Του Αλέξανδρου Μερκούριου
Η καλή μας η Ευρώπη, αποφάσισε λοιπόν να μας σώσει; Όχι ακριβώς. Αποφάσισε ότι δεν μπορούμε να χρεοκοπήσουμε. Προσέξτε. Όχι ότι τα μεγέθη μας δεν οδηγούσαν σε πτώχευση, αλλά ότι δεν γίνεται, για το καλό όλων στην Ευρώπη, να τα τινάξουμε. Ούτε καν με μια ελεγχόμενη πτωχευσούλα. Γιατί;
Γιατί και έτσι, θα κινδύνευαν πάλι να χάσουν πολλά. Με δυο λόγια, ούτε το περιβόητο κούρεμα δεν μας έδωσαν τη δυνατότητα να υποστούμε. Ούτε ένα ξυρισματάκι του χρέους μας…
Αποφάσισαν λοιπόν ότι ο καλύτερος τρόπος να διασωθεί ο Έλληνας, είναι να συνεχίσουν να τον δανείζουν, αλλά με τους όρους που θέλουν εκείνοι. Να αποφασίζουν πότε και πόσα θα πάρει, πότε, πως και κυρίως που θα τα διαθέσει. Αλλά περισσότερο απ’ όλα θέλουν να είναι βέβαιοι για τις επιστροφές που θα πάρουν. Γι’ αυτό και η πρεμούρα με τις ιδιωτικοποιήσεις και τα 50 δις.
Εάν δε προσέξετε καλά το κείμενο της συνόδου θα δείτε ότι σύντομα στις αποφάσεις για τους φτωχούς, χρεωμένους και μη ανταγωνιστικούς λαούς της Ευρώπης, λόγο δεν θα έχουν μόνο τα συλλογικά όργανα της Ε.Ε. αλλά και οι χώρες που έχουν δανείσει τις άλλες. Και απέναντι στις οποίες, οι δανεισμένοι θα είναι υπόλογοι, ενώ πιθανόν να χρειαστεί να αναθεωρούμε και τα όσα έχουμε συμφωνήσει.
Το πρόβλημα με τις αποφάσεις των προηγουμένων ημερών είναι λοιπόν ότι η Ελλάδα σε αντάλλαγμα για το ότι δεν θα αφεθεί να πτωχεύσει, θα πρέπει να πληρώσει ΟΛΑ όσα χρωστάει. Και τα όσα λέει η κυβέρνηση ότι γλυτώσαμε 6 δις. είναι περισσότερο λογιστικά τερτίπια.
Αν σκεφτείτε ότι το 2014, δηλαδή ότι την πρώτη χρονιά που θα βγαίναμε υποτίθεται από το μνημόνιο πρέπει να δώσουμε πάνω από 60 δις. για κεφάλαια και τόκους καταλαβαίνετε το πρόβλημα. Ποιος θα μας τα έδινε, οι αγορές; Όχι βέβαια.
Οπότε αυτό που προτιμήθηκε είναι να τα πάρουν οι ίδιοι οι Γερμανοί (άντε ας τους πούμε Ευρωπαίους) για λογαριασμό μας και να μας τα δίνουν, με αντάλλαγμα τη διασφάλιση του μηχανισμού αποπληρωμής και τη δέσμευση κρατικών πόρων (αποκρατικοποιήσεις) ως έναντι. Μόνο που έτσι, σιγά σιγά μπαίνουμε στο μεγαλύτερο γύψο από την περίοδο της Απελευθέρωσης, και δεν το έχουμε καν καταλάβει…
το ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου