Του Σάββα Καλεντερίδη
Τα απομεινάρια του Ελληνισμού της Ανατολής στην Ελλάδα, το 1924. Τώρα, με αφορμή το αντιρατσιστικό, επιχειρείται μια
δεύτερη γενοκτονία, με εξ ίσου τραγικές συνέπειες για τον Ελληνισμό!
Στο άρθρο μας της Παρασκευής,
αναφερθήκαμε στο ιστορικό και θεωρητικό υπόβαθρο του ναζισμού και του
κεμαλισμού, δυο εννοιών που αν και έχουν τεράστιες ομοιότητες, έτυχαν
και, δυστυχώς, τυγχάνουν διαφορετικής αντιμετώπισης από τη διεθνή κοινότητα και δυστυχώς από τη χώρα μας.
Αυτή η διάκριση, είχε ως αποτέλεσμα από τη μια πλευρά ο ναζισμός να
έχει εξοβελιστεί και να διώκεται παντού και πανταχόθεν, ενώ ο
κεμαλισμός, ως αποτέλεσμα
εργωδών και λυσσαλέων προσπαθειών της Τουρκίας και άλλων παραγόντων, τείνει να αγιοποιηθεί. Μια επίπεδη και ίσως ισοπεδωτική προσέγγιση μας επιτρέπει να πούμε ότι
εάν ανάμεσα
στους γενοκτονημένους λαούς της Μικράς Ασίας ήταν και οι Εβραίοι,
σήμερα ο κεμαλισμός θα είχε ακριβώς την ίδια τύχη με τον ναζισμό.
Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στη γενοκτονία των
χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, ήτοι των Ελλήνων, των Αρμενίων και
των Ασσυρίων.
Παρ’ ότι όλοι θύματα της ίδιας πολιτικής,
η περίπτωση των Αρμενίων και εν μέρει των Ασσυρίων είναι διαφορετική. Οι περιουσίες τους «δημεύτηκαν» από το τουρκικό κράτος, το οποίο, σε περίπτωση αποδοχής του εγκλήματος,
είναι υποχρεωμένο να τις αποδώσει στους δικαιούχους απογόνους και στην αρμενική εκκλησία.
Και μιλάμε για περιουσίες, η αξία των οποίων είναι ανυπολόγιστη και
ανέρχεται σε πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ εξυπακούεται ότι
υπάρχουν και άλλα σοβαρά ζητήματα, πολιτικής και γεωπολιτικής υφής.
Για τους Έλληνες δεν ισχύει το ίδιο, γιατί η Ανταλλαγή των Πληθυσμών,
που αποφασίστηκε στα πλαίσια της Συνθήκης της Λοζάνης, λειτούργησε
περίπου ως
πλυντήριο στα εγκλήματα των Τούρκων, αφού συμπεριελάμβανε
και ανταλλαγή περιουσιών.
Μια πονεμένη ιστορία, που έκλεισε με εγκληματικό τρόπο εις βάρος της
Ελλάδος και των δικαιούχων προσφύγων, με την επαίσχυντη Συμφωνία της
Άγκυρας, του 1930.
Με άλλα λόγια, όσον αφορά το υλικό μέρος, η ελληνική πλευρά δύσκολα θα μπορέσει να απαιτήσει αποζημιώσεις,
με
εξαίρεση του Έλληνες του Πόντου αλλά και της λοιπής Μικράς Ασίας, που
είχαν καταφύγει στη Ρωσία και σε άλλες χώρες, και κατείχαν ρωσικά ή ξένα
διαβατήρια, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λοζάνης. Για τις περιουσίες των ανθρώπων αυτών, δεν είχαν δικαίωμα να αποφασίσουν η Ελλάδα και η Τουρκία, και
οι απόγονοί τους δικαιούνται λογικά να απαιτήσουν αποζημιώσεις.
Έχουμε εξηγήσει τους λόγους που ο κεμαλισμός δεν εξοβελίστηκε διεθνώς. Ένας από αυτούς είναι το γεγονός ότι
Αρμένιοι, Ασσύριοι και Έλληνες, είμαστε αριθμητικά μικρά έθνη, χωρίς σοβαρή επιρροή στο διεθνές σύστημα.
