Η ένοχη αστική τάξη, η ευρωζώνη και το πολιτικό μας σύστημα σε συνεργασία με εποικοινωνιολόγους του ΔΝΤ επικοινωνούν το μνημόνιο ως Ελληνικό πρόβλημα και εσωτερική τιμωρία ή κατάληξη μιας δευθαρμένης χρεικοπημένης κοινωνίας και πορείας. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη.
Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που λέει η κυβέρνηση ότι δηλαδή χωρίς το μνημόνιο δεν θα είχαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Αυτή είναι η μισή αλήθεια καταλάβαμε όλοι ότι οι Ευρωπαίοι δεν τραβούν κανένα ζόρι για τους μισθούς και τις συντάξεις των Ελλήνων οι οποίες ήταν και τα πρώτα θύματα του μνημονίου.
Η πραγματικότητα είναι ότι χωρίς την ελληνική θυσία το ευρώ θα πήγαινε άπατο και συνάμα όλο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Τα Golden boys της Ευρωζώνης.
Τα χρέη μας είναι προς τις ξένες τράπεζες της ζώνης του ευρώ. Ο σεισμός από μια χρεοκοπία θα ήταν κολοσσιαίων διαστάσεων και για να μην συμβεί- αυτό με την άδεια του Γ. Παπανδρέου και με την ιδιόκτητη βουλή του – έσφαξαν την Ελλάδα σαν τον μόσχο τον σιτευτό. Θυσία στο Μολώχ των αγορών.
Σήμερα η πιστή εφαρμογή του μνημονίου είναι σε κάθε της Βήμα σε βάρος της Ελλάδας και η μέσω αυτής της διαδικασίας επιτυγχάνεται η σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού και νομισματικού συστήματος , εξασκείται η Μερκελ και ο Σαρκοζί στους τσαμπουκάδες φυλακίζονται έθνη στην ευρωζώνη, τρομοκρατούνται λαοί και αναζωογονείται το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Όλα αυτά είναι ουσιαστικά η πιο αιματηρή θυσία των Ελλήνων στην Ιστορία τους. Μια ανθρωποθυσία στο βωμό του ευρώ. Η πρώτη θυσία λαού στην -κατά κάποιους διανοητές-ευρωολοκλήρωση.
Ας γίνει κατανοητό ότι αύριο το πρωί έχουμε την δυνατότητα να δηλώσουμε στάση πληρωμών προς τους ξένους, να κόψουμε δικό μας νόμισμα, να στήσουμε μια οικονομία από την αρχή χωρίς ξένους τοποτηρητές έλληνες νταβατζήδες και δάνειες δυνάμεις. Η Ελλάδα έχει τεράστιες δυνατότητες απείρως περισσότερες από την πολιτική της ηγεσία και το γνωρίζουμε όλοι.
Και αυτό δίνει μια νέα ανάγνωση στην κρίση και γεννά το ερώτημά. Θέλουμε να πληρώνουμε για να τρώνε και να πίνουν οι εταίροι μας και να κάνει τον καμπόσο η Μερκελ με τις θυσίες μας ή όχι. Θα πρέπει οι Έλληνες να πληρώσουν όλη την κρίση του ευρώ και τα καπρίτσια της Μερκέλ ή όχι.
Είναι προφανές ότι οι αντιμνημονιακοί είναι κατά αυτής της προοπτικής ενώ οι φιλομνημονιακοί δέχονται με τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών να κάνει η Μερκελ το αντράκι στην Ευρώπη. Γιατί πέρα και πάνω από όλα είναι προφανέστερο ότι οι Γερμανοί έχουν ανάγκη το ευρώ για να το παίζουν ηγεμόνες. Δεν θα μπορούσε κάνεις να τους θεωρήσει ως “μεγάλους παίκτες” εάν είχαν Μάρκα ή στην περίπτωση της Γαλλίας εάν είχαν Φράγκα. Αυτές οι χώρες όπως και η Αγγλία δεν είναι σήμερα οι παλιές αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες και θα ήταν απείρως πιο ασήμαντες χώρες χωρίς το ευρώ. Το ευρώ και η δυνατότητα να μας υποβάλλονται μέσω αυτού τους κάνει μάγκες.
Την ίδια στιγμή εμείς έχουμε τον Γιώργο που έχει διακρίνει και έχει μεταδώσει την κρίση ως παράθυρο ευκαιρίας και αλλαγών σε όλη την Ευρώπη. Ένας Γιώργος που αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος και άρα για τους Έλληνες που πλήττονται, σε μια Δημοκρατία που δεν λειτουργεί, έτοιμος να αναγορευτεί σε απόλυτο άρχοντα μέσα από την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Έχουμε ακόμη έλλειμα ενημέρωσης, έλλειμα στοχοθεσίας και διανοητικό αυτισμό.
Έτσι αντί να συζητάμε το ερώτημα που αφορά τον ρόλο και την αυτοπραγμάτωση των Ελλήνων στην Ευρωζώνη ή εκτός αυτής, η κυβέρνηση έχει επικεντρώσει την διαλεκτική της στα εσωτερικά θέματα και στις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε -λέει- να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Στο “παράθυρο της Ευκαιρίας ”χτυπά ως υποζύγιο τον Ελληνικό λαό γιατί ήταν τα θεμέλια του Ευρώ λάθος και έπεσε το σπίτι.
Αντί να επικεντρωθεί στην ουσία του πράγματος και να διαπραγματευτεί στην Ευρώπη οπλισμένος με την αιματηρή θυσία των Ελλήνων στο ευρώ, ο Παπανδρέου γαλουχημένος δυτικός αστός εγκλωβισμένος στο ελληνικό κουσούρι και φοβικός προτιμά να τρώει τις οδυνηρές φάπεςτου στην Ευρώπη και να μας τις μεταφέρει.
Η πραγματικότητα είναι ότι αν δεν ήταν τόσο καθυστερημένος ο Παπανδρέου τους πρώτους μήνες που ανέλαβε και γενικότερα, αν δεν ήταν σε αυτή την κορυφαία για την Ελλάδα θέση αυτή την στιγμή, αν δεν ήταν τόσο ένοχος σε σχέση με την είσοδο της κρίσης και του ΔΝΤ στην Ευρώπη αλλά και τόσο ευάλωτος σε ξένους και ισχυρούς ως Έλληνας αστός μιας ξεπεσμένης γενιάς, αυτό το πράγμα δεν θα είχε συμβεί στην χώρα και ίσως να μην είχε συμβεί ούτε στην Ευρώπη. Στην χειρότερη περίπτωση θα είχε συμβεί με άλλους όρους.
Αν είχαμε Έλληνα πρωθυπουργό -έναν από εμάς- οπλισμένο με εκατομμύρια ψήφους και ψυχές, να τους βάλει το μαχαίρι στο λαιμό να κηρύξει στάση πληρωμών, να πάει σε εκλογές, να σταματήσει τα ψέματα, να κάνει δημοψήφισμα για το ευρώ, να απειλήσει ότι θα τα τινάξει όλα στον αέρα, να παλέψει για την Ελλάδα χωρίς να σκέφτεται πρώτα και πάνω από όλα το δικό του αύριο και την διεθνή του εικόνα. Έναν Έλληνα να σκεφτεί διαφορετικά και να διαπραγματευτεί για την Ελλάδα ρε γμτ.
Αν είχαμε έναν τέτοιο βεβαίως και θα το ξέραμε. Το ότι δεν έχουμε Έλληνα πρωθυπουργό στην ψυχή και στο μυαλό είναι η μεγαλύτερη τραγωδία μας.
Τέλος ας εξηγησούμε εδώ ότι όταν μιλάμε για έξοδο από την ζώνη του ευρώ δεν μιλάμε για συνολική εθνική αναδίπλωση ούτε για αναβίωση κάποιου τύπου κομουνιστικού καθεστώτος άλλα για την διόρθωση ενός λάθους. Ενός λάθους όχι μόνο των Ελλήνων. Διότι είναι πλέον πέρα από πασιφανές ότι σε αυτή την ευρωζώνη της ηγεμονεύουσας Γερμανίας δεν έχουμε θέση ή μέλλον ούτε ως κυρίαρχο κράτος ούτε καν ως φτωχός συγγενής, θέση που αποτελεί πλέον εθνικό στόχο της κυβερνούσας elite.
Ίσως σε μια άλλη ζώνη μεγαλύτερης συναδέλφωσης και πολιτικής ενοποίησης να ήταν διαφορετικά ίσως και καλύτερα. Ξεκινώντας τον διάλογο και καταλήγοντας κάπου θα δημιουργηθεί η πίεση για αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Αν τέλος πάντων δεν δημιουργηθεί αυτή η πίεση σημαίνει ότι η ευρωζώνη δεν καλύπτει κάποιες υπαρκτές ελληνικές ανάγκες.
Ανάγκες οι οποίες πρέπει επιτέλους να μπουν πρώτες.
Γιάννης Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου