Από το Μαρικάκι
Παρουσιάστηκε χθες στην ΕΣΗΕΑ η πρωτοβουλία για την συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους με σκοπό την εξακρίβωση των αιτιών του, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και τη χρήση των δανείων. Την Πρωτοβουλία παρουσίασαν η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα, ο δημοσιογράφος Λεωνίδας Βατικιώτης, ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Κώστας Λαπαβίτσας, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπύρος Παπασπύρος, ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, η συγγραφέας Νάντια Βαλαβάνη, ο Διονύσης Τσακνής και ο Μανώλης Γλέζος.
Οι ομιλητές τόνισαν ότι αυτή δεν θα είναι άλλη μια κοινοβουλευτική Επιτροπή αλλά μια Επιτροπή «ανεξάρτητη από τη Βουλή, τα κόμματα και τους κρατικούς μηχανισμούς, ενώ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της θα είναι ο δημοκρατικός και λαϊκός της χαρακτήρας». Προϋπόθεση για να προχωρήσει, τόνισαν είναι να αγκαλιαστεί από τον κόσμο ώστε να αποκτήσει δυναμική κινηματική διάσταση.
Υπάρχουν όμως στην πρωτοβουλία αυτή αμφιλεγόμενα σημεία ως προς την αποτελεσματικότητά της και ως προς την ορθότητα των προτεραιοτήτων της.
Η ΕΛΕ ζητά να της «παραχωρηθεί το δικαίωμα να έχει πλήρη πρόσβαση στις συμβάσεις του δημοσίου χρέους τις 4 τελευταίες δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και διμερούς, πολυμερούς ή άλλης μορφής χρέους και κρατικών υποχρεώσεων. Στην πορεία των εργασιών και ανάλογα με τα αποτελέσματα η ΕΛΕ θα διαμορφώσει τις προτάσεις εκείνες ώστε να συνδράμει την Ελλάδα να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους».
Όμως όπως παραδέχτηκε η Σακοράφα“δεν έχουμε αυταπάτες ότι η κυβέρνηση θα τη δεχθεί” (την ΕΛΕ). Άρα όσοι κινούν αυτήν την ιστορία ελπίζουν στην πολιτική πίεση που θα σηκωθεί αν κι εφόσον διαμορφωθεί τελικά σχετικό κίνημα.
Από την άλλη, όπως είπαν οι ομιλητές, μετά τη διερεύνηση των βιβλίων του χρέους, οι ειδικοί που θα ασχοληθούν θα καταλήξουν σε ένα πόρισμα και θα υποβάλλουν τις προτάσεις τους σχετικά με τις επιλογές που θα προσφέρονται εφόσον διαπιστωθεί τι μέρος του χρέους μπορεί να χαρακτηριστεί «παράνομο» ή «απεχθές». Εν ολίγοις, η ΕΛΕ, καταλήγει σε πρόταση χωρίς απαραίτητα να προκαλεί άμεση εκκίνηση διαδικασιών για την διαγραφή μέρους του χρέους.
Σε κάθε περίπτωση η όλη διαδικασία, φαίνεται ότι οδηγεί σε «κούρεμα» τμήματος του χρέους και όχι σε διαγραφή του συνόλου του, σύμφωνα με τα παραδείγματα που επικαλείται η Επιτροπή στο κείμενο έκκλησης: «Είναι γνωστό ότι η λειτουργία τέτοιων Επιτροπών σε άλλες χώρες κατέληξε στον εντοπισμό του λεγόμενου «απεχθούς» τμήματος του χρέους - στις πιο πρόσφατες περιπτώσεις, αυτό κυμάνθηκε από το μισό έως και τα τρία τέταρτα του συνολικού του ύψους - στην άρνηση πληρωμής του και σε αντίστοιχο δραστικό «κούρεμα» μετά από διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.(...)
O Ισημερινός (Εκουαδόρ) αρνήθηκε το 2008 την πληρωμή του «απεχθούς χρέους» (odious dept). Εθεσε το θέμα στον ΟΗΕ και αποφάσισε το «κούρεμα» του μεγαλύτερου μέρους ενώ το υπόλοιπο δέχτηκε να αποπληρωθεί με 10% των συναλλαγματικών εισπράξεων από εξαγωγές. Επίσης το 1953 η Γερμανία, με τη συμφωνία του Λονδίνου δέχτηκε να πληρώσει μόνο το 37,5% του χρέους της και η εξόφληση να γίνει επί ενός ποσοστού των εισπράξεων από εξαγωγές».
