Πόσες Siemens είναι το ξεπούλημα;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Η δημοσιοποίηση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και του καταλόγου των προς εκποίηση δημόσιων επιχειρήσεων άφησε πίσω της μια σειρά πολύ σοβαρές εκκρεμότητες. Σχεδόν κανένας από τους πολιτικούς στόχους της κυβέρνησης δεν έχει επιτευχθεί στο εσωτερικό ή το εξωτερικό. Αν και το «πακέτο» θα έπρεπε να ικανοποιεί, επί της αρχής τουλάχιστον, τις σημαντικότερες από τις απαιτήσεις των δανειστών και των αγορών, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπορεί να αισθάνεται πολύ άνετα.
Στο διεθνές πεδίο η Κομισιόν, αν και είχε απαιτήσει τα σκληρά μέτρα, δεν έτρεξε να δώσει τα εύσημα στην κυβέρνηση. Ο Αμεντέο Αλταφάζ, εκπρόσωπος του επιτρόπου Όλι Ρεν, δήλωσε μεν την ικανοποίησή του, αλλά άφησε την τελική άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μετά την αξιολόγηση και τη στάθμιση των μέτρων από το κλιμάκιο της τρόικας, το οποίο επανακάμπτει από σήμερα στην Αθήνα.
Ο Αλταφάζ ήταν ακόμη σαφέστατος όταν είπε ότι εκκρεμεί η απαίτηση για τη δημιουργία του φορέα ο οποίος υποτίθεται ότι θα επιβλέπει την πορεία των αποκρατικοποιήσεων. Στην πραγματικότητα βεβαίως ο οργανισμός αυτός, κατά πάσαν πιθανότητα στο πρότυπο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, θα ελέγχει και θα αποφασίζει ποιος θα αγοράζει τι από την κρατική περιουσία.
Άλλωστε εκεί ακριβώς εστιάζεται και η πίεση περί πολιτικής συναίνεσης: στην περιουσία.
Θα ήταν μάλλον... αστείο εξ άλλου να θεωρούν οι επιτηρητές ότι ο Παπακωνσταντίνου θα ρεφάρει τα ανεξέλεγκτα ελλείμματα μιας βυθισμένης στην ύφεση οικονομίας με την εξίσωση των φόρων στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, με την αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, με την εξόντωση των πενιχρών οικογενειακών προϋπολογισμών ή με τα 600 ευρώ που θα παίρνει φόρο ετησίως από όσους ήδη βρίσκονται εισοδηματικά στο όριο της εξαθλίωσης.
Το πλάνο των 37 δισ. ευρώ μοιάζει σχεδόν αδύνατον να καλυφθεί με τέτοιους όρους και οι πραγματιστές τεχνοκράτες της τρόικας έχουν εξ αρχής εστιάσει σε αυτό που θεωρείται «φιλέτο»: την περιουσία, η οποία, όπως θα δούμε παρακάτω, εκποιείται με εξευτελιστικούς όρους. Τόσο εξευτελιστικούς, ώστε να αναρωτιέται κανείς αν είναι δυνατόν αυτό να «περάσει».
Ως προς τις αγορές η εξαγγελία των εισπρακτικών μέτρων και της εκποίησης έχουν ήδη απαντηθεί: τα σπρεντ συνεχίζουν την ξέφρενη πορεία τους, η κερδοσκοπία με τα ασφάλιστρα κινδύνου βρίσκεται στο απόγειό της και τα σενάρια περί πτώχευσης και επιστροφής στη δραχμή είναι δριμύτερα παρά ποτέ. Και μάλιστα ενώ εντείνονται όχι μόνον οι διαβουλεύσεις μεταξύ των αμέσως ενδιαφερομένων, αλλά και οι δημόσιοι διαξιφισμοί για τον χρόνο, το είδος και τους όρους της πτώχευσης που θα πρέπει να επιλεγούν για την Ελλάδα!
Συνεπώς ένα ακόμη κυβερνητικό άλμα προς το κενό διαβάζεται απ’ όλους ως αυτό που πράγματι είναι: ως καταστροφή. Τίποτε περισσότερο.
Το ίδιο συνέβη και στην εσωτερική αγορά: παρότι υποτίθεται πως ο Σαμαράς συναίνεσε επί της ουσίας στις εκποιήσεις, παρότι αυτές ήταν το ζητούμενο και των Ελλήνων βιομηχάνων, τραπεζιτών κ.λπ., το Χρηματιστήριο Αθηνών ανέβηκε μόλις... 0,13%. Τόσο ψυχρή υποδοχή δύσκολα θα περίμενε κάποιος. Εν τέλει η μηδαμινή ανταπόκριση αποδόθηκε στην έλλειψη συναίνεσης από την αντιπολίτευση και όλοι έκρυψαν κάτω από το χαλί την πραγματικότητα: το αδιέξοδο είναι εντονότερο από ποτέ...

Ντόρα, Καρατζαφέρης και... ΣΕΒ!
