Η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στο Μετρό είχε ως
αποτέλεσμα την εκτόνωσή της μέσω της επιστράτευσης αλλά και της εισόδου
των αστυνομικών δυνάμεων στο αμαξοστάσιο των Σεπολίων.
του Στρατή Μαζίδη
Οι ακραίες επιλογές χρειάζονται και αντίστοιχη προετοιμασία. Η
απόφαση λοιπόν από την πλευρά των εργαζομένων να συνεχίσουν την απεργία
αλλά και να καταλάβουν το αμαξοστάσιο αποδείχθηκε στην πράξη αδούλευτη.
Μια απλή επίσκεψη των ΜΑΤ μέσα στη νύχτα και τέλος.
Μόνο 50 άτομα διαβάζουμε ότι βρίσκονταν στο χώρο εκείνη την ώρα. Πολύ
κακώς. Θα έπρεπε να βρίσκονται όλοι οι εργαζόμενοι του Μετρό αφού
υποτίθεται πως αγωνίζονται ενωμένοι για τα δικαιώματα και τα συμφέροντά
τους. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη ήττα του συνδικάτου τους. Από τη στιγμή που
επελέγη η σύγκρουση τότε θα έπρεπε να είχε γίνει πάνω σε στέρεη βάση.
Άλλωστε αν αληθεύουν τα στοιχεία της κυβέρνησης ότι οι μισοί
εργαζόμενοι κάθονται σπίτι τους κολλώντας ρεπό ή λαμβάνοντας άδειες
ασθενείας τότε ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Δε θα μπω στη διαδικασία του ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο.
Οι εργαζόμενοι του μετρό έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικούν όπως και όλος
ο κόσμος, σεβόμενοι όμως πως η ελευθερία τους φτάνει εκεί όπου αρχίζει
των άλλων. Ξεπέρασαν τελικά κατά πολύ τα όρια και δοκίμασαν την
κοινωνία. Παράλληλα δοκίμασαν και την έκπληξη του κράτους που πρωτοφανώς
κινήθηκε δυναμικά και αυτό ίσως θα πρέπει να μας προβληματίσει σε
επόμενο άρθρο.
Θα μπω όμως στον κόπο να τους ρωτήσω τι ψήφισαν στις 17 Ιουνίου διότι
αποκλείεται να ψήφισαν όλοι ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ. Και
κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν ήξερε!
http://freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου