Ε-ε-έρχεται!

Του Γιάννη Καλαμίτση

 

ΦΟΒΕΡΗ ΚΡΑΥΓΗ έκφρασης ενθουσιασμού, λόγος αναμονής!         Ε-ε-έρχεται!
Την άκουσα και το 1974, από το ενθουσιασμένο πλήθος που θα υποδεχόταν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, την ξανάκουσα, λίγο μετά, όταν θα ερχόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, την άκουσα και πάλι όταν στον Πειραιά θα ερχόταν ο Ντέταρι να παίξει στον Ολυμπιακό και τη ματαξανάκουσα πολλές φορές έκτοτε. Τελευταία φορά την άκουσα από επιλεγμένα στόματα, που πανηγύριζαν το ερχομό της τρόικας και ιδιαιτέρως του ΔΝΤ.
Με εξαίρεση την περίπτωση του Ντέταρι, όλοι οι άλλοι ερχομοί δεν δικαιολόγησαν τον ενθουσιασμό της αναμονής. Ο Καραμανλής προχώρησε σε κρατικοποιήσεις κερδοφόρων ιδιωτικών επιχειρήσεων, οι οποίες εξελίχθηκαν σε παθητικές και επιβάρυναν το Δημόσιο... Ο Παπανδρέου αφενός «τακτοποίησε» τους μισούς ψηφοφόρους του, ξεσκίζοντας το Δημόσιο, αφετέρου μας φόρτωσε με τα χρέη των προβληματικών επιχειρήσεων και στο φινάλε μας παρέδωσε και στον Μητσοτάκη!.. Τα έως και σήμερα αποτελέσματα του ερχομού της τρόϊκας τα έχουμε δει, αλλά δεν έχουμε δει ακόμη αυτά που ε-ε-έρχονται!
Παρά την κατάσταση που βλέπω γύρω μου, εν αναμονή ευρισκόμενος, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει «ε-ε- έρχεται!» και να περιμένω πώς και πώς τον νέο χρόνο.
Φοβάμαι για το τι θα φέρει κι αυτός ο νέος χρόνος, αλλά ελπίζω να πέσω έξω και μόνο ευχάριστα να δω. Ελπίζω να δω να αλλάζουμε νοοτροπία... Να πάψει το δικαίωμα στην απεργία να γίνεται αφορμή για την αφαίρεση του δικαιώματος στην εργασία. Ελπίζω να πέφτω για ύπνο και να κοιμάμαι χωρίς να φοβάμαι πως το ξημέρωμα θα με βρει απολυμένο. Ελπίζω να πάψω να ντρέπομαι να κοιτάξω κατάματα φίλους και γνωστούς και αγνώστους επειδή εγώ θα έχω δουλειά κι εκείνοι θα έχουν μείνει άνεργοι και χωρίς ελπίδα για εύρεση οποιασδήποτε δουλειάς. Ελπίζω να βλέπω να υπάρχουν ακόμη δημόσια νοσοκομεία. Ελπίζω να μπορέσω να κυκλοφορήσω εκεί που κυκλοφορούσα ελευθέρως και ακινδύνως χωρίς να κινδυνεύσω από τους κάθε μορφής ανεξέλεγκτους κακοποιούς. Ελπίζω να μπορώ να δηλώνω πως δεν θέλω λαθρομετανάστες στη χώρα μου χωρίς να με πουν «ρατσιστή» οι προοδευτικότεροι εμού. Ελπίζω να βλέπω τη χώρα μου να παραμένει στις σημερινές διαστάσεις της.
Ελπίζω! Σκέφτομαι, όμως, πως αν προσθέσω αυθαιρέτως τους αριθμούς στο 2011, έχω έντεκα και δύο, δεκατρία. Γρουσούζικο νούμερο! Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Πάντως, ελπίζω να μπορώ και μετά από τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες να σας ευχηθώ Καλή Χρονιά, με Υγεία, Εργασία και Αγάπη.

Καλά να είμαστε!