Το πρωθυπουργικο-κεντρικό μοντέλο εξέπνευσε στην ΕΡΤ

Πριν 5 μήνες πουθενά  δεν  υπηρχε στο πρόγραμμα του πρωθυπουργού ή το πρόγραμμα της ΝΔ  αναφορά στην ΕΡΤ και στις μαύρες οθόνες.  Πουθενά δεν υπηρχε σχέδιο για να κλείσει η ΕΡΤ και για αυτό τον λόγο πουθενά δεν υπηρχε -ούτε υπάρχει- στοιχειώδης σχεδιασμός αντικατάστασης του Δημοσίου ραδιοτηλεοπτικού μέσου.
Μετά ήρθε μια έμπνευση του πρωθυπουργού την  Δευτέρα το βράδυ και μονομερώς πήγε να την εφαρμόσει με πράξη νομοθετικού περιεχόμενου. Μια  έμπνευση  ξαφνική που ονόμασε μεταρρύθμιση και την ανακοίνωσε.  Στο τέλος της ημέρας η Ελλάδα θα ήταν το μόνο μέρος του δυτικού κόσμου που  δεν θα είχε δημόσιο τηλεοπτικό σταθμό,  όσο κι αν αυτό αποκλήθηκε μεταρρύθμιση.
Σχεδόν  αυτόματα όλος ο δημόσιος  διάλογος πολώθηκε και διχάστηκε σε υποστηρικτές και αντιπάλους του κλεισίματός της ΕΡΤ.  Όσο  παράξενο  κι αν ακούγεται οι μεταρρυθμιστές ήθελαν το κλείσιμο και οι αντιμεταρρυθμιστές ήθελαν την ενημέρωση.
Όμως κάνεις δεν έμεινε στο θεσμικό σημείο του πράγματος.
Στο γεγονός ότι μια τρίτη εντελώς ξαφνικά μέσα στον χρόνο ηρθε η “φλασιά” σε κάποιον να κλείσει την ΕΡΤ χωρίς σχέδιο. Ένα καναλι που δεν έχει κλείσει πότε και που σεβάστηκαν οι Γερμανοί κατακτητές, όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις και οι Χουντικοί.  Μια απόφαση που θα  έκανε την Ελλάδα αρνητική πρωτη είδηση παγκοσμίως και θα την έβαζε απέναντι σε όλο τον δημοσιογραφικό κόσμο.
Πως είναι δυνατόν να κινείται έτσι  πρόχειρα η χώρα;
Πως είναι δυνατόν καποιος να έχει την δυνατότητα και τα μέσα να  εφαρμόσει μια τόσο κομβική και Ιστορικής σημασίας απόφαση και μάλιστα τόσο λάθος;  Ποιος τον ελέγχει αυτόν τον κάποιον αν είναι ο πρωθυπουργός ο οποίος κατέχει την νομοθετική την δικαστική και την εκτελεστική εξουσία;
Ποιος ελέγχει τον πρωθυπουργό στο πρωθυπουργικό μοντέλο που βιώνουμε;
Ευτυχώς που υπήρχε δίπλα του στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ  και η ΔΗΜΑΡ για να βάλουν φρένο. Αλλά ποιος θα μπορουσε να σταματήσει τον οποιονδήποτε  πρωθυπουργό  από την αυθαιρεσία αν έχει  μονοκομματική κυβέρνησή.
Ο  γκρινιάρης λαός μας, η διεθνής κατακραυγή, ο  πληρωμένος  η φοβισμένος Τύπος;
Πως είναι δυνατόν η κάθε παρέα που μας κυβερνά  περιστασιακά  (θυμηθείτε τον ΓΑΠ) να παιρνει τόσο σημαντικές αποφάσεις. Πως είναι δυνατόν ο κάθε υπουργός που έλαχε σε αυτή την δύσμοιρη χώρα να κάνει από μια μεταρρύθμιση κάπου.
Πως είναι δυνατόν να ισχύει ο  αριθμητικός τύπος:  ένα Υπουργείο—> μια μεταρρύθμιση ανά εξάμηνο επί 25 χρόνια
Μιλάμε για την Ελλάδα και όχι για κάποια τεράστια χώρα κι όμως τα τελευταία 25 χρόνια  βιώσαμε:

• Μια μεταρρύθμιση στην Παιδεία ανά εξάμηνο ( 3-4 φόρες πήγε και  ήρθε η βάση του δέκα τα τελευταία 3 χρόνια).
• Μια μεταρρύθμιση στην Υγειά ανά έτος.
• Μια  φορολογική μεταρρύθμιση με νέα τεκμήρια  κατά μέσο όρο κάθε  4 μήνες  και με διαφορετικό μείγμα οικονομικής πολιτικής ανά υπουργό.
• Μια μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό κάθε 6 μήνες .
• Μια αλλαγη τουριστικού μοντέλου και στόχων και  διαφήμισης  ανά υπουργό τουρισμού.
• Μια αλλαγη δομών αρμοδιοτήτων και συναφών αρμοδιοτήτων ανά υπουργό κάθε έξι μήνες.
• Μια  μεταρρύθμιση ανά έτος στις ΤΑ και στο δημόσιο.
• Μια ενεργειακή μεταρρύθμιση σχεδιασμό  κάθε ενάμισι χρόνο ( πχ: Αγωγοί έρευνες ΑΟΖ).
• Ένα  νέο επενδυτικό νόμο το εννεάμηνο.
•  Στην Αγροτική πολιτική  ισχύει ο τύπους: μηδέν επί μηδέν επί πολλά χρόνια.
• Μια  διαφορετική εξωτερική πολιτική και σύμμαχους  ισχυρούς φίλους  ανά πρωθυπουργό.

Ο κάθε πετροβολημένος   υπουργός κάνει από μια μεταρρύθμιση με ορίζοντα ανασχηματισμού!!
Σε κάθε ανασχηματισμό κανουν στροφή στην πολιτική του υπουργείου ή ξαναρχίζουν από την αρχή.  Σε κάθε αλλαγη κόμματος στην κυβέρνηση έρχεται το  απόλυτο χάος καθώς  αλλάζουν όλα στην χώρα , από  εξωτερικούς συμμάχους και ενεργειακό σχεδιασμό μεχρι  την τελευταία  ανθυποδομή στα γραφεία ενός δημοτικού σχολείου στον Πέρα Μαχαλά.
Όλα αυτά αποκαλούνται μεταρρύθμιση.
Ελάχιστοι Έλληνες θυμούνται τους περισσότερους υπουργούς και υφυπουργούς του Σημίτη  και αμυδρά θυμόμαστε υπουργούς του Καραμανλή και του Γιωργάκη. Πολλοί υπήρξαν διάττοντες αστέρες της πολιτικής, τυχαίες γνωριμίες σε γυμναστήρια σουβλατζίδικα και σε τοπικές οργανώσεις και καφέ.
Είχαν όμως καλοπροαίρετα κι από ένα σχέδιο ή μια δέσμη καλών ιδεών για το που πρέπει να πάει η χώρα και  βρεθήκαν ξαφνικά με την δύναμη να το εφαρμοσουν. Είχαν γύρω τους καμπόσα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια  που έστρεφαν την κουβεντα στην  ανάγκη  μεταρρύθμισης της … προγενέστερης μεταρρύθμισης  και στόχευαν κατά βάση στους αντιμεταρυθμιστές.
Σπάνια έγινε δουλειά και ελάχιστοι νοιάζονταν ώστε η  παρούσα μεταρρύθμιση να πάει μακριά και να αποδώσει. Καθώς όλοι ξερουν ότι όλα αυτά  “τα μεταρρυθμιστικά”  είχαν ορίζοντα  ανασχηματισμού και  γίνονταν  για να  επικοινωνιακούς λόγους  σημασία είχε  απλώς να περάσουν.
Έτσι οι περισσότεροι από αυτούς  τους αλεξιπτωτιστές  έχουν κάνει κι από μια μεταρρύθμιση που αυτή την στιγμη πιθανόν θα είναι σε ισχύ ή πιθανόν καποιος διάδοχος τους αυτή την στιγμη επεξεργάζεται μια μεταρρύθμιση που θα  αλλάξει την τρέχουσα. Ο κάθε πετροβολημένος μεταρρυθμιστής μας έχει στοιχίσει δισεκατομμύρια. Μαζί με αυτά βεβαίως πέρασαν και δεκάδες σκάνδαλα  τα οποία ξεπλύθηκαν στην ΙΧ βουλή  του εκάστοτε πρωθυπουργού και όλοι έχουν  βαλει ένα λιθαράκι στην χρεοκοπία.
Αφήνω κατά μέρος την γελοία  περίπτωση που καποιος έχει έμμονες με το  open-gov  στην επιλογή στελεχών που θα τεθούν κάτω από αυτούς  που μάζεψε σε σε καφετερίες και γυμναστήρια. Δεν μιλώ για την  εμμονή με το κλείσιμο της  ΕΡΤ που από το 1981 η ΝΔ την βλέπει πράσινη ή ροζ και προσπαθεί να την κάνει γαλάζια ή “λουλακί” αλλά αποτυγχάνει  όπως ισχυρίζεται. Αυτά είναι ακραίες περιπτώσεις. Θα πω μόνο πως μετά από 25 χρόνια  μεταρρυθμίσεων  θα έρθει η τρόικα στο τέλος και θα μας ζητά μεταρρυθμίσεις!!!
Φυσικά η χώρα πορεύεται χωρίς σχέδιο αδύναμη να παράξει το οτιδήποτε αδύναμη να επεξεργαστεί. Αδύναμη να χρησιμοποιήσει το προσωπικό της και να  να σχεδιάσει σε βάθος  για να θέσει στόχους. Κυρίως είναι αδύναμη να εμπνευσει  τους πολίτες και αυτό την καθιστά ανίκανη να εφαρμόσει το παραμικρό.  Πολλά μπορεί να γράψει κανείς.
Σίγουρα όμως είδαμε στην περίπτωση  της ΕΡΤ το πρωθυπουργικο-κεντρικό μοντέλο  να φτάνει στα όρια του και να δημιουργεί ερωτηματικά. Το είδαμε να απειλεί την Δημοκρατία  την ενημέρωση την μετάδοση πληροφορίας και να σκορπίζει μαύρες οθόνες.
—
Για να λυθεί όλο αυτό που είναι συνυφασμένο με την  κακοδαιμονία της χώρας θα πρέπει να  υπάρξει ένας φορέας εξουσίας που θα είναι πέρα από την θητεία των κυβερνήσεών και της κάθε “παρέας πετροβολημένων μεταρρυθμιστών με εμμονές από τα παιδικά τους χρόνια”. Χρειάζεται:

• Ένας  πρόεδρος της Δημοκρατίας εγγύηση της συνέχειας της πορείας της χώρας.

• Ένας πρόεδρος της Δημοκρατίας με δωδεκαετή θητεία πλαισιωμένος από ένα συμβούλιο σοφών της απολύτου επιλογής του που θα χαράσσει τις βασικές στρατηγικές και την μακροχρόνια στόχευση της χώρας  μας στα βασικά θέματα.  Μια στόχευση στην οποία θα πρέπει να υπηρετεί η κάθε κυβέρνηση βάζοντας προφανώς  το δικό της χρώμα.
• Ένας πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα μπορεί  πέρα από την βουλή να ενεργοποιεί την δικαιοσύνη για όσους απλώνουν το δάχτυλο στο μέλι και γενικότερα.
• Ένας πρόεδρός με μια μεγαλη θητεία η οποία θα τον τοποθετεί πέρα από τα επιμερους οικονομικά συμφέροντα λίγων  νταβατζήδων του πλούτου τα οποία ελέγχουν Βουλές  κοινοβουλευτικούς και κυβερνήσεις.
• Ένας  πρόεδρος  όχι συμβολικός αλλά  με συμβουλευτικό ρόλο και όχι εκτελεστικές ή νομοθετικές αρμοδιότητες.

papaioannou-giannis.net