Στο εσωτερικό της χώρας η κυβέρνηση κατάφερε να πείσει και τους δύσπιστους για το ότι είναι ορθός ο κοινός τόπος της αντιπολίτευσης, πως δηλαδή επιμένει σε έναν δρόμο ήδη αποδεδειγμένα καταστροφικό για τη μεγάλη λαϊκή μάζα, με την εμμονή στη φορολογική εξόντωση των οικονομικά αδύναμων, με τη φορολόγηση ακόμη και όσων βρίσκονται στο όριο της ένδειας, με το οριζόντιο «μαχαίρι» χωρίς διακρίσεις μέσω του ΦΠΑ και της αύξησης φόρων στο πετρέλαιο, στα τρόφιμα, με την αύξηση στα τέλη κυκλοφορίας κ.λπ.
Συνολικά τα νέα μέτρα των 6,4 δισ. ευρώ για το τρέχον έλλειμμα περιλαμβάνουν μείωση δαπανών 2,25 δισ. ευρώ και νέους φόρους 2,55 δισ., μαζί με «αδιευκρίνιστης» προέλευσης 1,6 δισ. ευρώ, τα οποία επίσης «μυρίζουν» φορολογία. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τη δολοφονική «συνταγή» που έχει οδηγήσει σε βαθιά ύφεση την οικονομία, σε κλείσιμο των επιχειρήσεων κατά χιλιάδες και σε ανεργία και εξαθλίωση μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.
Αυτό ακριβώς αποτυπώθηκε και στις συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς. Αν εξαιρέσουμε την Παπαρήγα, που δεν πήγε, και τον Τσίπρα, που πήγε και είπε στην έξοδό του ότι το καλύτερο που έχει να κάνει ο Παπανδρέου είναι να τα μαζεύει και να φεύγει, τότε τι έμεινε;
● Η Ν.Δ., η οποία έδωσε μεν τη συναίνεση ως προς το ξεπούλημα, αλλά έθεσε εμμέσως επιφυλάξεις για τα τιμήματα και τις συνθήκες υπό τις οποίες θα γίνει, ενώ προέβαλε ενστάσεις ως προς το φορολογικό μέρος του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
● Η Δημοκρατική Αριστερά υπό τον Φώτη Κουβέλη, η οποία, εν και έχει εκδηλώσει τη συμφωνία της για μια ευρύτερη συναίνεση, αποφάσισε να καταψηφίσει το μεσοπρόθεσμο διότι κάθε άλλη επιλογή, με δεδομένα τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά της, θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.
● Έτσι έμειναν στη χορεία των δυνάμει κυβερνητικών συμμάχων μόνο τα κόμματα της Μπακογιάννη και του Καρατζαφέρη, με κάποιες «αποχρώσες διαφωνίες» της Δημοκρατικής Συμμαχίας ως προς το φορολογικό σκέλος.
● Εν τέλει ο ΣΕΒ, ο οποίος διά του προέδρου του Γ. Δασκαλόπουλου ζήτησε... δημοψήφισμα αφού πρώτα ο λαός «μάθει όλη την αλήθεια» και κληθεί να αποφασίσει αν θέλει ή όχι να παραμείνει στο ευρώ. Έτσι όχι μόνο «ζωγράφισε» το κόστος της παραμονής και στους μηχανισμούς της τρόικας και στην ευρωζώνη, αλλά παράλληλα ζήτησε εμμέσως... εκλογές!
● Στον αντίποδα το ΠΑΣΟΚ είδε, ύστερα από το κομμάτι της ΠΑΣΚΕ στους ΟΤΑ, να αποχωρεί από το κόμμα και το τμήμα εκείνο της ΟΜΕ ΟΤΕ. Σημαντική εξέλιξη, αν συνυπολογίσουμε ότι ο συνδικαλιστικός κορμός του κόμματος είναι εκείνος που επέβαλε τον Γ. Παπανδρέου στην κορυφή του κόμματος εις βάρος του Βενιζέλου.
Ένα προς ένα τα πάλαι ποτέ στηρίγματα φεύγουν όχι μόνο από το πρωθυπουργικό μπλοκ, αλλά από το ίδιο το κόμμα. Σαν η διαδικασία αποκαθήλωσης να έχει ήδη αρχίσει...

Ο φόβος για τα «ειδικά δικαστήρια»
Την ίδια ώρα η επίσπευση των «αποκρατικοποιήσεων» οδηγεί σε αυτό που τόσο καιρό προειδοποιούμε ότι θα γίνει: ένα γενικευμένο ξεπούλημα εθνικού πλούτου σε εξευτελιστικές τιμές. Απολύτως ενδεικτικό το παράδειγμα της ΔΕΗ, όπως το καταγράφει το ρεπορτάζ του «Π»:
Με την τρέχουσα τιμή της μετοχής στο χρηματιστήριο (περίπου στα 10,5 ευρώ), για το 17% η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να περιμένει έσοδα πάνω από 450 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που μόνο η ακίνητη περιουσία της επιχείρησης ηλεκτρισμού εκτιμάται σε ποσά πάνω από 10 δισ. ευρώ! Και όποιος πιστέψει ότι η τελική τιμή θα πιάσει έστω αυτό το επίπεδο είναι μακριά νυχτωμένος.
Συνολικά η κυβέρνηση, με το «πρώτο πακέτο» ξεπουλήματος, που προβλέπεται να ολοκληρωθεί έως το τέλος του 2011, θα «ξεφορτωθεί» μερικά από τα πιο «βαριά» ονόματα κρατικών επιχειρήσεων. Μεταξύ αυτών η ΔΕΠΑ, ο ΟΠΑΠ, το υπόλοιπο του ΟΤΕ, τα μεγάλα λιμάνια, η ΕΥΑΘ, τα Αμυντικά Συστήματα, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η Λάρκο και το Τ.Τ. Από αυτές τις εκποιήσεις το οικονομικό επιτελείο υπολογίζει να εισπράξει 3,5- 5,5 δισ. ευρώ. Πόσο είπαμε ότι κάνουν τα ακίνητα της ΔΕΗ; Πάνω από 10 δισ.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πού θα φτάσει το χρηματιστήριο προκειμένου να απαξιωθούν κι άλλο οι προς πώληση επιχειρήσεις, ώστε να πιάσουν οι κρίσιμες επιχειρήσεις το κατώτατο επίπεδο τιμής; Το δράμα των τραπεζικών μετοχών είναι ενδεικτικό και προϊδεάζει για τα μελλούμενα.
Κι ένα ακόμη παράδειγμα, συμπληρωματικό στα παραπάνω: Η Deutsche Telekom, για όσους δεν έχουν μνήμη κότας, παρακαλούσε... γονατιστή, ήδη από την εποχή Αλογοσκούφη, για να πάρει το ελάχιστο ποσοστό του ΟΤΕ, το οποίο είχε απομείνει στο Δημόσιο. Έκτοτε τόσο επί Ν.Δ. όσο και, στη συνέχεια, επί ΠΑΣΟΚ η μετοχή του οργανισμού έπεσε στα Τάρταρα.
Κι όμως, σήμερα η ίδια εταιρεία δεν αγοράζει ούτε στη μισή τιμή και απαιτεί από το κράτος να πληρώσει μια μεγάλη εθελουσία έξοδο προκειμένου να της παραδώσει «καθαρό» τον οργανισμό από εργαζόμενους φορτώνοντας το κόστος στους φορολογούμενους και τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν αφαιρέσουμε το κόστος της εθελουσίας από το τίμημα της πώλησης, τι θα μείνει; Κατ' ουσίαν... τίποτε. Οι Γερμανοί λοιπόν πάνε πρακτικά σε κατάσχεση του ΟΤΕ και όχι σε εξαγορά του. Αυτά, αν τυχόν πιστέψατε ότι η κυβέρνηση... «αποκρατικοποιεί».
Είναι κι αυτός ένας λόγος για τον οποίο ο Σαμαράς, μετά τη συνάντηση με τον Παπανδρέου, παρότι ο ίδιος είχε ρίξει πρώτος στο τραπέζι την «ανάγκη» του ξεπουλήματος έναντι 50 δισ. ευρώ, κράτησε... «πισινή» λέγοντας ότι:
«Επιμένω σε μια στρατηγική αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Επιμένω σε μια στρατηγική αποκρατικοποιήσεων με αναπτυξιακό, όχι μόνο με ταμιακό αποτέλεσμα. Δεν πρόκειται να δεχθώ πώληση ενός μετοχικού πακέτου της ΔΕΗ σε ένα πτωτικό χρηματιστήριο, χωρίς προηγούμενο σπάσιμο του κρατικού μονοπωλίου. Δεν πρόκειται να χαρίσουμε αυτά που πρέπει, υπό άλλους όρους, να αποκρατικοποιήσουμε».
Τι εννοεί ο... ποιητής; Ότι, πολύ απλά, δεν σκοπεύει να τραβιέται σε ειδικά δικαστήρια. Κι επειδή κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει πολιτικά σε μια χώρα που πάει ολοσούμπιτη για πτώχευση, ο Καλαματιανός φυλάει τα νώτα του. Καθόλου περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι, πέρα από το πολιτικό κόστος, στο βάθος υπάρχουν και οι ποινικές ευθύνες για την ολοσχερή καταστροφή η οποία θα προκληθεί στη χώρα από τις επιλογές της τρόικας και της παρούσας κυβέρνησης.
Στο κάτω - κάτω της γραφής όλα τα παραπάνω υποδηλώνουν ότι πάμε ολοταχώς για ένα σκάνδαλο πολλαπλάσιο αυτού της Siemens, για το οποίο, παρά την κοινωνική αφασία, τον φόβο, την απραξία και τους έως σήμερα επιτυχημένους εκβιασμούς από την τρόικα, την κυβέρνηση και τα μεγάλα ΜΜΕ, η προοπτική της αναζήτησης ευθυνών δεν είναι νεκρή. Κάθε άλλο.
Απλώς το ερώτημα είναι πότε αυτό θα συμβεί και πού θα βρίσκονται την κρίσιμη εκείνη ώρα οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του τεραστίων διαστάσεων εγκλήματος...

To Pontiki