Με άλλα λόγια η διαδικασία φαίνεται να ενέχει το ρίσκο να καταλήξει σε εντοπισμό παρανομιών ή γκρίζων σημείων για τμήμα μόνο του χρέους που μπορεί να υπολείπεται και του μισού με αποτέλεσμα να μην αναιρεί την αποπληρωμή του υπόλοιπου για το οποίο δεν θα διαπιστωθούν προβλήματα (όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά γιατί μπορεί επιμελώς να έχουν καλυφθεί ή τα ίχνη τους να είναι αδύνατο να εντοπιστούν).
Η έκκληση αναφέρει το παράδειγμα της Ελλάδας το 1936 όταν αρνήθηκε «επί Μεταξά (!!) την εξυπηρέτηση δανείου της βελγικής τράπεζας «Societe Commercial de Belgique» επικαλούμενη «τα συμφέροντα του ελληνικού λαού για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας», σκεπτικό που αποδέχτηκε το «Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου» κά.»! Εν προκειμένω δεν υπήρξε καμία ΕΛΕ αλλά άρνηση αποπληρωμής του συνόλου του χρέους κι επιλογή ικανοποίησης των συμφερόντων της χώρας έναντι των συμφερόντων των δανειστών.
Σε αυτή την επιλογή αναφέρθηκε και ο καθηγητής Γ. Κατρούγκαλος θυμίζοντας ότι η Δανειακή Σύμβαση που υπέγραψε ο Παπακωνσταντίνου παραιτείται ακριβώς αυτού του δικαιώματος, όταν παραιτείται της «ασυλίας λόγω εθνικής κυριαρχίας» επιτρέποντας στους δανειστές να προχωρήσουν μέχρι και σε κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Ο καθηγητής ανέφερε ότι ακόμη και για την ιδανική για τους δανειστές περίπτωση που το χρέος δημιουργήθηκε με καθόλα νόμιμο τρόπο το διεθνές δίκαιο προβλέπει ότι το κράτος έχει τη νόμιμη δυνατότητα να προχωρήσει σε στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές του (χωρίς να τελεί υπό την απειλή του βρετανικού δικαίου όπως τώρα) σε περίπτωση που αδυνατεί να εκπληρώσει τα χρέη του απέναντι στους δανειστές, ενώ την ίδια στιγμή πρέπει να διαθέσει τα απαραίτητα κονδύλια για κοινωνικές δαπάνες.
Εν προκειμένω θα την είχαμε αν δεν είχαμε υπογράψει τη συγκεκριμένη Δανειακή Σύμβαση.
Με άλλα λόγια εφόσον το κλειδί στην όλη ιστορία φαίνεται να είναι η ακύρωση της Δανειακής Σύμβασης που θα μπορούσε να οδηγήσει στην μη αποπληρωμή του συνόλου του χρέους γιατί να χαθούν πολύτιμες δυνάμεις και χρόνος (η ΕΛΕ ακόμη κι αν ξεκινήσει το έργο της μπορεί να χρειαστεί πάνω από χρόνο) σε έναν μικρότερης στόχευσης σκοπό που δεν εγγυάται την υλοποίηση της υπόσχεσής του;
Το ζητούμενο άλλωστε ποιο είναι: μην τυχόν και μας κατηγορήσουν οι δανειστές ότι τους φάγαμε τα λεφτά όταν έχουν βγάλει πολύ περισσότερα από τους τόκους τόσα χρόνια, μη μας κακολογήσουν και χάσουμε την αξιοπιστία στις αγορές κατά το επιχείρημα του ανεκδιήγητου πρωθυπουργού; Ή να αξιοποιήσουμε τους πόρους υπέρ του λαού και της χώρας (εννοείται βέβαια όχι με κυβέρνηση Γιωργάκη);
Την ώρα που έχουν πέσει οι μάσκες και έχει αποκαλυφθεί ότι το χρέος είναι προσχηματικό εργαλείο εξόντωσης ενός λαού και κλοπής των πόρων μια χώρας, εμείς θα εξετάζουμε το ενδεχόμενο να υπάρχει και νόμιμο χρέος;
Μήπως οι εμπλεκόμενοι έχουν στα χέρια τους το κλειδί και δεν το βλέπουν;
Το Ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου