Ό,τι φάνε κι ό,τι αρπάξουν

Τα νέα «νέα μέτρα» που πρέ­πει να εφαρμόσει η όποια κυβέρνηση έως και το 2014 έφτασαν αισίως τα 16 δισ. ευρώ. Μόλις ελάχιστο καιρό πριν, τα μέ­τρα αυτά τιμολογούνταν σε 11,5 δισ. και μετά τη... σωτήρια επιτυχία του PSI αναθεωρήθηκαν σε 14 δισ. Ποιος μπο­ρεί να βάλει το χέρι του στο ευαγγέλιο και να πει ότι αυτή είναι η τελευταία αναθεώρηση; Προφανώς κανείς...
Μπορεί η χώρα να βαδίζει προς τις εκλογές, με τα κόμματα εξουσίας να προσπαθούν να πείσουν ότι το εκλο­γικό σώμα καλείται να αποφασίσει για μοντέλο διακυβέρνησης μεταξύ δύο (τέως «μεγάλων») κομμάτων με προγραμματικές διαχωριστικές γραμμές, ώστε να αναστραφεί η έκδηλη τάση τι­μωρίας για τη διαρκώς επιδεινούμενη κοινωνική δυστυχία, αλλά η πραγματι­κότητα τα διαψεύδει.
Οι φανταστικές εικόνες χάους - αν δεν ψηφιστούν τα δύο μεγάλα κόμμα­τα - που συνεχώς αναπαράγονται από ευφάνταστους αρθρογράφους για μια κοινωνία παραδομένη στο έλεος των «άκρων» ματαίως προσπαθούν να συ­γκαλύψουν την άλλη, την πραγματική εικόνα χάους, το οποίο αναπόφευ­κτα θα δημιουργηθεί από τα πρωτο­φανούς σκληρότητας μέτρα που ήδη έχουν οριστεί από τρόικα και κυβέρνη­ση Παπαδήμου.
♦  Η ευθύνη για το χάος εντέχνως με­ταφέρεται προκαταβολικά στις επιλο­γές ψήφου των Ελλήνων πολιτών.
♦  Η ευθύνη για τον εκτροχιασμό του προϋπολογισμού χρεώνεται εμμέσως στο ότι η Ελλάδα θα κάνει εκλογές, τις οποίες έως την ύστατη στιγμή ακόμη και υπουργοί προσπαθούν να... ανα­βάλουν, αφού λίγο τους ενδιαφέρει αν αυτό ελάχιστα θα απέχει από μια απόπειρα πραξικοπήματος!
Παρακμή
Ο πραγματικός λόγος για το «αίτη­μα» περί αναβολής των εκλογών πε­ρισσότερο – πιο πολύ από τα φαινόμε­να παρακμής των κομμάτων εξουσίας συνδέεται με την ολοκλήρωση του πλήρους ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, όπως θα δείτε με φοβε­ρές λεπτομέρειες, καταγεγραμμένες σε ΦΕΚ του περασμένου Νοεμβρίου (!), στη σελ. 15. Μάλλον δεν βγαίνουν οι χρόνοι και μια παράταση πολλοί την καλοβλέπουν.
Από εκεί και ύστερα η βάσιμη ανη­συχία για την εκλογική επίδοση των δύο κομμάτων εξουσίας, ανεξάρτητα από το αν θα επιβεβαιωθεί και στην κάλπη, είναι ο πραγματικός εφιάλτης της τρόικας. Άλλωστε πολλοί έμπειροι ξένοι αναλυτές προσδιορίζουν μια κοι­νωνική έκρηξη, με κολοσσιαίες πολιτι­κές συνέπειες, στην περίοδο μετά τις εκλογές.
Έτσι τρέχουν πριν από την κάλπη να «δέσουν» τις μπίζνες. Ενώ μετά τις εκλογές είναι προδιαγεγραμμένη η ει­σπρακτική λαίλαπα, όπως άλλωστε και η σάρωση κάθε εργασιακού δικαιώμα­τος και ο σφαγιασμός των μισθών. Ο Τόμσεν του ΔΝΤ είναι άλλωστε σαφής κάνοντας λόγο για μισθούς Βουλγαρί­ας – δηλαδή κατώτατος στα 150 ευ-ρώ.
Με δεδομένη άλλωστε την παραίτη­ση των δύο κομμάτων από την άσκηση πολιτικής και την προβολή σχεδίου και οράματος για την ελληνική κοινωνία, η τρόικα, ανεξέλεγκτη πλέον, με τα κόμ­ματα αυτά να λειτουργούν ως πρόθυ­μοι μπάτλερ τους, παίρνει αμπάριζα ό,τι ακόμη συνεχίζει να αναπνέει στην ελληνική κοινωνία.
Και όλα αυτά την ώρα που, από τον Σόιμπλε μέχρι τον Παπαδήμο, γίνεται παραδεκτό ότι η Ελλάδα βαδίζει ολο­ταχώς προς ένα νέοδάνειο, ένα νέο μνημόνιο και, πιθανότατα, ένα νέο «κούρεμα», το οποίο θα αποτελειώσει ό,τι απέμεινε ως περιουσία στα χέρια τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων και όσων άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου εξακολουθούν να κατέχουν ελληνικά χρεόγραφα.
Άλλωστε όλοι σχεδόν ομολογούν ότι ο στόχος για χρέος 120% του ΑΕΠ το 2020 είναι απλώς ανέκδοτο και άρα το νέο «κούρεμα» είναι αναπόφευκτο...

Το Ποντικι