Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Περί της Πολιτικής Θεολογίας τής Αποκαλύψεως

Εν μέσω εκκωφαντικών προχειροτήτων

σκέψης, συλλογιστικής και δράσης

Εν μέσω κραυγαλέων περιπτώσεων

άνοιας, άπνοιας και αποπνιξίας

Εν μέσω τετριμμένων ημιμαθειών

και επίπλαστων στην επιστημοσύνη τους

χρηματοδοτουμένων ηλιθιοτήτων

Ευαγγελίζομαι την Μείζονα Ανατροπή

την Νεκροφάνεια των Ιδεών

την άγουσα στην ολική κατάρρευση

της απαξίας και της μασκαράτας

«Εν τω μέσω της Νυκτός»

Χρίστος Γούδης (2000)

Η μεταμόρφωση του κλεινού άστεος της Αθήνας σε εφιαλτική «δυστοπία» και οι σκηνές βίας που εκτυλίχθηκαν στο κέντρο της με στόχο τον πρώτο πολιτικό, που ως μεταμοντέρνος νεοφιλελεύθερος και σουρρεαλιστής αποδιοπομπαίος τράγος εμφανίσθηκε αυτοβούλως μπροστά στο «αγριεμένο πλήθος» των απεργών «ίνα άρη τας αμαρτίας» των ομοτέχνων του, θυμίζουν ταινίες φρίκης επιστημονικής φαντασίας, όπου τα μεταλλαγμένα πανομοιότυπα δημιουργήματα (replicants) της «κοινωνικής μηχανικής» (social engineering) που μορφοποιούνται και εκτρέφονται για χρόνια με δανεικά λεφτά από την μήτρα (matrix) του μεταπολιτευτικού διαπλεκόμενου συστήματος (nexus) της εξουσίας, εξεγέρθηκαν για να κατασπαράξουν τους δημιουργούς τους, καθώς οι τελευταίοι, ανήμποροι πια να τα ταΐζουν, επιμένουν – πιστοί στους νόμους της αδράνειας και της νοητικής τους καχεξίας – να παριστάνουν τους κυρίαρχους του παιχνιδιού, χωρίς να συναισθάνονται το βάρος του αμαρτωλού παρελθόντος τους.

Οι μέχρι πρότινος πειθήνιοι μηχανικοί δούλοι των κομματικών συστημάτων, τα ρομπότ των μηχανισμών εξουσίας τα προγραμματισμένα να «φυτοζωούν» κραδαίνοντας σε απόλυτο συντονισμό τον ανατέλλοντα πράσινο ήλιο των πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεμόνων τους, οδηγούμενοι από το φάσμα της πείνας και την δυναμική της «πράσινης ανάπτυξης» των μικροοργανισμών, των φυτών και των ζώων, απέκτησαν συναισθήματα οργής, αγανάκτησης και μίσους κατά των πάλαι ποτέ κυρίων τους, με τους οποίους, πάλαι ποτέ και εν αμαρτίαις, «τα τρώγανε μαζί». Των κυρίων και δημιουργών τους για τους οποίους (και μόνον γι’ αυτούς) «λεφτά υπάρχουν» ακόμη, και οι οποίοι επιμένουν, αυτοαποκομμένοι από την περιρρέουσα πραγματικότητα, να καταφεύγουν, λεκτικά και φυσικά, στο άσυλο που προσφέρει ο Ναός της Δημοκρατίας, «αυτοϊκανοποιούμενοι» με τις επιδόσεις τους στην κούρσα ταχύτητας με την οποία «ρευστοποιούν» την χώρα. Φαίνεται να μην τους απασχολεί το εκφυλιστικό γεγονός που καλώς γνωρίζουν «οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ», ότι δηλαδή η έλευση των Διεθνώς Νεμομένων τον «πλούτο των εθνών» Τραπεζιτών (ΔΝΤ) μετέτρεψε τον Ναό της Εξουσίας (των ταγών μας) σε Οίκο (παγκοσμίου) Εμπορίου.

Η Ελλάς «πωλείται» σε δημοπρασία, και τα σαρκοβόρα όρνεα με τα γαμψά ράμφη τους διαμοιράζονται τα ιμάτια αυτής, ποντάροντας στις ζαριές των αρπακτικών φρουρών των εσταυρωμένων της Αυτοκρατορίας του Χρήματος. Την ίδια στιγμή, οι τοπικοί ηγεμονίσκοι, αποστερημένοι της θρησκευτικής τους «ταυτότητας» λόγω των εκσυγχρονιστικών τους έξεων και των επιταγών του Άννα και Καϊάφα, αγνοούν το επερχόμενο τέλος της ιστορίας, την νομοτελειακή δηλαδή έλευση «Εκείνου με το φραγγέλιο» που, κεχρισμένος από τον πανόπτη Οφθαλμό της Δικαιοσύνης, πέπρωται να γκρεμίσει τον Ναό και σε τρεις μέρες να τον ξαναχτίσει, κάτω από συνθήκες «Αποκάλυψης (του εδώ και) τώρα». Κατά τα άλλα «το Πασόκ μπορεί να θέλει, αλλά μόνον ο ΛΑΟΣ μπορεί».

Χρίστος Γούδης