Από το Μαρικάκι
Φτηνό, χυδαίο ριάλιτι θυμίζουν τα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο «πολιτικό» σκηνικό (κατά το γνωστό δημοιογραφικό κλισέ). Έχουν καταφέρει να γεμίσουν με αηδία τον κόσμο με την δυσώδη συμπεριφορά τους, τον αμοραλισμό τους, τη λύσσα τους για την εξουσία και την καταφανή εξυπηρέτηση ίδιων και αλλότριων προς τη χώρα και την κοινωνία συμφερόντων. Τα γιαούρτια που κατά καιρούς έπεσαν πάνω σε κυβερνητικούς βουλευτές αλλά κι εκείνους της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να είναι ό,τι πιο καθαρό υπήρξε ποτέ πάνω τους.
Και το ωραίο είναι ότι ώρα με την ώρα αποδεικνύουν ότι δεν έχουν φτάσει το όριό τους. Έχει κι άλλο. Και όλο αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε άλλοτε βρίζοντας, άλλοτε άφωνοι, από τις οθόνες μας, είναι – να μην ξεχνιόμαστε – μια προσφορά του ελληνικού λαού. Τα δικά μας λεφτά χορηγούν τις ίντριγκές τους!
Και θα πείτε, γιατί καθόμαστε και τους κοιτάμε; Πρώτον είναι η αίσθηση της ιστορίας, μιας ιστορικού μεγέθους πτώσης για την ακρίβεια, που σε καθηλώνει. Και δεύτερον, παρόλο που τους το ‘χεις, ξέρεις ότι δεν είναι αθώες περιστερές, ο κακότεχνος μακιαβελισμός τους, προεξάρχοντος του «μη γαντζωμένου» στην καρέκλα «πρωθυπουργού» δεν παύει να σε αφήνει εμβρόντητο.
Όλοι και όλα για τη δανειακή σύμβαση και το ευρώ λοιπόν, δεν πα να ψοφήσουμε σαν τα σκυλιά στο δρόμο οι υπόλοιποι.
Δεν σε καθηλώνει απλώς, σε διαλύει, το πόσο ανοιχτά δουλεύουν όλοι αυτοί, Πασόκοι και νεοδημοκράτες, συν τους εξαπτερυγιώτες, για τα ισχυρά συντεχνιακά τους συμφέροντα, όταν κατηγόρησαν για συντεχνιασμό έναν ολόκληρο λαό που βγήκε στους δρόμους γιατί είδε την πολιτική απάτη και πού αυτή τον οδηγεί: στο να χάσει ολόκληρο το βιος του επειδή κάποιοι αποφάσισαν ότι σ’αυτή τη ζωή υπερέχουν τα συμφέροντα της δυναστείας τους και των υπερτλαντικών φίλων τους.
Και παρά τον εξευτελισμό τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο – όχι μόνο από τους Μερκοζί – αλλά από την ίδια τους τη βουλιμία, θα βγουν πάλι να μας πουν να καθίσουμε φρόνιμα γιατί είναι εκείνοι που παλεύουν ακούραστα για τα συμφέροντα του έθνους! Αυτοί που έχουν επιβάλει την εκτροπή από κάθε δημοκρατική και συνταγματική διαδικασία την πολιτική ζωή της χώρας.
Το δυστύχημα είναι ότι όσο κι αν εμείς νιώθουμε ότι είναι τελειωμένοι, ηθικά και πολιτικά χρεοκοπημένοι, τα πράγματα δεν είναι απλά όσο δεν εμφανίζεται ένα ισχυρό και συμπαγές αντίβαρο.
Κι εδώ ερχόμαστε στα λημέρια της αριστεράς, η οποία, δεν βρίσκεται σε μικρότερο πανικό.Τι προτείνουν τα κόμματα της αριστεράς; Εκλογές.
Αλλά μήπως αυτό είναι αναγόρευση της θεσμικής διεξόδου σε πολιτική λύση; Μήπως τα δύο κόμματα της αριστεράς νιώθουν ανασφάλεια και πίεση όσον αφορά το πολιτικό τους πρόγραμμα, από τη στιγμή που αυτό δεν απαντάει ευθέως στο ζήτημα που έχει τεθεί εκ των πραγμάτων; Δηλαδή το ερώτημα της εξόδου από το ευρώ;
Αλλά επ’ αυτού θα επανέλθουμε δρίμυτεροι στο επόμενο σημείωμα...
Το Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου