Με το ένα χέρι στην Καρδιά και με το άλλο στο Σύνταγμα

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Ήρθε η στιγμή οι κοινοβουλευτικοί, γυναίκες και άνδρες, να ορθώσουν το ανάστημα που τους προσδίδει  το εκλογικό σώμα και να τιμήσουν την βούληση του ελληνικού λαού. Να πουν, δηλαδή, όχι στο νέο πακέτο μέτρων, το οποίο στην μια πλευρά γράφει φτωχοποίηση, στην άλλη ξεπούλημα στρατηγικών τομέων της ......

οικονομίας, στην τρίτη μεγέθυνση της ανισότητας  και δραματική ύφεση της οικονομίας και στην τέταρτη υποτελή πολιτεία με αντισυνταγματική μεθόδευση.   

Ήρθε μια από τις σπάνιες στιγμές που επιφυλάσσει η πολιτική ιστορία μιας χώρας, οι Έλληνες βουλευτές με το ένα χέρι στην καρδιά και με το άλλο στο Σύνταγμα, να υπερασπιστούν το μέγιστο αγαθό ενός δημοκρατικού εθνικού κράτους: την λαϊκή κυριαρχία. Το πολίτευμα της Ελλάδας συνεχίζει να είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ας μην μετατραπεί σε προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δικτατορία των δανειστών της χώρας. Ήδη το πρώτο βήμα έγινε προς αυτή την κατεύθυνση με τον άθλιο «ατομικό μηχανισμό» στον οποίο ενέταξε την χώρα ο κ. Παπανδρέου με την σύμπραξη πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν συμφέροντα τραπεζιτών. Το δεύτερο βήμα έγινε από τις ηγεσίες της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς με την αποδοχή μίας πρωτοφανούς σε αντεθνικό και αντιλαϊκό πνεύμα, στα ιστορικά χρονικά, αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, υπαγορευμένη από τα ίδια συμφέροντα και σε συνεννόηση με την γερμανική ηγεσία. Ας μην γίνει τις επόμενες ώρες το τρίτο βήμα που θα ορίσει τις συνθήκες για την θέσπιση της Ελλάδος ως ευρωπροτεκτοράτο.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες, η ελληνική κοινωνία στους δρόμους και σε απόλυτη αναστάτωση κι έτσι το κείμενο αυτό συντονισμένο με τον αγωνιστικό παλμό των Ελλήνων εργαζομένων και ανέργων, την βαθειά θλίψη και τον θυμό του συνταξιούχου, το αίσθημα ταπείνωσης και το συναίσθημα που προκύπτει από την θυματοποίηση ενός ολόκληρου λαού, δεν θα λάβει την έκταση που συνηθίζω να δίνω στα διαδικτυακά μου σημειώματα την τελευταία περίοδο. Δεν αισθάνομαι ότι έχω κάτι να εξηγήσω περισσότερο. Δεν βλέπω τον λόγο που θα με έκανε να αναθεωρήσω οποιαδήποτε σκέψη, εκτίμηση ή πεποίθηση που εξέφρασα μέχρι σήμερα. Όπως δεν νομίζω ότι υπάρχει αυτή την στιγμή καμία ανάγκη να επαναλάβω αναλυτικές προσεγγίσεις και συμπεράσματα για να συνθέσουμε μία νέα πολιτική αφήγηση στην συγκυρία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αυτή την στιγμή πλαίσιο διαλόγου εντός του οποίου να χωρά οτιδήποτε άλλο, πέραν της προτροπής οι κοινοβουλευτικοί να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων τις πρόνοιες του νέου μνημονίου με την τρόικα, οδηγώντας παράλληλα την χώρα συντεταγμένα, ήρεμα και αποφασιστικά σε εκλογές. 

Οι κοινοβουλευτικοί, υπερνικώντας το κλίμα τρομοκρατίας που διαμόρφωσαν οι ηγεσίες της Συγκυβέρνησης και η διαπλοκή, οφείλουν έμπρακτα να αντιδράσουν στα χυδαία διλήμματα που ταλαιπωρούν τον πολιτικό πολιτισμό και εξευτελίζουν την γενικότερη πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων, υποτάσσοντας το εθνικό συμφέρον και την συνταγματική τάξη της χώρας σε έναν συνδυασμό ιδιωτικών συμφερόντων, συμφερόντων της γερμανικής ελίτ και κερδοσκοπικών παιγνίων χρηματιστών.

Όπως έχω εξηγήσει επανειλημμένως,  η καταψήφιση του «πακέτου» αυτού εσωτερικής υποτίμησης και καθολικής ρευστοποίησης της δημόσιας περιουσίας, όπως και εξευτελισμού του παράγοντα εργασία ενώπιον ενός άπληστου κεφαλαίου, το οποίο ζητεί να αποζημιωθεί από τον ελληνικό λαό για τις συνειδητές επιλογές του που οδήγησαν στην πτώχευση του ελληνικού κράτους και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, δεν πρόκειται να οδηγήσει σε έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Το αντίθετο, αν οι Έλληνες βουλευτές βρουν το κουράγιο και κατανικήσουν το κλίμα φοβίας και τρομοκρατίας που έχουν διαμορφώσει διαπλοκή και ξένοι παράγοντες οι οποίοι αντιμάχονται σήμερα ο ένας τον άλλον ακόμα και εντός της τρόικας, θα δομηθεί για πρώτη φορά μετά την δημοσιονομική κρίση που σκόπιμα ή με δραματική επιπολαιότητα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, μεταβλήθηκε σε πιστωτική κρίση, ένα ισχυρό πλαίσιο πολιτικής διαπραγμάτευσης με τους Εταίρους μας. Μόνον έτσι το διεθνές τραπεζικό σύστημα και το λόμπυ που το διευθύνει θα αντιληφθούν ότι δεν έχουν καμία άλλη επιλογή παρά να αναθεωρήσουν την στάση τους προς την Ελλάδα και να αποδεχτούν ότι ο πλούτος του ελληνικού λαού θα πάψει πλέον να αποτελεί στοιχείο κερδοσκοπίας.

Το ευρώ δεν είναι ταμπού, ούτε παράγοντας που ενισχύει τον ευρωπαϊσμό. Αντίθετα, όπως έχω επανειλημμένως δείξει, η αντιπληθωριστική και χρηματοπιστωτική στρατηγική που συνδέεται με την πολιτική διάσταση της ευρωζώνης, θίγει σε κρίσιμο βαθμό τις βασικές αρχές που θεμελιώνουν τον ευρωπαϊσμό ως δημοκρατικό φαινόμενο στην ήπειρό μας. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας θα πρέπει να προπαγανδίσει την έξοδό μας από την ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αν και πάντα θεωρούσα ότι η υιοθέτηση του ευρώ αποτελούσε καταστροφική επιλογή για την χώρα - υπό τις παραγωγικές και κοινωνικές συνθήκες που αυτή πραγματοποιήθηκε ασφαλώς.  Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει να είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να επιστρέψει σε εθνικό νόμισμα (επ’ ουδενί όμως σε υιοθέτηση διπλού νομισματικού), αφού όμως προηγουμένως αποζημιωθεί από τους θεσμούς της ευρωζώνης και ενισχυθεί από τους κεντρικούς ευρωπαίους εταίρους μας, έτσι ώστε να συνεχίσει την πορεία της υπό ένα αυτόνομο οικονομικό καθεστώς.

Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή σήμερα, όπως και κάθε φορά που έρχεται  με συνοπτικές διαδικασίες προς ψήφιση ένα αντιλαϊκό πακέτο μέτρων, αποτελεί απλώς χυδαιότητα. Το νόμισμα της Ελλάδας είναι το ευρώ. Και αυτοί που το εισήγαγαν θριαμβολογώντας για την επιτυχία τους να εγκαταλείψουν την δραχμή υπέρ αυτού, είχαν διαβεβαιώσει σε όλους τους τόνους ότι «χώρες της ευρωζώνης δεν πτωχεύουν». Είναι οι ίδιοι που έρχονται σήμερα να επιβάλουν ένα δραματικό καθεστώς κοινωνικού εξανδραποδισμού για να εξυπηρετήσουν ένα χρεοστάσιο το οποίο αμφισβητείται από όλες τις πλευρές της ίδιας της τρόικας για διάφορους και διαφορετικούς λόγους, καθώς ουδείς εκτιμά ότι το χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο. Σίγουρα λοιπόν θα υπάρξει, όχι απλώς νέα αναδιάρθρωση στο δημόσιο χρέος παρά την πιθανή υπερψήφιση των νέων μέτρων που στηρίζονται στην «λογική» του αποτελέσματος που προέκυψε από την προηγούμενη αναδιάρθρωση, αλλά πολύ μεγάλη πιθανότητα «προσωρινής» υιοθέτησης μιας μορφής διπλού νομισματικού συστήματος, ώστε από την μια να σφραγιστεί η καραντίνα της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης και από την άλλη να προστεθεί ένα είδος συγκαλυμμένης υποτίμησης στην εσωτερική υποτίμηση, ώστε να απαλλαγούν εντελώς οι εταίροι μας από το οικονομικό βάρος της χώρας.

Η ιδανικότερη λύση λοιπόν, έτσι όπως αρνητικά και με απόλυτη ευθύνη των ηγεσιών της καθ’ ημάς κεντροαριστεράς – κεντροδεξιάς εξελίχθηκαν τα πράγματα, είναι να προκαλέσουμε εμείς την πολιτική διαπραγμάτευση που υποσχέθηκε προεκλογικά, αλλά δεν έπραξε ο κ. Σαμαράς και οι συγκυβερνήτες του, αφού προηγουμένως αναδειχθεί μία φρέσκια πολιτική ηγεσία από τις εκλογές. Η ηγεσία αυτή θα εκφράζει την πολιτική πραγματικότητα της συγκυρίας στην Ελλάδα με την έννοια της βούλησης του εκλογικού σώματος, η οποία προδήλως προσβάλλεται από την πρακτική της παρούσας κυβέρνησης. Με την έννοια αυτή η καταψήφιση των μέτρων θα ανοίξει το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα, θα προβληματίσει ιδιαίτερα το διεθνές τραπεζικό σύστημα και την γερμανική ηγεσία και θα δώσει την δυνατότητα στον ελληνικό λαό να υποστηρίξει εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να αρθρώσουν μία εναλλακτική στρατηγική στις διεθνείς διαπραγματεύσεις, η οποία θα υποστηρίζεται από μεγάλο εύρος του κινήματος ανέργων – εργαζομένων. Τούτη η δημοκρατική λύση θα μπορούσε να βγάλει την Ελλάδα από την παγίδα στην οποία έχει πέσει εδώ και τρία χρόνια μαζί με την πολιτική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπως και μαζί με ένα πολύ μεγάλο μέρος βουλευτών, οι οποίοι καθημερινά, απ’ ότι δηλώνουν τουλάχιστον, παλεύουν με την συνείδησή τους και κρύβονται από τους ψηφοφόρους τους. Εάν αυτό το κοινοβούλιο δεν διαμορφώσει τις επόμενες ώρες τους όρους απεγκλωβισμού της χώρας από την μέγγενη των δανειστών και τους όρους για μια νέα δημοκρατική μεταπολίτευση, θα αναγκαστεί από τις επόμενες μέρες να αποδεχθεί μέτρα και καταστάσεις που θα ξεπερνούν τα όρια της υπονόμευσης της Ελληνικής Δημοκρατίας.