Μην αγοράζετε τις εφημερίδες των νταβατζήδων!

Γιατί δεν ανεβαίνει το ΛΑΟΣ


του Πιτσιρίκου

Διάβασα το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην «Καθημερινή» για το ΛΑΟΣ και τον Καρατζαφέρη και έβγαλα μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Το άρθρο έχει τον τίτλο «Γιατί ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ». Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως το ΛΑΟΣ δεν ανεβαίνει. Αν το ΛΑΟΣ ανέβαινε, δεν θα χρειαζόταν να γράψει αυτό το άρθρο ο κ. Παπαχελάς.


Το άρθρο του κ. Παπαχελά για το ΛΑΟΣ έρχεται μια ημέρα μετά τη δημοσκόπηση της Public Issue για τον ΣΚΑΙ και την «Καθημερινή». Στη δημοσκόπηση το ΛΑΟΣ παρουσιάζεται να συγκεντρώνει ποσοστό 9%.


Δεν πιστεύω τις δημοσκοπήσεις. Ειδικά, τις δημοσκοπήσεις που γίνονται για εκδοτικά συγκροτήματα που θέλουν να προωθήσουν τα συμφέροντά των ιδιοκτητών τους.


Το ΛΑΟΣ δεν έχει ποσοστό 9%. Αυτό είναι το ποσοστό που θα ήθελαν να έχει το ΛΑΟΣ ο κ. Παπαχελάς και οι φίλοι του. Οπότε θα υπάρχει η σχετική αρθρογραφία για το ΛΑΟΣ, με την ελπίδα πως θα μπορέσουν να το σπρώξουν και να παίξει το ρόλο που επιθυμούν στην οικουμενική κυβέρνηση που ονειρεύονται.


Τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ άσχημα για το εκδοτικό κατεστημένο, για να κάθεται ένας προβεβλημένος δημοσιογράφος σαν τον Αλέξη Παπαχελά να γράφει ένα άρθρο-ύμνο στο ΛΑΟΣ και τον Καρατζαφέρη.


Φυσικά, δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο Παπαχελάς υμνεί τον Καρατζαφέρη. Είναι γνωστό από την παγκόσμια ιστορία πως η αστική δημοκρατία –όταν τα βρίσκει δύσκολα- κάνει μια εκτροπή και το γυρνάει στο φασισμό, για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των μεγαλοαστών.


Ως εκ τούτου, δεν θα μου προκαλέσει καμία έκπληξη αν σύντομα ο κ. Παπαχελάς γράψει ένα άρθρο για να υμνήσει και τη Χρυσή Αυγή. Μόνο να γράψει τον ύμνο για τη Χρυσή Αυγή στο κυριακάτικο φύλλο της «Καθημερινής» που θα προσφέρει στους «σοβαρούς» αναγνώστες της το «Μαουτχάουζεν» του Μίκη Θεοδωράκη.


(Τραγική η κατάντια των δημοσιογράφων της «Καθημερινής» -ειδικά των αριστερών και των νεοφιλελεύθερων- να διαβάζουν τον διευθυντή της εφημερίδας στην οποία εργάζονται να απαριθμεί τα χαρίσματα του Καρατζαφέρη και τις χάρες του ΛΑΟΣ, και να είναι αναγκασμένοι να το βουλώσουν. «Καίγεται» πολύς κόσμος αυτήν την εποχή στα ΜΜΕ και μάλιστα δεν το παίρνει χαμπάρι. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.)
 
Μην αγοράζετε τις εφημερίδες τους. 

.-.-.-.-.-.-.-. 

- Δεν μπορώ να μην πω τη γνώμη μου για τη βαθυστόχαστη ανάλυση του κυρίου Παπαχελά. O κύριος Αλέξης Παπαχελάς εξηγεί την άνοδο του ΛΑ.Ο.Σ. με το "ναι στο μνημόνιο" ("υπεύθυνη θέση" την χαρακτηρίζει...),  το "ναι στη συναίνεση" (του αποδίδει τα εύσημα πως είναι ο πρώτος που μίλησε για αυτήν...) το "ναι στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας" (εδώ δηλώνει και την απέχθειά του στις περισπούδαστες αναλύσεις αντιθετικά με του Καρατζαφύρερ που είναι "απλές και βγάζουν νόημα"!) και το "ναι στο νόμος και τάξη" (που είναι ο σφυγμός του κόσμου κατά τον Αλέξη Π...)!!! 

