«Errare humanum est»;;; To τέλος του ΠΑΣΟΚ!

Δεν υπήρξα οπαδός ή υποστηρικτής του κ. Βενιζέλου ως πολιτικού! Απεναντίας θα έλεγα, υπήρξα έντονα επικριτικός, στην τακτική του, στις συνεργασίες του, και στις πολιτικές στοχεύσεις του, οι οποίες παρ’ότι ήταν ιδεολογοπολιτικά, στα «όρια» της σοσιαλοδημοκρατίας και έξω από τα «όρια» του πολιτικού και ιδεολογικού υπόβαθρου του ΠΑΣΟΚ, με κατεύθυνση τον «χώρο» του νεοφιλελεύθερου κέντρου, ήταν «συνεπής» σε αυτήν του την πορεία.

Μια πορεία συνοδευόμενη από «εκρηκτικές» φιλόδοξες και εγωκεντρικές πολιτικές κινήσεις, συγκρουσιακές μερικές φορές, συμβιβαστικές τις άλλες, πάντα όμως στοχευμένες στην “κατάληψη” της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ.

Τό κόστος αυτής της πορείας ήταν και είναι “βαρύ”, με κορύφωσή του, την τελευταία εμπλοκή του κ. Βενιζέλου, ως υπουργού Οικονομίας στις κυβερνήσεις των κ. Παπανδρέου και κ. Παπαδήμου.

Η οποία εμπλοκή του, του «στοίχισε» και θα του στοιχίζει, σε όλη την υπόλοιπη πολιτική, και όχι μόνον, καριέρα του.

«Errare humanum est» θα μπορούσε κάποιος να πει για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αν υποθέσουμε φυσικά ότι ισχύει «το να πλανάσαι είναι ανθρώπινο». Διότι αν δεν πλανάτται o Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, τότε όλα αποτελούν συνειδητή επιλογή!!

Και το λέω αυτό γιατί, οφείλω να κρίνω την πολιτική του διαδρομή, σε σχέση και συνάρτηση με το ανάλογο πολιτικό περιβάλλον στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, και βέβαια σε συνάρτηση με κάποιους «άσπονδους» συνεργάτες του, «δελφίνους» ή αλλιώς «σοσιαλίζοντες βαρονίσκους», οι οποίοι φαινομενικά υποστήριζαν αυτήν την «μετάλλαξη» του ΠΑΣΟΚ, υπό την αρχηγία του κ. Βενιζέλου, υπεστήριζαν τον «εκσυγχρονισμό» της κοινωνίας και του κόμματος, όμως ως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, άλλους «μύχιους πόθους», είχαν στο «μυαλό» τους.

Οι φορείς της πολιτικής ασθένειας, του «κυβερνητισμού», στο ΠΑΣΟΚ, δεν αντέχουν λεπτό χωρίς την διαχείριση της εξουσίας, απ’όπου και αν προέρχεται αυτή, και με όποιο κόστος για το ΠΑΣΟΚ, αυτή η διαχείριση επιφέρει.

Δέν τους ενδιαφέρει, έχουν μολυνθεί με το μικρόβιο της «πολιτικής ασθένειας», του «κυβερνητισμού», θέλουν να κυβερνούν, δηλ. να διαχειρίζονται την εξουσία.

Εξουσία νάναι και απ’όπου νάναι, με όποιο κόστος και νάναι, χωρίς κανένα πολιτικό χαρακτηριστικό, χωρίς πρόγραμμα και στόχους.

Προσπάθησαν να καταστήσουν τον κ. Βενιζέλο «αναλώσιμο», να τον «κάψουν» πολιτικά, και κατόπιν να διεκδικήσουν την αρχηγία, μη υπάρχοντος άλλου ικανού υποψηφίου, τούς αρκεί η πολιτική διαχείριση ενός εκλογικού ποσοστού της τάξης του 10%. Αυτό ικανοποιεί τις φιλοδοξίες τους, τις ανάγκες τους για διαχείριση της εξουσίας.

Σήμερα η κατάσταση είναι κρίσιμη για το ΠΑΣΟΚ, διότι οι «σοσιαλίζοντες βαρονίσκοι» επέλεξαν αυτήν την χρονική συγκυρία, ως ιδανική για να εφαρμόσουν τον σχεδιασμό τους, την αποκαθήλωση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, με πρόσχημα την απόφαση του Ε.Βενιζέλου να μην «πάρουν υπουργικές καρέκλες».

Ενα ιστορικό κόμμα οδεύει στην διάλυσή του, μέσα από εσωκομματικές ανθρωποφαγίες, χωρίς κανένα πολιτικό χαρακτηριστικό, χωρίς πολιτική άμιλλα, χωρίς αξιοκρατία και εσωκομματική δημοκρατία, χωρίς καθαρές πολιτικές στοχεύσεις και προτάσεις, με κομματάρχες και βαρονίσκους να ερίζουν για το ποσοστό της συμμετοχής τους στην διαχείριση της εξουσίας.

Ενα ιστορικό κόμμα, γέρνει προς την αφάνειά του, την παρακμή του, αυτήν στην οποίαν τόσο επιδέξια σχεδίασαν τα «παιδιά» του.

Προοίμιο της διάσπασης στο ΠΑΣΟΚ ή αμφισβήτησης στην πράξη, του ηγετικού ρόλου του Ε.Βενιζέλου, αποτελούν τα όσα εξελίχθηκαν στην σύσκεψη των επτά κορυφαίων (!) στελεχών με τον Ευ. Βενιζέλο, χτες 19 Ιουνίου 2012.