Πάντως, παρ’ ότι μικρό έθνος και χωρίς δικό τους κράτος, οι Αρμένιοι,
με σκληρούς αγώνες κατάφεραν σταδιακά να πείσουν τη διεθνή κοινότητα,
με αποτέλεσμα να αναγνωριστεί η γενοκτονία των Αρμενίων από
είκοσι τρεις χώρες μέχρι
σήμερα, ενώ επίκειται αναγνώριση και από μια σειρά από άλλες, το 1915,
που συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την τέλεση της πρώτης γενοκτονίας
του 20ού αιώνα.
Το δρόμο που άνοιξαν με πολύ κόπο και θυσίες οι Αρμένιοι, τον
ακολούθησαν και οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας,
ευαισθητοποιώντας την ελληνική κοινή γνώμη και τον πολιτικό κόσμο, ο
οποίος, ξεπλένοντας μια εθνική ντροπή δεκαετιών, αναγνώρισε τις
Γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας,
ψηφίζοντας ανάλογους νόμους του 1996, 1994 και 1998.
Πέρα από τις αναγνωρίσεις, όμως,
δεν φαίνεται να υπήρχε μια
στρατηγική του Ελληνισμού, για την διεθνοποίηση της γενοκτονίας και μέσα
από τη συνεργασία με Αρμενίους-Ασσυρίους τη δημιουργία ενός κλοιού, που
θα έσφιγγε σταδιακά γύρω από την Τουρκία και θα υποχρέωνε τη διεθνή
κοινότητα να ασκήσει ασφυκτική πίεση στην Άγκυρα, για να αναγνωρίσει τα
εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας.
Σημειωτέον, αν είχε επιτευχθεί αυτό, θα είχε εξαλειφθεί εντελώς κάθε απειλή εξ Ανατολών για τη χώρα μας και θα άνοιγε ο δρόμος
για πλήρη εξομάλυνση των Ε-Τ σχέσεων,
αφού μια Τουρκία που θα αναγνώριζε τις γενοκτονίες και θα αποκήρυσσε
τον κεμαλισμό, θα ήταν πλέον ένας φυσιολογικός γείτονας χωρίς
διεκδικήσεις!
Με άλλα λόγια, το ζήτημα της Γενοκτονίας, είναι και ένα σοβαρότατο
ζήτημα εθνικής άμυνας και προάσπισης της ειρήνης και μάλιστα χωρίς
εξοπλιστικά και τις γνωστές …μίζες, που έχουν διαφθείρει το πολιτικό μας
σύστημα.
Τις επόμενες ημέρες θα συζητηθεί κατ’ άρθρο το λεγόμενο
αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, για το οποίο ο κ. Αθανασίου, στις 6-6-2013,
έλεγε: «
…Δεν περνάει από τη Βουλή το “αντιρατσιστικό” αν δεν μπει με
σαφήνεια όρος συμπερίληψης στα εγκλήματα πολέμου τα οποία θα κολάζονται
ποινικά, σε περίπτωση άρνησης και των “γενοκτονιών αναγνωρισμένων από
την ελληνική Βουλή”, δηλαδή της Γενοκτονίας των Ποντίων, των Ελλήνων της
Μ. Ασίας και του εν γένει ελληνισμού της καθ΄ ημάς Ανατολής».
Τώρα πληροφορούμεθα ότι κατόπιν πιέσεων του Ερντογάν και του Νταβούτογλου, η δέσμευση αυτή πάει περίπατο, μαζί με την
ειρήνη και τα
μείζονος σημασίας εθνικά και γεωπολιτικά μας συμφέροντα.
Η
κυβέρνηση, μαζί με την
ένοχη στήριξη της αντιπολίτευσης, οδηγούν την πατρίδα μας σε μια ταπεινωτική ήττα, που μετατρέπει την Ελλάδα σε
φινλανδοποιημένη χώρα, ενώ
θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή, αφού δημιουργεί συνθήκες για συνέχιση και αύξηση της τουρκικής επιθετικότητας.
Ας ελπίσουμε ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα επικρατήσει η σωφροσύνη και όχι ο κεμαλισμός, για να μην διαπραχθεί
για δεύτερη φορά η γενοκτονία, με τα δικά μας χέρια αυτή τη φορά!
Δημοσιεύθηκε στην «κυριακάτικη δημοκρατία»
infognomonpolitics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου