Η “αλήθεια” που κρύβουν τα πολιτικά ψέματα…

Κυρίαρχο γνώρισμα των δημοκρατικών κοινωνιών είναι η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Και η κυβέρνηση, αυτοδύναμη ή συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων, είναι υποχρεωμένη να αξιοποιεί τα μηνύματα που στέλνουν οι πολίτες και που ενσωματώνονται στην απαίτηση για αποτελεσματικές αποφάσεις με γνώμονα το κοινό καλό.
του Στέλιου Συρμόγλου
Τα “μηνύματα” των πολιτών, όσο κι αν είναι ισχνά και δεν συνοδεύονται από αντιδράσεις που συνήθως “συνθλίβουν” ανερμάτιστες πολιτικές, δεν επιδέχονται παρερμηνείας και δεν πρέπει να αποτελούν το κύριο “συστατικό” για κομματικά “μαγειρέματα”. Με την κυβέρνηση να προσμετρά απλώς τις τάσεις με βάση τα αριθμητικά δεδομένα των εκλογών ή των δημοσκοπικών αλχημειών, παραμένοντας δέσμια αγκυλώσεων συμφερόντων και περιχαρακωμένη σε νοοτροπίες του παρελθόντος.
Μια τέτοια αντίληψη είναι έξω και πάνω από την ενεργή κοινωνική συνείδηση, που επί της ουσίας πάντα απορρίπτει την “ετικέτα” του κοινωνικού μετασχηματισμού σε μακροπρόθεσμη βάση. Η υφιστάμενη αθλία οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, εξάλλου, επιτάσσει την άμεση λήψη αποφάσεων που αφορούν ένα ευρύ φάσμα δυσεπίλυτων προβλημάτων, εθνικής μάλιστα προτεραιότητας.
Πρέπει επίσης τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, που συνέπραξαν “προθύμως” σ’ αυτό το εκτρωματικό κυβερνητικό σχήμα, να συμφωνήσουν σ’ ένα θεμελιώδες σημείο: Οτι η πρακτική της παραπληροφόρησης ή του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, για την εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμης πολιτικής ή κάλυψης πολιτικών ανονημάτων, όσο κι αν “υποστηλώνεται” από τα επιχειρηματικά συμφέροντα των ΜΜΕ με αντίτιμο βαρύ πάντα την ιδιότυπη ελευθερία τους και την οικονομική ασυλία τους, εκτός από διαστροφή της δημοκρατίας, είναι ταυτόχρονα πτώση από την ίδια την ιδέα της δημοκρατίας.
Είναι η αυτοσυνειδησία της ελευθερίας όταν ξεπέσει στο πρακτικό. Η εθνική αυτοσυνειδησία είναι σημάδι της philosophia perennis (της αιώνιας φιλοσοφίας) στον κόσμο. Είναι το αιώνιο στην αληθινή υπόσταση του κράτους. Και, βέβαια, η παραπληροφόρηση μ’ ολα τα μέσα που διαθέτουν τα κυβερνητικά και κομματικά γραφεία “ισορροπείται” με την εθιστική επιθυμία του Ελληνα για…δημοκρατικό διάλογο.
Τι διαπιστώσαμε τα τελευταία χρόνια; Τη διαπόμπευση του διαλόγου! Τέτοια εκμετάλλευση…Η εκάστοτε κυβέρνηση “σέβεται” τη μη σύμφωνη γνώμη των Ελλήνων και δεν κάνει τίποτα ή “εκμεταλλεύεται” τη μόνιμη σύγχυση και το φόβο των πολιτών και κάνει πολλά σε βάρος τους, οδηγώντας τους πιο πολύ στην ατραπό της ανασφάλειας και της απογοήτευσης. Αλλες φορές πάλι επικαλείται την πολιτικοποίηση των Ελλήνων, πάντα όμως με το νόημα της κομματικοποίησης.
Γλωσσικά αυτό το (-ποίηση) είναι φρικτό. Μοιάζει με τους “ένστους πολίτες”, που υπονοεί τους στρατεύσιμους. Μη ένστολοι είναι μόνο οι γυμνοί. Ολα αυτά εντάσσονται στον “αγώνα” επιβολής της ασάφειας, ώστε κανένας να μην ξέρει τι λέει και κανένας να μην ξέρει τι ακούει.Από αυτή, λοιπόν, τη γλωσσική επιχείρηση ασάφειας περνάει το “μήνυμα” ότι δεν μπορείς να έχεις πολιτική σκέψη και άποψη, αν δεν ανήκεις σε κόμμα. Λαθραία υποκλοπή συνειδήσεων, θα το λέγαμε.
Ετσι μας κοροιδεύουν και υφαρπάζουν την ψήφο μας. Ετσι μας εμπλέκουν στα μικροπολιτικά παιχνιδια τους και μας απομακρύνου από το μέτρο του εφικτού, που είναι η πολιτική. Ετσι πληρώνομε το βαρύ τίμημα του αποπροσανατολισμού μας, με την εντύπωση συχνά ότι “συμμετέχουμε” ή και “διαμορφώνουμε” τις εξελίξεις.
Και οι δεινοπαθούντες πολίτες γίνονται θεατές γελοίων πολιτικών αντιδράσεων και ωτακουστές παχυλών υποσχέσεων και πολιτικών προβλέψεων. Προβλέψεις αστείες και σοβαροφανείς από τον ψευδομανή πρωθυπουργό και τον θρασύδειλο υπουργό των Οικονομικών. Προβλέψεις ευχολογικές για έξοδο από την κρίση. Προβλέψεις με ημερομηνία λήξης, καθώς πετιούνται στους δαιδαλώδεις δρόμους του κοινωνικού υποσυνείδητου σαν τα πολύχρωμα σκουπίδαι των “εορταστικών ημερών” στα ρυπαρά πεζοδρόμια των πόλεων, αφού εκπληρώσουν τον ίδιο περίπου ρόλο: Να δώσουν απατηλές ελπίδες, να διασκεδάσουν γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους, επιχειρώντας ανεπιτυχώς να θάψουν την εσωτερική δυσαρέσκεια που επιμένει και επιμένει…
Αυτό συμβάινει κατά κόρον. Αυτή είναι η “αλήθεια” που κρύβουν τα πολιτικά ψέματα και οι συμβατικές αντιδράσεις των πολιτικών μας. Και μη ξεχνάμε ότι, συνήθως, ένα ψέμα είναι η σκιά κάποιας αλήθειας που δεν μας αρέσει. Η πολιτική ζωή δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Ούτε σενάριο ευφάνταστο που καλούνται να εκτέλεσουν οι πολιτικοί σαν ανεύθυνα ανδρείκελα. Και πρέπει να μάθουμε επιτέλους να πολλαπλασιάζουμε επί δύο τους πολιτικούς κινδύνους ενός πολιτικού εγχειρήματος και να διαιρούμε δια δύο τα προσδοκώμενα οφέλη. Και δεν χρειάζεται μαθηματική λογική. Χρειάζεται μόνο “μπακαλίστικη” κοινωνική λογική.
Οπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ακούμε τις πολιτικές Σειρήνες, που μας ωθούν να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας για σκέψεις πολιτικές που μας προσανατολίζουν σ’ ένα καλύτερο αύριο. Ο μόνος που μπορεί να μας κάνει να τα παρατήσουμε είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Γιατί το μόνο πράγμα στη ζωή που είναι εφικτό χωρίς εγρήγορση και προσπάθεια, είναι η αποτυχία!


 http://freepen.gr