Απάντηση στο “Φέρτε μου ένα σέρτικο...”

Απαντώντας στο άρθρο του Ανδρέα Ρουμελιώτη “Φέρτε μου ένα σέρτικο...” το οποίο δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία 11/6/2009 έστειλα ένα email προς την εφημερίδα. Η Ελευθεροτυπία δεν το δημοσίευσε είτε γιατί δεν το θεώρησε αξιόλογο ως άποψη είτε γιατί δεν τους άρεσε η άποψη. Επειδή πλέον τα blogs επιτρέπουν την πολυφωνία το στέλνω και προς εσάς ελπίζοντας να το βρείτε πιο αξιόλογο απ’ ότι οι υπεύθυνοι της εφημερίδας.

Αγγελική Δήμου

Ψυχολόγος

Απάντηση στο “Φέρτε μου ένα σέρτικο...”

Μελέτησα με θαυμασμό τη μεγαλειώδη καπνιστική διαφήμιση της Ελευθεροτυπίας στο άρθρο του Ανδρέα Ρουμελιώτη “Φέρτε μου ένα σέρτικο...”. Στη συνέχεια προσπάθησα να αναλύσω τα επιμέρους στοιχεία που συνθέτουν το άρθρο το οποίο μπορεί να αποτελέσει case study σε μεταπτυχιακό marketing.

Κατ’ αρχάς ο αξιότιμος συγγραφέας απαξίωσε εύκολα τις δημοσκοπήσεις και αναφέρθηκε μόνο σε αυτούς που δε μπορούν να κόψουν το κάπνισμα, διαλύοντας τις ελπίδες όσων θέλουν να προσπαθήσουν. Στην ουσία μας είπε: “Δε μπορείς να το κόψεις, ίσως να το περιορίσεις λίγο και αυτό μάλλον δε θα το καταφέρεις.”

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις αρνητικές συνέπειες της διακοπής του καπνίσματος, δηλαδή την αύξηση βάρους που παρατηρείται σε κάποιους πρώην καπνιστές. Πραγματικά ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουν όλοι να καπνίζουν. Σε αυτό πρόσθεσε και μια δόση ψυχολογίας, αναφερόμενος στο φροϋδικό στάδιο των καπνιστών και μη καπνιστών. Οι καπνιστές στο “στοματικό” οι μη καπνιστές στο … “πρωκτικό”. Ίσως σε ένα επόμενο άρθρο του να μας λύσει την απορία της σχέσης με το τσιγάρο όσων βρίσκονται στο φαλλικό στάδιο.

Αυτό όμως που με εξέπληξε ήταν ο τρόπος που παρουσίασε τη συναισθηματική του σχέση με το κάπνισμα και τη σημασία του σε σημαντικές καμπές της ζωής του. Μου θύμισε και εμένα τα τσιγάρα που έκανα με τον παιδικό μου έρωτα στην πίσω αυλή του σχολείου και είμαι σίγουρη ότι κατάφερε να δημιουργήσει παρόμοια συναισθήματα σε όλους τους αναγνώστες. Ποιος θα τολμήσει να κόψει το κάπνισμα και να χάσει τόσες μνήμες που συνδέονται με αυτό? Εγώ θα τολμήσω να πω ότι το έκοψα και καμιά μνήμη δεν χάθηκε. Το μόνο που έφυγε ήταν το βάρος από τα πνευμόνια μου κάθε πρωί και η αίσθηση της ανοησίας όταν ακουμπούσα 3 χιλιάρικα τη μέρα για τα πακέτα μου.

Θα πάρω σαν δεδομένο ότι η πληροφορία του κυρίου Ρουμελιώτη είναι σωστή, ότι αυτοί οι νόμοι είναι αποτέλεσμα της νίκης των ασφαλιστικών εταιρειών έναντι των καπνοβιομηχανιών. Αν είναι έτσι, πρέπει να σκεφτούμε ότι οι ασφαλιστικές θέλουν να παίρνουν λεφτά για συμβόλαια που ο δικαιούχος δε χρησιμοποιεί. Για να μην τα χρησιμοποιεί σημαίνει ότι δεν αρρωσταίνει… Προσωπικά, προτιμώ να κάνω πλούσια την ασφαλιστική μου παρά να είμαι σε ένα κρεβάτι αξιοποιώντας το συμβόλαιο. Καλά έκαναν και κέρδισαν. Και ας μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Δεν έχουμε καπνοαπαγόρευση. Απλά προστασία του μη καπνιστή επιβάλει ο νόμος. Τα περίπτερα θα συνεχίσουν να είναι φορτωμένα με τσιγάρα και οποίος θέλει αγοράζει και κάνει όπου επιτρέπεται.

Κλείνοντας θα κάνω μια παραίνεση στον Ανδρέα το Ρουμελιώτη και θα τη γράψω και εγώ με φροϋδικούς όρους: Υπάρχουν τόσες απολαύσεις που επιτρέπονται. Ίσως αν μετακινηθεί από το “στοματικό” στάδιο που είναι τώρα και πάει προς το “γεννητικό” που είναι και το τελευταίο στάδιο της φροϋδικής κλίμακας τότε το τσιγάρο να σταματήσει να φαντάζει ως το σημαντικότερο πράγμα του κόσμου.

Το στοματικό στάδιο είναι απλά το πρώτο αγαπητέ κ. Ρουμελιώτη. Οι άνθρωποι εξελίσσονται.