Αρκετά δε χουζουρεψαμε μες την ηλιθιότητα;

"Τίποτα πιο υπερφυσικό από το ίδιο το φυσικό"
Νίκος Καρούζος

Νέα φρικτά μέτρα.
Όλο και χειρότερα, όλο και πιο κοντά στο μεδούλι της υπόθεσης...

Παρά τις "ρητές και κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις" οτι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα.

Τόλμησε πάλι να μας μιλήσει για "πατριωτικό καθήκον". Το πιστεύεις;
Μόνο που αυτό το... "πατριωτικό καθήκον" απαιτεί να ξεχάσουμε την όποια πατρίδα. Ξεπερασμένα πραγματα...
Αλλωστε η πατρίδα δεν είμαστε εμείς. Ειναι οι άλλοι.

Κι ύστερα έβγαλε τη λίστα κι άρχισε το ξεπούλημα.
Ολα στο σφυρί.
Πουλάνε τα όργανα του κορμιού μας ένα- ένα, μέχρι να μείνουμε άδειο άχρηστο κουφάρι και να μας φουντάρουν στο βυθό της ιστορίας.

Το δέχεσαι εσύ αυτό;
Σαν να βάζουν τον ψαρά να πουλήσει τη βάρκα και τα δίχτυα του και να  του λένε πως τώρα οι ψαριές θάναι καλύτερες.
Σαν να ψήνουν τον  πιανίστα να δώσει τα δάχτυλά του και να του λένε  οτι τώρα η καρριέρα του θα βρεί το ύψος που της αξίζει.
Σα να λένε στον αθλητή ότι με ενα πόδι θα τρέχει πιο γρήγορα και να μην ανησυχεί.

Πάλι θα αμολήσουν τους πληρωμένους "ειδικους" τους στα κανάλια και στα ραδιόφωνα και με φόντο το φόβο, θα παλέψουν με νύχια και με δόντια να μας πείσουν.
Γιατί ξέρεις αυτοί είναι πιο φοβισμένοι από μας, να το θυμάσαι αυτό.
Απλά κρύβονται και σαν καλοί τζογαδόροι τα σπρώχνουν όλα πάνω στο τραπέζι και πάνε ρεστα.
Κι ύστερα ξανά και ξανά.
Για τα επόμενα και τα μεθεπόμενα.
Μεχρι να μη μείνει τίποτα.Ουτε από τη ζωή μας, ούτε από την Ελλάδα, ούτε από μας τους ίδιους.

Τι θα κάνεις;
Θα το σκεφτείς πάλι ακούγοντας και "ζυγίζοντας" επιχειρήματα κάτω απο ..."το βάρος των συνθηκών";
Το "μέχρι εδώ" ποτε θα το πούμε; Πότε θα χαράξουμε την κόκκινη γραμμή κόντρα σε καθε πρόβλεψη και στατιστική; Η σειρά της καρδιάς  πότε έρχεται;

Κάποιος αρπάζει τη ζωή μας λίγο λίγο και μεις τί; Σωπαίνουμε;
Επειδή δήθεν δε βρίσκουμε κάποιον "ήρωα μυθικό" να ακολουθήσουμε;

Αρκετά δε χουζουρεψαμε μες την ηλιθιότητα;

Ζωή είναι να ζείς και να αναπνέεις ελευθερία, όχι να πεθαίνεις λίγο λίγο χορεύοντας αλλουνού το σκοπό.
Ζωή είναι να αρπάζεις τον καιρό από τα πέτα, να του ζητάς και να σου ζητάει κι εκείνος.Το καλύτερό σου και το καλύτερό του.
Να ακούς τη μέσα σου φωνή, έξω από τα μετρημένα και τα πρέποντα.

Μας σκουντάει πάλι το άμετρο και το εκτός ορίων να μας ξυπνήσει.
Φωνάζει το αντίπερα πως υπάρχει κι άλλη ζωή εκτός από όλο  αυτό το ερείπιο που καταρρέει.

Σε λίγο  η βροχούλα της οδύνης θα γίνει καταιγίδα.
Κι ο δοσομετρητής της ευτυχίας δε θα΄χει τιποτα να δωσει πια.
Τωρα λοιπόν, σηκω.
Τωρα που όλα είναι ακόμα εδώ και φωνάζουν βοήθεια.
Σταμάτα να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Να προσποιείσαι  πως είσαι εκτός τόπου και χρόνου για να μην αναλάβεις την ευθύνη της ίδιας σου της ζωής.
Εκτός τόπου και χρόνου...
Ετσι εύκολα νομίζεις θα την γλυτώσεις;

Σε μενα μιλάω... 

Γιώργος Σαρρής