις την ευλογία Εκείνου, όλες οι πληγές θα θεραπευτούν, αρκεί να βιώσουμε τον ακρωτηριασμό όλων εκείνων των δικαιωμάτων που κάνουν ένα κράτος, εθνικό-Κράτος Δικαίου, μια κοινωνία, μια welfare state regime και έναν υπήκοο, πολίτη.

Τα «μονά-ζυγά δικά μας» έρχονται να ξεπλύνουν το ξεπεσμένο καθεστώτος που ορίζει την διακυβέρνηση στην Ελλάδα και το παιχνίδι ενισχύεται από την αμφίσημη και διασκεδαστική στάση των Εταίρων και δανειστών της χώρας. Άμα μάλιστα έχεις να κάνεις με αδίστακτους γκεμπελίσκους, οι οποίοι εμφανίζονται με τον μανδύα του αντικειμενικού τεχνοκράτη, ενώ είναι πασίδηλο πως δεν κατέχουν επαρκώς καμία απολύτως μεθοδολογία των οικονομικών ή της διοίκησης και της πολιτικής επιστήμης, το «παιχνίδι» για την κοινωνία και την χώρα είναι «χαμένο από χέρι». Στην Ελλάδα βασιλεύει ένας επικοινωνιακός πόλεμος που υποκρύπτει, όπως έχω δείξει, έναν δραματικό ταξικό πόλεμο. Στον πόλεμο αυτόν, εντός του συστήματος ηγεμονίας της σημερινής Ελλάδας δεν μπορούν να ανταποκριθούν στοιχειωδώς οι φορείς της αριστεράς: είτε εξαιτίας ιδεολογικών αγκυλώσεων στην αφήγησή τους, που κάποιοι απλοϊκά ονομάζουν «ξύλινη γλώσσα», είτε εξαιτίας ενός μαζοχιστικού σαδισμού ειλικρίνειας και «ηλιθιότητας». Φαντάζομαι πώς δεν θα παρεξηγηθώ πολύ, ισχυριζόμενος ότι αυτά που ρώταγε προεκλογικά  η κ. Παπαρήγα τον κ. Τσίπρα, περί του «τι θα έπραττε αν οι εταίροι μας δεν χορηγούσαν την δόση (μας) μετά τις εκλογές», ήταν ηλιθιότητες για να μην πω τίποτε χειρότερο. Όπως και ότι δεν θα ενοχληθεί πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ αν υποστηρίξω πως πάσχει από αθεράπευτη ηλιθιότητα, μάλλον χειρότερη και πιο κρίσιμη από του ΚΚΕ: είναι ορθή επικοινωνιακή τακτική να προσφέρεις καύσιμο στους γκεμπελίσκους του καθεστώτος;

Απόλυτο δίκιο είχε ο Λαφαζάνης με τον τρόπο που όρισε το «δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε». Λες όμως τέτοιο πράγμα σε αυτήν μάλιστα την συγκυρία; Την αλήθεια, αν και μάλλον υπερβολικά κουτσουρεμένη με οικονομικούς όρους είπε επίσης ο κ. Τσίπρας στο «Die Zeit», απαντώντας στο ερώτημα «πώς θέλετε να εμποδίσετε τις αποκρατικοποιήσεις», αλλά έτσι την λένε; Είπε: «Η ίδια η αγορά θα φροντίσει για αυτό. Κανένας σοβαρός επενδυτής δε θα δαπανήσει τα χρήματά του, όταν ξέρει ότι ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης, που το αποφάσισε αυτό τελειώνει. Μια τόσο καταστροφική πολιτική θα μπορούσε ίσως να πραγματοποιηθεί σε μια αφρικανική χώρα, όχι στην Ευρώπη, με το νομικό της πολιτισμό. Θα έπρεπε να καταργηθεί το Σύνταγμα και το Κοινοβούλιο».

Έλα όμως που η αφήγηση αυτή, αν και ορθολογικότατη – αν και απλοϊκή με οικονομικούς όρους, επιμένω – αποτελεί μεγίστη ηλιθιότητα με επικοινωνιακούς όρους, ιδιαίτερα σε αυτήν την συγκυρία, όπου το τραυματισμένο κεφάλαιο διεξάγει μια ύπουλη επιχείρηση εξευτελισμού της εργασίας και προλεταριοποίησης των εργαζομένων. Δεν φανταζόταν ο κ. Τσίπρας, με την ασθενή ούτως ή άλλως επικοινωνιακή του ισχύ στους διαύλους ενημερώσεις, τι διάσταση θα έδιναν σε αυτό οι γκεμπελίσκοι, διασκεδάζοντας μάλιστα την παγίδα της «δόσης» μέσα στην οποία έχουν πέσει οι ίδιοι;  Και τι να πει; Δεν θα απαντήσω, διότι δεν θα ήταν ηθικό και επαγγελματικά έντιμο. Πάντως η λέξη «επενδυτές» δεν θα έπρεπε να υπάρχει, ούτε η απάντηση θα έπρεπε να δομηθεί στη βάση του συμφέροντος των επενδυτών, αλλά στη βάση του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο θα μπορούσε στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής- αριστερής παραγωγικής στρατηγικής να δώσει μεγάλες ευκαιρίες επενδύσεων στην εξαγωγική βιομηχανία, κυρίως - αλλά όχι αποκλειστικά  - με Foreign direct investments (FDI) και «Joint Ventures» με το ελληνικό δημόσιο σε διάφορες πολιτικές/νομικές μορφές να αποτελεί το ένα μέρος. Πράγμα που συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο τόσο της παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης, όσο και της πιθανότητας εισροής σοβαρών και υγειών επενδύσεων, αντί καιροσκοπικών κεφαλαίων με έντονη κερδοσκοπική διάσταση, στην σημερινή συγκυρία της ελληνικής οικονομικής κρίσης και αποδιοργάνωσης.     

Συμπέρασμα: Δεν φτάνει που το καθεστώς της διαπλοκής παίζει την κρίση «μονά-ζυγά δικά μας», ενισχύεται εμμέσως και από την αριστερά προς αυτή την κατεύθυνση, πέραν ασφαλώς της ακροδεξιάς (φυσιολογικό πολιτικό φαινόμενο τούτο). Οι φορείς της αριστεράς απολύτως ανοήτως, ή τυφλωμένοι από την αδιέξοδη στρατηγική των ηγεσιών τους, προσφέρουν στέρεα αφηγηματικά στοιχεία για να δομηθεί η πιο πρόστυχη αφήγηση της αντίδρασης των τελευταίων τουλάχιστον πενήντα χρόνων, πάνω στην βάση: οι αντίπαλοι του καθεστώτος επιζητούν τον θάνατο της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας για να κυβερνήσουν πάνω στα ερείπια. Ενώ στην πραγματικότητα είναι η Συγκυβέρνηση και τα συμφέροντα που αυτή υπηρετεί που επιφέρουν τον θάνατο της ελληνικής κοινωνίας και αγοράς για να στήσουν ξανά την ηγεμονία τους σε μια χώρα, πολυεθνικό κατάστημα με δούλους αυτούς που παράγουν πλούτο. Η διαχείριση του ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους είναι αυτή που θα ορίσει πρωταρχικώς σε τι είδους κατάστημα θα μεταβληθεί η χώρα.

Αυτοί που πτώχευσαν την Ελλάδα για να την μετατρέψουν σε εξευτελισμένο κατάστημα, σε λίγο θα περάσουν από την «δόση» στην πλήρη παράδοση, διότι μόνον έτσι θα διασωθούν πολιτικά και νομικά. Η «παράδοση» αυτή θα στηριχθεί στην παραμυθία της σωτηρίας του έθνους και του λαού. Στην λύτρωση που θα προσφέρει η παρηγοριά ότι η Ελλάδα μόνον ως πολυεθνικό κατάστημα ελαττωμένης λαϊκής κυριαρχίας και λεηλατούμενης εσωτερικής αγοράς μπορεί να επιβιώσει παγκοσμίως, με την ημιπαραμονή στην ευρωζώνη ως εγγύηση, όχι των πωλήσεων ή των επενδύσεων, αλλά σαν εγγύηση πως το «μαγαζί» θα παραμένει υπό την αιγίδα της διεθνούς πατρωνίας, που κάποτε υπό άλλες συνθήκες δόμησε το νεοελληνικό κράτος.

Τι και αν σήμερα η διαπλοκή συμφωνεί με την δική μας προσέγγιση, από την στιγμή που πλέον μπορεί να την ενσωματώνει στην δική της αφήγηση ακυρώνοντας το πολιτικό μήνυμα της; Πόσο ανόητοι είναι εκεί στην αριστερά που καθημερινά προσφέρουν αφορμές για ενίσχυση της γκεμπελιστικής τακτικής των διαπλεκομένων που θέλουν να αποφύγουν πάση θυσία νέες εκλογές, μέχρις ότου διασφαλίσουν ότι το μαγαζί που ιδρύεται στην θέση του κράτους, δεν θα μπορεί να ξαναγίνει κράτος, υπό μη-επαναστατικές συνθήκες, οι οποίες (σοσιαλιστική επανάσταση) στην περίπτωση μας θα πρέπει να θεωρούνται κάτι περισσότερο από δοξασίες; Μάλλον γελοιότητες, αν όχι προβοκάτσιες, για να στρώσουν τον δρόμο μιας μεταβατικής χούντας, η οποία θα επενδύσει τους τοίχους του «καταστήματος Ελλάς» με τα σύμβολά του έθνους μας και της θρησκείας μας. Έτσι δένουν/συνδέονται οι επενδύσεις σε αυτόν τον τόπο. Πάντα οι θεομπαίχτες επενδύουν στον εθνικισμό για να κερδίσουν από την μεσολάβηση και την εργολαβία επενδυτικών κεφαλαίων, που παρότι τυχοδιωκτικά, επιθυμούν και επιβάλλουν «καθαρές δουλειές»: Ξήλωσε το κράτος, τέλειωνε με τους εργαζόμενους, για να σου φτιάξω στη θέση τους ένα πολυεθνικό μαγαζί με τα εθνικοθρησκευτικά σου εμβλήματα, όπου οι άνεργοι θα ξαναγίνουν υπεύθυνοι εργαζόμενοι στο έλεος αυτών που θα τους «προσφέρουν ένα κομμάτι ψωμί». Σημειώνω πως τα μοντέρνα κράτη φτιάχτηκαν με αγώνα και αίμα σε αντίθεση της αφήγησης «…  εργαζόμενοι στο έλεος αυτών που θα τους προσφέρουν ένα κομμάτι ψωμί». Αλλά παρατηρώ ότι στην Βουλή των Ελλήνων, η πρόοδος και ο εκσυγχρονισμός στηρίζονται στην αφήγηση πως τα κράτη αυτά αποτελούν αναχρονισμό! Εμπρός λοιπόν για τον νέο μεσαίωνα της Ευρώπης, από μια περιοχή της που δεν βίωσε πολιτικά τον μεσαίωνα, όπως άλλες περιοχές δυτικότερα!