Αν στην Ελλάδα προβλεφθεί η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για όποιων λάβει ή λαμβάνει καθ οιονδήποτε τρόπο κρατικό χρήμα, τότε αυτοστιγμή πατάσσεται το πελατειακό κράτος. Όμως η κοινωνία και το εκλογικό σώμα είναι τόσο κρατικοδίαιτο και θα μείνουν να ψηφίζουν καμιά εκατοστή χιλιάδες ψηφοφόροι.
Όλα και όλοι τρέφονται από το κράτος. Ξεκινώντας από του επιχειρηματίες που περιμένουν προγράμματα στήριξης ή απλώς κρατική υπερκατανάλωση, από τις κατασκευαστικές που περιμένουν δημόσια έργα από τα κανάλια που περιμένουν διαφήμιση και τις εφημερίδες που πουλούν επιρροή και λαμβάνουν δημόσια έργα. Από τις μικρές ή μεγάλες πόλεις που περιμένουν φοιτητές των ΑΕΙ/ΤΕΙ ή κάποιο στρατόπεδο, από τους κάθε λογής προμηθευτές του τέρατος, έως το τελευταίο συμβασιούχο, άνεργο, συνταξιούχο, ή Δημόσιο υπάλληλο.
Μόνο οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι φτάνουν τα 2 εκατομμύρια. Οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και οι Δημόσιοι υπάλληλοι άλλο ενάμιση, οι ενοικιαστές φοιτητικής στέγης κοντά εκατό χιλιάδες… και πόσα αλλά μικρομάγαζα περίξ αυτών σε κάθε πόλη. Βάλτε μέσα σε αυτό το πλέγμα τα μικρότερα πλέγματα σχέσεων των ΟΤΑ, τις επιδοτήσεις που τρέφουν ολόκληρα χωριά… και η κατάσταση γίνεται τραγική
Ένας υπουργός που πάει σε μια πόλη ακόμη -και να μη το θέλει- συγκεντρώνει γύρω του “φορείς” της πόλης που υποβάλουν μια πληθώρα καλοδιατυπωμένων αιτημάτων που συνοψίζεται στην λέξη “Χρήμα”.
Λογικά κανείς από αυτούς δεν πρόκειται να ξεσηκωθεί πάρα μονό εάν λείψουν εντελώς τα χρήματα και η ελπίδα ότι το πάρτι των δανεικών, των προμηθειών, των δημοσίων έργων, της σπατάλης, των επιχορηγήσεων των προγραμμάτων, κάποια στιγμή θα ξαναρχίσει. Υπάρχει σε όλους αυτούς ακόμη η ελπίδα ότι θα βγούμε σύντομα στις αγορές να δανειστούμε. Θεωρούν ότι όλο αυτό είναι κάτι παροδικό και όσο λαμβάνουν το μισθό τους ή το επίδομα τους τακτικά ή όσο ο υπουργός αφήνει να εννοηθεί ότι κάτι θα γίνει τόσο αυτοί θα κάθονται ήσυχοι. Το πολύ πολύ να αλλάξουν κόμμα.
Σήμερα όμως όλοι αυτοί οι “φορείς” περιμένουν με την καρδάρα παραμάσχαλα για να αρχίσει και πάλι η αγελάδα να κατεβάζει γάλα. Οι προτάσεις που τίθενται απο αυτούς είναι να πάρουμε το ΕΣΠΑ όπως όπως, για να τρέξει χρήμα στην αγορά. Όλοι τους φωνάζουν για ανάπτυξη γι αύξηση της παραγωγής και την κατανάλωσης για επενδυτικά κίνητρα και άλλες τέτοιες ανοησίες.
Σε αυτό το πλαίσιο κάθε απεργία η αντίδραση ή ακόμη και διαφωνία γίνεται εύκολα δεκτή περίπου ως σαμποτάζ που βλάπτει την αγελάδα. Οι διαφωνίες που «στέκονται» στο δημόσιο διάλογο έχουν να κάνουν με πολιτικά θέματα όπως τους χειρισμούς των πολιτικών, κρυφές διαπραγματεύσεις, σκοτεινοί ρόλοι συνομωσίες, και γενικά υποκουλτούρα. Καμία διαφωνία για την στρατηγική ή για την ανάγκη διάσωσης της ίδια αγελάδας. Όλοι συμφωνούν γενικότερα ότι το πάρτι πρέπει να ξαναρχίσει και απλώς διαφωνούν στο που θα πρέπει να κατευθυνθεί το λιγοστό γάλα που υποτίθεται ότι υπάρχει.
Το πολιτικό σύστημα περιγραφεί την κατασταση ως εξής: Δεν αναπνέει, είναι χλωμό έως νεκρουλί, οι κόρες έχουν διασταλεί, βρίσκεται σε νεκρική ακαμψία και έχει αρχίσει να σαπίζει. Μα δεν λέει την λέξη “πτώμα” και μίλα για μια δυσκολία και μια υποτιθέμενη σωτηρία. Στην ουσία ταΐζει την κρατικοδίαιτη Ελλάδα ελπίδες
Μια κατάσταση βαθιά υποτιμητική για την κοινή λογική δεδομένου ότι, ο πολιτικός κόσμος είναι εκεί για να σχεδιάζει ώστε να μην φτάσουμε στο πτώμα. Φυσιολογικά δεν είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι που μας έφεραν εδώ σήμερα, απλά να περιγράφουν το αποτέλεσμα των πράξεων τους για να ξεφύγουν από αιτήματα φορέων που τους ανέδειξαν και αλληλοϋποστηρίχτηκαν στο παρελθόν.
Έτσι ο κόσμος δεν αντιδρά. Το μόνο αποκούμπι στα δύσκολα ήταν και είναι η ψήφος του. Αυτή θα πουλήσει και πάλι. Ακόμη και εντός των κομμάτων αποτελεί κορυφαία θέση η έννοια της “κοινωνικής αδικίας”, την οποία γενά η πολιτική και κάποιος οφείλει να αίρει. Ακόμη και σήμερα, κάποιος εκεί γύρω υπόσχεται να αίρει.
Το μόνο που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση είναι η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για όποιων λάβει ή λαμβάνει καθ οιονδήποτε τρόπο κρατικό χρήμα. Η Ελλάδα όμως είναι τόσο κρατικοδίαιτη και θα μείνουν να ψηφίζουν καμιά εκατοστή χιλιάδες ψηφοφόροι
Για αυτό και το ενδεχόμενο της εξέγερσης ενάντια στο μνημόνιο ή στο πολιτικό σύστημα απέμεινε να συζητιέται μόνο σε στενό φιλικό επίπεδο και δεν έγινε μαζικό αίτημα ή κίνημα. Και ούτε θα γίνει με αυτά τα μυαλά που κουβαλάμε αλλά και με την υφιστάμενη σχέση εξάρτησης του κράτους με την κοινωνία. Μια κοινωνία που σκόπιμα κρατιέται στην αμάθεια από πολιτικούς που κάνουν ψηφοθηρικό παιχνίδι, και κλείνουν το μάτι σε όλους τους κρατικοδίαιτους (πλην βεβαίως των Δημοσίων υπαλλήλων που δεν έχουν πλέον επιρροή).
Μια χώρα που βυθίζεται αύτανδρη καθώς πέρυσι δεν υπέστη το δημιουργικό Σοκ της χρεωκοπίας που χρειάζεται τελικά για να συνέρθει. Και δεν το υπέστη γιατί οι πολιτικοί της το φοβήθηκαν και δικαιολογημένα.
Η σύγκριση με την Ισπανία είναι πλήρως αποκαρδιωτική για την ελληνική κοινωνία. Οι σύγκριση των νέων εδώ και εκεί ακόμη χειρότερη, καθώς εδώ δεν υπάρχει ζωντάνια σκέψη άποψη. Δεν πρέπει βεβαίως να ξεχνάμε όμως ότι στην Ισπανία το 45% των νέων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε ένα κράτος με πολύ υψηλή ανεργία και χωρίς βάσιμη ελπίδα για να εργαστούν. Είναι διαφορετικά εκεί και βρίσκονται σε άλλη κοινωνική φάση.
Στην Ελλάδα θα καταστραφούμε ολοσχερώς πριν γίνει το οτιδήποτε δημιουργικό ή αναγεννητικό. Ολοσχερώς, και αυτό γιατι οι πολιτικοί μας φοβούνται τόσο την κρεμάλα όσο και το ελικόπτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου