Οδηγούν στην κοινωνική έκρηξη, επειδή το χάος είναι ο στόχος τους

Ο πολλαπλασιαστής της δυστυχίας

Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος

Κάπως... αργά ανακάλυψε ο επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ τον λάθος υπολογισμό του «δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή»: αντί κάθε ευρώ περικοπής των πρωτογενών δαπανών του κράτους να επιφέρει 0,7% ύφεση, επέφερε υπερδιπλάσια, ύψους 1,7 ευρώ, με αποτέλεσμα μια εσωτερική υποτίμηση άνευ προηγουμένου για ανεπτυγμένη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα εν καιρώ ειρήνης.

Γιατί την ανακάλυψε... «αργά»; Διότι, πέρα από την οφθαλμοφανή οικονομική και κοινωνική καταστροφή, το πρόγραμμα της τρόικας – του ΔΝΤ και, κυρίως, της ευρωζώνης, η οποία επιμένει σε αυτό παρότι το Ταμείο ζητεί την αναθεώρησή του – έχει επιφέρει ταχύτατη και δραματική απαξίωση του συνόλου των αξιών, η οποία δεν αντανακλάται μόνο στην απαξίωση της εργασίας, αλλά και στις τραγικά χαμηλές αποτιμήσεις της εκποιούμενης εθνικής περιουσίας.

Και ο οικονομικός κατήφορος, εξ αιτίας της επιμονής της ευρωζώνης στην εφαρμογή του προγράμματος «δημοσιονομικής προσαρμογής», δεν έχει τελειωμό.

Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η νέα έκθεση της Citigroup, η οποία προβλέπει νέα επιδείνωση του ελληνικού εκτροχιασμού, με ύφεση 6,5% το 2013 (6,1% το 2012) και επιπλέον συρρίκνωση κατά 11,5% του ΑΕΠ το 2014! Ως εκ τούτου, λέει η τράπεζα, χωρίς ένα μεγάλο «κούρεμα» του χρέους – με ζημία της ευρωζώνης αυτή τη φορά – η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι βέβαιη. Δηλαδή, το μνημόνιο που θα μας κρατούσε εντός του ευρώ είναι αυτό που μας οδηγεί στην έξοδο.

Θα ήταν λοιπόν ορθό να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στην επισήμανση του πρωθυπουργού της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε στο Νταβός, ο οποίος σημείωσε μιλώντας για την Ελλάδα: «Πιστεύω ότι στόχος μας θα πρέπει να είναι η διατήρηση της ακεραιότητας της Ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν μπορείς να προβλέψεις εάν κάποια χώρα θέλει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη. Νομίζω ότι θα πρέπει να δίνεται αυτή η δυνατότητα».

Απώλεια ελέγχου

Κατόπιν τούτων ακούγονται εντελώς παράταιροι οι πολιτικοί και μιντιακοί «πανηγυρισμοί» περί ανάκτησης της οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας, περί ανάκαμψης κ.λπ. Η οδυνηρή πραγματικότητα διαρκώς επιδεινώνεται και η οικονομία δεν παύει να είναι το ναρκοπέδιο πάνω στο οποίο εξακολουθεί να πατάει – εντελώς απρόσεκτα – η συγκυβέρνηση.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά της την επόμενη περίοδο, πέρα από τα σκληρά οικονομικά μέτρα που αναμένονται προκειμένου να καλυφθούν οι μεγάλες δημοσιονομικές τρύπες, θα είναι και ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπίζονται οι κοινωνικές αντιδράσεις. Η κυβερνητική γραμμή θα είναι αυταρχική, όπως έδειξε η πολιτική επιστράτευση των εργαζομένων στις συγκοινωνίες με τη γελοία επίκληση λόγων «δημόσιας υγείας», η οποία συνιστά παράβαση του Συντάγματος και της κοινής λογικής.

Μετά την ισοπέδωση των μισθών, των συντάξεων, της ασφάλισης και των εργασιακών συμβάσεων, ήρθε η ώρα και των απεργιών.

Η κυβερνητική λογική – και η μιντιακή, η οποία τη συνοδεύει και τη συμπληρώνει – χαρακτηρίζει τα δικαιώματα, με κορυφαίο αυτό της απεργίας, «αυταρχισμό», «πραξικόπημα» και «συντεχνιασμό».

Η σκληρή πραγματικότητα όμως παραμένει – και επιμένει. Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν παραπάνω μαρτυρούν ότι η κυβέρνηση είναι παγιδευμένη στο μνημονιακό αδιέξοδο και ότι ο «μονόδρομος», τον οποίο συνεχώς επικαλείται, είναι απλώς ο δικός της μονόδρομος προς την πολιτική απαξίωση.

● Είναι ίσως εύκολο να κατεβάζεις τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ απέναντι σε μια κοινωνία που διαδηλώνει ή σε απεργούς οι οποίοι κινητοποιούνται κάθε φορά αποκομμένοι από τους άλλους κλάδους εργαζομένων.

● Είναι επίσης εύκολο να παίζεις επικοινωνιακά παιχνίδια με τα καλάσνικοφ, τα γκαζάκια, τις κατσαρόλες και τις μαϊμού συλλήψεις.

● Είναι προσωρινά εύκολο να χαρακτηρίζεις, με τέτοια μιντιακή δύναμη πυρός, την αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρικτή της τρομοκρατίας και της «ανομίας», αλλά αυτή η βαλίτσα δεν μπορεί να πάει μακριά διότι κινδυνεύεις να γίνεις γραφικός και καταγέλαστος – αν δεν είσαι ήδη.

● Είναι όμως πολύ δύσκολο να καταλύεις τους θεσμούς, να ευτελίζεις το σύνταγμα, να παρεμβαίνεις «νουθετώντας» τη Δικαιοσύνη και να την απαξιώνεις όταν δεν σου κάνει τα κέφια, να καταργείς τη Βουλή νομοθετώντας με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, να μετατρέπεις τη χώρα σου σε αποικία χρέους και την ίδια ώρα να κλαψουρίζεις, να διαμαρτύρεσαι ή να καταγγέλλεις την «ανομία» και την έλλειψη εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού στους θεσμούς που εσύ ο ίδιος καταρρακώνεις.

Στην πραγματικότητα η συγκυβέρνηση της τρόικας εσωτερικού δεν μπορεί να σταθεί επί μακρόν ακροβατώντας πάνω στο τεντωμένο σχοινί της λαϊκής εξαθλίωσης, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να παραγάγει ένα πολιτικό «ατύχημα». Ακόμη περισσότερο όταν ξέρεις πως, με διαλυμένο και ξεπουλημένο τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, με αποδυναμωμένη την κοινωνική συνοχή, με υπερσυσσωρευμένη την οργή, μια κοινωνική έκρηξη θα μπορούσε να αποβεί ελάχιστα πολιτική και ενδεχομένως ανεξέλεγκτη.

Η βίαιη καταπάτηση και κατάργηση δικαιωμάτων, η επιλογή να διατηρηθεί η κοινωνία όχι μόνο φτωχή, αλλά και γονατισμένη, ίσως να προσφέρει πρόσκαιρες και αμφίβολες πολιτικές «νίκες», αλλά ενέχει τεράστιο ρίσκο. Η βία φέρνει βία. Και ο κοινωνικός πολλαπλασιαστής της δυστυχίας, τον οποίο δεν υπολογίζει η τρόικα εσωτερικού, είναι πολύ μεγαλύτερος από τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, τον οποίο απέτυχε να υπολογίσει σωστά η τρόικα εξωτερικού.

 

 

πηγη