Ο κύριος Αλέξης Παπαχελάς (που κάποτε δούλευε σε αριστερή εφημερίδα...)  δηλαδή παίρνει θέση, δεν εξηγεί απλά... Φτάνει μάλιστα να υιοθετήσει τα τηλεοπτικά διαγγέλματα του υστερικού τηλεβιβλιοπώλη Ά. Γεωργιάδη, πως όλα αυτά τα χρόνια η αριστερά είχε επιβάλει τους κανόνες της και επιτέλους τώρα ο ΛΑ.Ο.Σ. κι ο ηγέτης του τούς καταργεί. Ψέγει μάλιστα το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ που... καθυστέρησαν να ανακαλύψουν την... αριστερή λογοκρισία!!!  

Κερασάκι στην τούρτα της "ανάλυσης" οι "αξιοπρεπείς παρουσίες από πλευράς πολιτικού λόγου" των βουλευτών της ακροδεξιάς τηλεοπτικής τσόντας και τα "νέα επαρκή πρόσωπα"!!! Το ό,τι ο λόγος τους είναι εμφυλιοπολεμικός, φασιστικός και ρατσιστικός, δηλαδή βρωμάει ναφθαλίνη και σαπίλα, ("σαπίλα ο φασισμός" τραγουδά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου) δεν απασχολεί τον μεγάλο αναλυτή, το θέμα είναι ότι είναι "νέα" και... "επαρκή πρόσωπα" βεβαίως-βεβαίως!

Για μένα, αντίθετα από την άποψη του Πιτσιρίκου, υπάρχει άνοδος του ΛΑ.Ο.Σ. Και δυστυχώς το "πολιτικό αποτύπωμα" αυτού του διαφημισμένου από το ΠΑΣΟΚ μορφώματος, ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 9% της -έγκυρης ή μη αδιάφορο- δημοσκόπησης. Όλοι μας κάναμε τις προσωπικές μας δημοσκοπήσεις τις τελευταίες 50 μέρες. Και το αποτέλεσμα ΤΡΟΜΑΖΕΙ κάθε λογικό -απλά λογικό- άνθρωπο...  Οι λόγοι έχουν καταγραφεί ιστορικά και με την πολιτική τύφλωση ευρωπαϊκής και ελληνικής ελίτ επαναλαμβάνονται, δυστυχώς. Να θυμίσω εδώ το εξαίρετο άρθρο του Κώστα Βεργόπουλου: 

1930 το 2010

του Κώστα Βεργόπουλου

από την Ελευθεροτυπία (30/7/10)

Ογδόντα χρόνια μετά τη σπαρακτική κρίση του 1930, η ιστορία επαναλαμβάνεται: όμως όχι σαν φάρσα, αλλά σαν μια δεύτερη τραγωδία, ωσάν η πρώτη να μην υπήρξε ποτέ, αφού τα συμπεράσματά της αγνοούνται ακόμη και στα εγχειρίδια.


Παρά την τρέχουσα παγκόσμια κρίση, οι κυβερνήσεις, με ποδηγέτηση των τραπεζών, εξωθούν τις οικονομίες σε βαθύτερο αδιέξοδο, με πρόσθετη λιτότητα, περικοπές δαπανών, μισθών, συντάξεων. Ενώ η κρίση εμφανίστηκε παντού ως υστέρηση ζήτησης έναντι της παραγωγής, εν τούτοις γενικεύονται σήμερα πολιτικές επιλογές που συρρικνώνουν ακόμη περισσότερο τη ζήτηση, με πρόσχημα την καταπολέμηση ελλειμμάτων και την υποθετική αποκατάσταση εμπιστοσύνης των αγορών χρήματος. Για τις δυτικο-ευρωπαϊκές κοινωνίες, το εγχείρημα αποβαίνει αδιέξοδο και αυτοκαταστροφικό: καταλύονται σήμερα κοινωνικές και θεσμικές προϋποθέσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, το κοινωνικό κλίμα δηλητηριάζεται, με συνέπεια ουδείς δείκτης εμπιστοσύνης να βελτιώνεται. 

Η μεταπολεμική εμπειρία ταχύρρυθμης ανάπτυξης διδάσκει ότι το κλίμα εμπιστοσύνης ισχύει ταυτόχρονα για όλες τις τάξεις: δεν είναι δυνατόν η εμπιστοσύνη της μιας να βασίζεται στον φόβο και πανικό των υπολοίπων. Εάν ο καπιταλισμός απέκτησε ιστορικά λαϊκά ερείσματα, αυτό το οφείλει στην εξασφάλιση απασχόλησης, σχετικής ευημερίας και δημοκρατίας για το σύνολο των πολιτών. Εάν σήμερα αυτή η ικανότητά του αναστέλλεται, εάν η απασχόληση και η ευημερία παραχωρούν τη θέση τους σε μαζική ανεργία και δυσπραγία μεγάλης κλίμακας, η δημοκρατία αναιρείται, ο καπιταλισμός χάνει νομιμοποίηση και λαϊκά ερείσματα.


Οσο οι προβλέψεις για την οικονομία χαμηλώνουν τόσο οι κοινωνικές διαμάχες οξύνονται και ο πυρετός ανέρχεται. Στην Ευρώπη επικρατεί «μετεωρολογική αντίληψη» της οικονομίας: ατελείωτες θυσίες, υπό την ατεκμηρίωτη υπόθεση ότι, με την αναίρεση του κοινωνικού κράτους, βελτιώνεται η εμπιστοσύνη των κεφαλαιούχων. Ο βρετανικός «Σάντεϊ Τέλεγκραφ» σημειώνει επιγραμματικά: 

«Δεν λέμε ότι πρέπει το κοινωνικό κράτος να μετατραπεί άμεσα σε αστυνομικό, όμως είναι γεγονός ότι η ιδέα του κοινωνικού κράτους ηχεί πλέον στην εποχή μας ως ιστορικά ξεπερασμένη. Για μέγιστο τμήμα του λαού, το κοινωνικό κράτος είναι πλέον συνώνυμο ανεπάρκειας, καταστολής, αυταρχισμού». 

Η «συντηρητική επανάσταση», που ευθύνεται για τη σημερινή κρίση και το διαγραφόμενο αδιέξοδο, σηκώνει σήμερα κεφάλι, λόγω του ιδεολογικού κενού της άλλης πλευράς, και προωθεί ακόμη περισσότερο διαβρωτικές επιλογές, ως δήθεν «θεραπευτική αγωγή» απεμπλοκής από το αδιέξοδο, στο οποίο η ίδια έχει καθηλώσει το παγκόσμιο σύστημα. Με την εμμονή στην επιλογή της παγκοσμιοποίησης, διαβάλλει την έννοια του κράτους-έθνους, αλλά και εκείνες της κοινωνίας και του κοινωνικού κράτους, όπως επίσης της συλλογικής δράσης, των εργατικών ενώσεων, των εθνικών διαπραγματεύσεων και εν τέλει των δημοκρατικών θεσμών, ακόμη και της απονομής δικαιοσύνης. 

«Ο λαός παραμένει αμαθής, μόνον οι ειδικοί γνωρίζουν, οι εξουσίες οφείλουν να επιλέγουν το σωστό, ανεξάρτητα από πολιτικό κόστος, δηλαδή ανεξάρτητα από τη λαϊκή αποδοκιμασία των επιλογών τους». 

Πώς αλλιώς δυσφημείται το πολιτικό σύστημα στη λαϊκή συνείδηση;


Το 1930 εξετιμάτο ότι 99% των κεφαλαίων στην ηπειρωτική Ευρώπη, με επίκεντρο τη Γερμανία, είχαν μετεγκατασταθεί στη χρηματοπιστωτική σφαίρα και μόνον 1% παρέμεναν στην παραγωγική. Η μαζική ανεργία έπληττε κατ' εξοχήν κλάδους αιχμής, που είχαν, όπως και σήμερα, περισσότερο «παγκοσμιοποιηθεί». Με δόγμα την άμεση καταπολέμηση των ελλειμμάτων, με την επιλογή του αποπληθωρισμού (deflation) προς ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της πραγματικής αξίας του νομίσματος, η οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων διεσφάλιζε υψηλές χρηματικές αποδόσεις, αλλά με απαράκαμπτο τίμημα την καταστροφή της παραγωγικής οικονομίας. Παράλληλα, πυροδοτούσε την αποδόμηση των κοινωνιών, την εξαθλίωση εκατομμυρίων εργατικών οικογενειών, εκτρέφοντας κοινωνική αντίδραση που θα επέστρεφε με τη μορφή του ναζισμού. Το κοινωνικό χάος, η δυσφήμηση της αριστεροδεξιάς πολιτικής συναίνεσης οδήγησαν σε κοινωνική απόγνωση και μαζική αντιδημοκρατική ριζοσπαστικοποίηση, με ορόσημο την παράδοση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στον Χίτλερ τον Φεβρουάριο του 1933.


Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα κυβερνούσε τη Γερμανία κατά το 1930-1932, όμως έθετε απόλυτη προτεραιότητα την προληπτική καταπολέμηση του πληθωρισμού, τις περικοπές δαπανών και μισθών, ανάγοντας τη μαζική ανεργία σε θετική προϋπόθεση εξισορρόπησης των ελλειμμάτων. Το Κ.Κ. Γερμανίας επαναλάμβανε με τη σειρά του αναλύσεις του μαρξιστή Ροδόλφου Χίλφερντιγκ, που στο παρελθόν θαύμαζε ο Λένιν: «Οποιος αναζητεί θεραπεία στην ασθένεια του καπιταλισμού δεν είναι μαρξιστής» και «η εργατική τάξη δεν είναι γιατρός του ετοιμοθάνατου καπιταλισμού». 

Μόνο μια μικρή ομάδα μελετητών των γερμανικών συνδικάτων, γύρω από τον ρωσικής καταγωγής Βλαδίμηρο Βοϊτίνσκι (1885-1960), διεκήρυσσε ότι η καταπολέμηση της κρίσης αρχίζει με την εξασφάλιση απασχόλησης στους ανέργους. Πριν από τους Ρούζβελτ και Κέινς, διεκδίκησαν πολιτική παγκόσμιας ανάκαμψης με διεθνή συντονισμό και, εν αδυναμία διεθνούς συνεννόησης, μεγάλα δημόσια έργα στη Γερμανία, χρηματοδοτούμενα με χρήμα πέραν των αντικρισμάτων χρυσού της χώρας.  

Οι Σοσιαλδημοκράτες απέρριψαν τις προτάσεις, διαβλέποντας σε αυτές κίνδυνο πληθωρισμού και εν δυνάμει πορεία ρήξης της Γερμανίας με τη διεθνή κοινότητα. Το Κ.Κ. τις απέρριψε επίσης ως «μεταρρυθμιστικές» και «μικροαστικές». «Τα τρόφιμα σαπίζουν στις αποθήκες, ενώ Γερμανοί πεθαίνουν από πείνα», απορούσε ο Φριτς Μπάαντε, μέλος των «Μεταρρυθμιστών», στιγματιζόμενος ως «ηλίθιος» από το Κ.Κ. Αλλος επίσης «ηλίθιος» ήταν ο Φριτς Τάρνοβ, ο οποίος υποστήριξε ότι «οι χαμηλοί μισθοί καταδικάζουν την οικονομία σε υπολειτουργία και μόνον οι υψηλοί μισθοί τής εξασφαλίζουν υψηλό δυναμισμό». Εν τούτοις, στις ΗΠΑ, τρίτος «ηλίθιος», ονομαζόμενος Χένρι Φορντ, επρόκειτο να σφραγίσει με «ηλιθιότητα» και φυσικά με το αζημίωτο την υψηλότερη ανάπτυξη στην ιστορία του καπιταλισμού. Η επαχθής «καυτή πατάτα» της απασχόλησης εκχωρήθηκε τελικά στους ναζί και αυτοί επελήφθησαν του προβλήματος μέσω κρατικών δαπανών προς πολεμικές βιομηχανίες. Ποιος από τους Γερμανούς και Ευρωπαίους πρωταγωνιστές και κομπάρσους της εποχής εκείνης μπορεί να ισχυριστεί ότι παρέμεινε αθώος και αμέτοχος της τραγωδίας που ακολούθησε;

Και ένα άρθρο της Μαρίας Μπαλάφα στην Αυγή 21/1/11

Ευτυχισμένο το 1933




«Η ιστορία δεν θα σταματήσει να επαναλαμβάνεται, γιατί η φύση του ανθρώπου δεν μπορεί να εμποδίσει την επανάληψη» (Μαρκ Τουαίην)


Οι σελίδες στο ημερολόγιο γυρίζουν γρήγορα προς τα πίσω. Ο ΓΑΠ βάλθηκε να πείσει ότι η αγαπημένη του ταινία είναι το «Back to the future».


Το ΠΑΣΟΚ σήμερα κυβερνά με εξουσιοδοτικό διάταγμα, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση. Για να εφαρμόσει όλα όσα συναποφάσισε με την τρόικα χρησιμοποιεί αλλεπάλληλες κοινοβουλευτικές εκτροπές και οργιώδη καταστολή σε όλα τα επίπεδα. Διώκει -ακόμα και με πολιτικές εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό του -κάθε φωνή που διαφοροποιείται και αντιστέκεται. Φαίνεται καθαρά ότι επιχειρεί να μεταλλάξει την κρίση σε εκφασισμό του κράτους.


Η κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει τη θέση ότι το δικαίωμα είναι deux pièces έννοια. Όσο περιστέλλονται οι κοινωνικές κατακτήσεις, τόσο το κράτος βάζει χέρι στις ελευθερίες.


«Ανακαλύπτονται» φυσικά εκ νέου οι ίδιοι εχθροί (εσωτερικοί και εξωτερικοί). Με τον κοινωνικό αυτοματισμό να βάζει στο μπλέντερ ταυτόχρονα τους «ξετσίπωτους συνδικαλιστές», τα «μισθολογικά ρετιρέ», τους «αδίστακτους τρομοκράτες», τους «επικίνδυνους μετανάστες» και με τεράστιες δόσεις αντικομμουνιστικής υστερίας δεν επιχειρεί μόνο την ενεργοποίηση των πιο συντηρητικών ανακλαστικών, αλλά επιδιώκει την πρόκληση του φόβου, της μοναξιάς, της κατάθλιψης, του προσωπικού εγκλεισμού και αναχωρητισμού.


Ο Πάγκαλος αμετροεπώς χλευάζει από κοινωνικές ομάδες μέχρι θεσμούς... Ο Παπουτσής με ασφαλίτικο τρόπο ειρωνεύεται βουλευτές για τη δράση τους... Η Αστυνομία χτυπά και συλλαμβάνει εργαζόμενους, συνταξιούχους, νεολαίους, πολιτικά στελέχη...


Περιχαρείς οι υπουργοί παίρνουν τα «συχαρίκια» από τους επιτηρητές, τον ΣΕΒ, τους εργολάβους με τους πολλαπλούς ρόλους και κάποιες πολιτικές καρικατούρες.


Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει το δόγμα «ή μαζί μας ή εναντίον μας» και μέσα ενημέρωσης ανερυθρίαστα αναλαμβάνουν τη... βρώμικη δουλειά.


Η μετατροπή της Αθήνας σε Τελ Αβίβ δεν είναι τυχαία επιλογή. Μπλε - χακί - με πολιτικά - εποχούμενοι αστυνομικοί βρίσκονται παντού, όχι για να εμπεδώσουν το αίσθημα της ασφάλειας, αλλά για να προκαλέσουν εκείνο της απειλής. «Για να κυκλοφορούν τόσοι πολλοί, μεγάλο κακό συμβαίνει». Μια παραλλαγή του πειράματος με τα σκυλιά του Παβλώφ δηλαδή.


Η βία και η καταστολή τον Δεκέμβρη του 2008 είχε για παραλήπτες τους «νοικοκυραίους». «Νοικοκυραίοι» όμως τέλος, τους πήρε και τους σήκωσε το ΔΝΤ. Τότε ποιος πρέπει τώρα να αποπροσανατολιστεί και να φοβηθεί; Αυτός που χάνει τα πάντα: δουλειά, σπίτι, αξιοπρέπεια.


Και αφού πλέον στα επιχειρήματα του «καλοπληρωμένου ΔΕΗτζή», του «επιδόματος κεραίας», του «εκπαιδευτικού, που δουλεύει τον μισό χρόνο» η κοινωνία δεν τσιμπάει, δεν αποτελούν γι’ αυτή πειστική απάντηση στο γιατί μια κερδοφόρα επιχείρηση εφαρμόζει προληπτικά (να μη χάσει την ανταγωνιστικότητά της) επιχειρησιακή σύμβαση, η κάνη στρέφεται στο εύκολο θύμα, στον αδύναμο κρίκο, τους μετανάστες.


Φράχτης στον Έβρο, «σκούπα» στο κέντρο της Αθήνας και «τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο» (μέρες που είναι). Και ας μην απαντά κανείς στο ερώτημα, ποιες κοινωνικές ανάγκες θα κάλυπτε το κόστος της ελληνικής στρατιωτικής δύναμης στο Αφγανιστάν, πόσο κοστίζει ο φράχτης και η Frontex, ποιος κερδίζει από την γκετοποίηση συγκεκριμένων περιοχών και σε τί θέλουν να τις μετατρέψουν; Καμία απάντηση. Μόνο με πολλά «ταρατατζούμ» παρουσιάζονται δημοσκοπήσεις για την κοινωνική αποδοχή των κυβερνητικών επιλογών. Και αντιμετωπίζονται ως εχθροί της κοινωνίας οι δυνάμεις που υπερασπίζονται το δικαίωμα ΚΑΙ του μετανάστη, που υπερασπίζονται την Αλληλεγγύη των φτωχών.


Κάθε ευρώ που θα χάνεται από τους μισθούς, κάθε άνεργος που θα προστίθεται στην τεράστια ουρά, θα συνοδεύεται από «αποκαλυπτικά» ρεπορτάζ για τους «κατοίκους» στον Άγιο Παντελεήμονα, τα «πρεζάκια» στο Μουσείο, τις «πουτάνες» στην Ευριπίδου. Θα συνοδεύεται κυρίως από τη γενικευμένη επίθεση και καταστολή σ’ όσους αντιστέκονται.


Σε ρόλο Στουρμαμπτάιλουνγκ πολιτικοί με λερωμένα χέρια, σε ρόλο Στουρμαμπτάιλουνγκ ασφαλίτες με παλαιστινιακές μαντήλες, σε ρόλο Στουρμαμπτάιλουνγκ δημοσιογράφοι με σινιέ κοστούμια και ταγέρ.


Ευτυχισμένο το 1933 λοιπόν.

Αλλά αυτοί οι λόγοι δεν υπάρχουν για τον κύριο Παπαχελά, γιατί απλούστατα είναι -αυτός και το μέσον που διευθύνει- από τους στυλοβάτες του ιστορικού πισωγυρίσματος με τον μανδύα του "νέου"... 


Όλως τυχαίως, όμως ξεχνάει και έναν ακόμα βασικό παράγοντα: "ξεχνάει" να αναφερθεί στην τερατώδη προβολή της ακροδεξιάς τηλεοπτικής τσόντας από όλα τα -παράνομα- τηλεοπτικά κανάλια των μεγαλοεργολάβων... Του ξέφυγε αυτό στην βαθυστόχαστη ανάλυσή του ή δεν το έγραφε το ραβασάκι της πρεσβείας;  

ΕΛΕΟΣ!

- Αλλά ο Πιτσιρίκος βάζει κι ένα άλλο θέμα -ίσως πιο σημαντικό από την ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ακροδεξιά κατρακύλα του Παπαχελά.  Είναι στην προτελευταία παρενθετική του παράγραφο και αφορά στους δημοσιογράφους, αριστερούς και φιλελεύθερους της Καθημερινής -και όχι μόνο της "Κ". "Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία." έγραφε ο Κάλβος. Ειδάλλως, αν οι ιδέες είναι για το ονόρε, "άστες καλύτερα, καθόλου μην τις λες," που λένε κι οι Κατσιμιχαίοι στη "Συνέλευση των ποντικών"...

Ε, δεν στέκει, το πρωί να δουλεύεις για τους εθνικούς νταβατζήδες -παρέχοντάς τους και άλλοθι "δημοκρατικότητας"-και το βράδυ να τους καταγγέλεις.

Όπως, από την μεριά των αναγνωστών, δεν στέκει να δίνεις καθημερινή οικονομική ενίσχυση στις φυλλάδες που εδώ και δεκαετίες "υμνούνε της πατρίδας τον χαμό" (που έλεγε κι ο Μπίρμαν) και μετά να παλεύεις να ανατρέψεις τις πολιτικές που στηρίζουν... 

Κάτι δεν πάει καλά εδώ!

Γνώμη μου... 

-και με το συμπάθειο δηλαδή... 
από rigasili