"Οι αναμνήσεις γίνανε βόλια να πέτρωνες καρδιά μου δόλια".....

Άπειρες φορές ψιλοτραγουδώ το τραγούδι αυτό και γυρίζω πίσω....χρόνια πολλά...

Ανοίγω το γέρικο σεντούκι της ψυχής μου και ένας χείμμαρος αναμνήσεων ξεπηδά από μέσα....

Απλώνω το ρυτιδιασμένο χέρι μου...αρπάζω μιά...την χαιδεύω και της ζητώ να μου αφηγηθεί την περιπέτειά της,μια και όλη μου η ζωή ήταν μιά περιπέτεια.

"Θ υ μ ά σ α ι" - μου λέει - το μπάρκο σου στην ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ; Ησουν νέος,όμορφος,γεμάτος νειάτα και ζωή...παλληκαρόπουλο 26 χρονών..γεμάτος όνειρα κι'ελπίδες.

Γιατί μου το κάνεις αυτό; ....της ψελλίζω...και δάκρυα αρχίζουν να κυλούν στο σταφιδιασμένο μου πρόσωπο.

Μην κλαίς γερο-καπετάνιε μου..σε φέρνω τόσα χρόνια πίσω, επίτηδες...γιατί τότε ζούσες την ζωή,την απολάμβανες,ήσουν γεμάτος χαρά,πέταγες,γελούσες και σε όλους μετέδιδες αυτό τον πηγαίο ενθουσιασμό σου.Ησουν αισιόδοξος και γλεντζές,έξω καρδιά....

Μου σκούπισε τα δάκρυα,μου χάιδεψε το πρόσωπο και μου ζήτησε να ξετυλίξουμε το κουβάρι της θύμησης ενός ταξιδιού με το γέρικο και κατασκουριασμένο αυτό "μπαπόρο",που

ήταν κτισμένο στην Αγγλία την περίοδο του Β΄παγκόσμιου πολέμου.Ατμομηχανή ,με 3 καζάνια που σήκωναν πίεση και γύριζαν τα έξη (6) ποδάρια της ,χαρίζοντάς μια ταχύτητα επτά (7) μιλίων την ώρα και με ...πρύμα τις ακτίνες του ήλιου,να μας σπρώχνουν κι' αυτές,όπως λέγαμε χαριτολογώντας.

Ανθυποπλοίαρχος είχα μπαρκάρει,έκανα την βάρδια 1200 - 0400 [ Μεσημέρι και βράδυ ] με μηνιαίο μισθό 67 λίρες Αγγλίας (χάρτινες),σε Δραχμές 5.628.-(ακαθάριστα μια και πληρώναμε ένα μέρος των κρατήσεών μας για το Ναυτικό απομαχικό ταμείο (Ν.Α.Τ.) Καλά λεφτά για την εποχή εκείνη,όταν πλήρωνα για ενοίκιο σε 2άρι επί της Λεωφ.Συγγρού Δρχ.500,το σουβλάκι κόστιζε 3 Δρχ.,η εφημερίδα 1 Δρχ.όσο και το εισητήριο του λεωφορείου,κινηματογράφος 7 Δρχ.

Καπετάνιος μας ο Βογιατζής Στέλιος από την Κύμη Ευβοίας.

Υποπλοίαρχος ο Σιώνης Κώστας

Ανθυποπλοίαρχος ο Φιλάρετος Χρήστος από την όμορφη Σκιάθο.

Ασυρματιστής ο Αδαμόπουλος Γιάννης από την Καλαμάτα.

Αος Μηχανικός ο Χατζηβασιλείου Χαράλαμπος από τον Πειραιά.

Βος Μηχανικός ο Μακαντάσης Γιώργος από Πειραιά.

Εγώ ήμουν ο έτερος Ανθυποπλοίαρχος,που μοιραζώμουνα την μονή μου κουκέττα (κρεββάτι) με την σύντροφο της ζωής μου Μαρίνα,που έμεινε στο πλοίο αυτό μαζί μου περίπου 11 μήνες.Εγώ 14 μήνες.

Βρισκώμαστε κατακαλόκαιρο στην Χαιμανέρα (δίπλα από το Γκουαντάναμο) στην Κούβα.Θερμοκρασίες υψηλές,κτυπούσαμε 44 με 46 βαθμούς Κελσίου.Σκέτη λαμαρίνα οι ενδιαιτήσεις μας,χωρίς μόνωση.Κλιματισμός ανύπαρκτος και μόνος τρόπος δροσιάς,ένας πεπαλαιωμένος ανεμιστήρας που κολλούσε συνέχεια....

Η λέξη "παγωμένο" νερό,απαγορευμένη,ανύπαρκτη,μια και δεν λειτουργούσαν τα ψυγεία.

Αντί ψυγείων,μας είχε η εταιρεία εφοδιάσει με τρείς πήλινες κανάτες Αιγίνης,που είχαν διανεμηθεί ως εξής:

Η μία δρόσιζε τους 4 αξιωματικούς Γεφύρας,τον ασυρματιστή και την σύζυγόν μου.

Η δεύτερη τους 4 αξιωματικούς Μηχανοστασίου,και η τρίτη όλο το υπόλοιπο πλήρωμα [ ναύτες,λιπαντές,καμαρώτους] που διέμεναν στην πρύμη του πλοίου.

"Της παραφροσύνης το ανάγνωσμα...πρόσχωμεν.." Μάχες και επιθέσεις στα κρεμασμένα κανάτια από την πρύμη στην γέφυρα,για λίγο ..χλιαρό νεράκι.

Ενας Καπετάνιος ανεκδιήγητος,άναυτος,φοβιτσιάρης,τσιγκούνης μέχρι τρέλλας,βρωμίλος,κυκλοφορούσε πάντα με το ίδιο παντελόνι που ήταν κατακατουρημένο επί μονίμου βάσεως.Κυρίως όταν ο ασυρματιστής μας έφερνε δελτίο θυέλλης,κατουριώτανε πάραυτα και ήθελε όλους τους αξιωματικούς στην Γέφυρα επί ποδός πολέμου. Πλέον τον είχαμε καταλάβει και ο Υποπλοίαρχος και εγώ τον πειράζαμε άσχημα,πιθανολογώντας ότι το σύννεφο στόν ορίζοντα είναι προμήνυμα κακοκαιρίας και έπρεπε να λάβουμε τα μέτρα μας κατά κάποιο τρόπο.

Τι λέτε μωρέ εσείς; Κώστα,Γιάννη,τι κάνουμε;Νέοι εμείς,πειραχτήρια,τον ταλαιπωρούσαμε άγρια.Τάθελε όμως ο κώλος του,γιατί μας ταλαιπωρούσε χωρίς λόγο και αιτία.

Ή μάλλον εξ' αιτίας της παροιμιώδους τσιγκουνιάς του,που πεινάσαμε πολλές φορές μια και δεν εφοδίαζε σωστά το πλοίο με τα ανάλογα τρόφιμα και λιμοκτονούσαμε ,χωρίς ίχνος υπερβολής.

Χαιμανέρα,ένα μικρό λιμάνι με μία προβλήτα που δεχώταν δύο πλοία μόνον,ένα από την κάθε πλευρά.Φορτώναμε ζάχαρη ακατέργαστη,κόκκινη,σε τσουβάλια.

Δυό - τρία σπιτάκια με στέγες τσίγκινες και ο ανάλογος πληθυσμός,περίπου 10 άτομα.

Τα παιδιά πλησίαζαν το πλοίο και ζητούσαν τσίχλες,που τους έλειπαν όντως,λόγω του επικρατούντος αποκλεισμού του νησιού,ενώ οι μεγαλύτεροι ζητούσαν τσιγάρα CHESTERFIELD θυμάμαι,με ανταλλαγή δερμάτινα είδη από κορκόδειλλο.΄Ολα αυτά κάτω από την μύτη του Κουβανέζου στρατιωτικού ένοπλου φύλακα .

Πείνα έξω,αλλά πείνα και στο βαπόρι μας.

Κυριακή πρωί , το πρώτο μάτς. Το ψωμί ήταν μουχλιασμένο,αλλά η εντολή του Καπετάνιου στον καμαρώτο ήταν να σερβιριστεί ως έχει.Απέναντί μου καθώταν ο Σιώνης (Υπ/ρχος),δίπλα μου η σύζυγός μου. Κάποια στιγμή έρχονται και τηγανιτά αυγά για τον Σιώνη,τα οποία όμως μοίριζαν άσχημα,μια και ήσαν κλούβια όπως του εξήγησε ο Μάγειρας,όταν τον καλέσαμε στην τραπεζαρία.Του είχε πει ο Καπετάνιος να φυλάει τα κλούβια αυγά και να τα σερβίρει στον Υποπλοίαρχο,ο οποίος αστειευόμενος μαζί μου σε ανύποπτο χρόνο ,είχε δηλώσει ότι τρώει τα πάντα,ακόμη και τα "κλούβια αυγά." Το άκουσε η Καπετανάρα μας και έδωσε την σχετική εντολή.

Με τις φωνές του Σιώνη,νάτος ο Καπ.Στέλιος και αρχίζει το σχετικό γλέντι.Μετά τον περιλαμβάνω εγώ,διαμαρτυρόμενος για το μουχλιασμένο ψωμί και τι μου απαντάει ο αθεόφοβος;Λίγο πολύ,ότι η μούχλα είναι πενικιλλίνη και δεν ξέρουμε να τρώμε.Και αρπάζει δυό φέτες μουχλιασμένες και τις καταβροχθίζει.....Δεν χρειάζεται να σας πώ τα χαμπέρια του ύστερ'από λίγο....Πόνοι στην κοιλιά,να ουρλιάζει και εγώ να του τρυπώ τον πισινό με παυσίπονες ενέσεις.

Το μεσημέρι,ξανά μανά τα ίδια.Κοτόπουλα χαλασμένα και για να αποδείξει ότι τρώγονται,άρπαξε μέσα από το μπουγέλο των σκουπιδιών ένα μπούτι και το έτρωγε κοντά στον διαμαρτυρόμενο Β΄Μηχανικό.Να πάλι πόνοι,να ατροπίνες στον πισινό του που του τον είχα κάνει κόσκινο.....

Ευτυχώς που είχαμε κάνει την κουμπάνια μας με κονσέρβες που είχαμε αγοράσει από Ισπανία για ίδιον λογαριασμό και αποφεύγαμε τα ύποπτα φαγητά του πλοίου.

Πότε έτσι και πότε αλλιώς,η ζωή κυλούσε όμορφα,είμαστε μια καλή παρέα - πλήν του Καπετάνιου - βγαίναμε τα βράδυα προς το εσωτερικό της πόλης,20 χιλιόμετρα με ταξί,τρώγαμε,διασκεδάζαμε,χορεύαμε τους λατινο-κουβανέζικους ρυθμούς [ πατσάνγκα - μάμπο - ρούμπα ] και ξεχνούσαμε τα πάντα.

Ενα βράδυ,μας ενημέρωσαν ότι έρχεται κυκλώνας και θα περνούσε πάνω από το νησί.Απαγόρευση εξόδου,μπαλλόνια και κάβοι για γερό δέσιμο στην προβλήτα,κλείσιμο τα αμπάρια και όσους μουσαμάδες είχαμε για κάλυψη και στεγανοποίησή των τους χρησιμοποιήσαμε.

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε,μαύρη σαν καλιακούδα.

΄Ανεμοι εφιαλτικοί,βροχή που να μην βλέπεις σε απόσταση ενός μέτρου,αστροπελέκια γάζωναν τον ουρανό σαν ριπές οπλοπολυβόλου,η μέρα είχε γίνει νύχτα και το γέρικο σκαρί της ΑΝΔΡΟΜΑΧΗΣ μας περνούσε εφιαλτικές σκηνές,μια και κτυπούσαν τα πλευρά του πλοίου στην προβλήτα και υπήρχε φόβος να πνιγούμε σαν τα ποντίκια,αν γινώταν κάποιο ρήγμα.

Τρία μερόνυχτα δοκιμαστήκαμε,πέρασε το παρακλάδι του κυκλώνα από πάνω μας,ξαναείδαμε ήλιο,σταμάτησαν όλα τα εφιαλτικά φαινόμενα και η φόρτωση ξανάρχισε,μια και η γεροσκούνα μας πέρασε ανώδυνα την 3ήμερη αυτή δοκιμασία.

Είκοσι μέρες στο λιμάνι,η φόρτωση συνεχιζώταν με αργούς ρυθμούς,όταν ένα μεσημέρι αποκτήσαμε συντροφιά στην άδεια πλευρά της προβλήτας.Ηλθε ένα ολοκαίνουργιο Ρώσσικο πλοίο,υπέρ σύγχρονο.Εν ολίγοις αρχίσαμε να κάνουμε συγκρίσεις.Αυτοί τα είχαν όλα,εμείς τίποτα.

Κυρίως το "παγωμένο" νερό μας έλλειπε και ένα παγωμένο φρούτο,ή ένα παγωτό.Αυτά που δεν έλειπαν από τους συναδέλφους μας Ρώσσους.

Ο Διάβολος και η σκούφια του,αποφασίζω να πάω για εθιμοτυπική επίσκεψη στο πλοίο τους,παρά τιςέντονες αντιδράσεις του φίλου μου Καπ.Κώστα,λόγω των διαφορών που υπήρχαν τότε μεταξύ Ελληνικής και Ρώσσικης σημαίας.Ήταν λίγο πουριτανός τότε...

Ντυνόμαστε με την κυρά Μαρίνα και ανεβαίνουμε στο πλοίο τους,όπου μας υποδέχθηκε η Πλοίαρχος (γυναίκα) μετά Βαίων και κλάδων.Κυρίως για λόγους προπαγάνδας πιστεύω μας συμπεριφέρθηκαν έτσι.Κλιματισμός,σαλόνια απαστράπτοντα,νερό και αναψυκτικά "μπούζι" που λέμε,και παγωτό διπλό παρακαλώ σε ποτήρι κρυστάλλινο.

Μας επρότειναν να παίξουμε ποδόσφαιρο μεταξύ μας,σε μια αλάνα που υπήρχε κοντά στα πλοία μας,αποδέχτηκα την πρόσκληση και φύγαμε ύστερ'από λίγο,συνοδευόμενος από ένα ναύτη τους που έφερε στο πλοίο μας 2 μπετόνια παγωμένο νερό.

Δεν περιγράφεται τι έγινε με το νερό..... Πως να μην συγκινούμαι όταν σκέπτομαι αυτές τις στιγμές; Το παγωμένο νεράκι,ένωσε δύο διαφορετικά στρατόπεδα.Γιατί κακά τα ψέμματα,οι σχέσεις Δύσης Ανατολής εκείνη την περίοδο, δεν ήταν ότι καλύτερο...

Σκηνές απείρου κάλλους,την ημέρα της ποδοσφαιρικής συνάντησης.Που δυστυχώς δεν διέθεται κανείς μας φωτογραφική μηχανή για να αποθανατίσουμε αυτές τις στιγμές,που θα προκαλούσαν γέλοια στους πάντες.

Η Ρωσσική ομάδα παρετάχθη με ομοιόμορφη αμφίεση,συνοδό ιατρό,αλλά και φορητά ψυγεία με παγωμένα φρούτα,αναψυκτικά και νερό.

Εμείς,αρκεστήκαμε να μείνουμε με τις φανελλίτσες τις λευκές και τα παράτερα σώβρακα,λευκά μεν,αλλά διαφόρων τύπων και μάκρους.Από παπούτσια και κάλτσες δεν το συζητάμε...".Οκτακολόρ" και βάλε...

Στο Α΄ημίχρονο ( 15λεπτο) την ...τρώγαμε 2-0

Στήν ανάπαυλα πέσαμε με τα μούτρα στα φρούτα,αναψυκτικά και νερό και στην επανάληψη .....είμαστε για κλάμματα. Κατεβασιά και γκόλ. Δώδεκα φάγαμε ακόμη,αλλά είμαστε ευχαριστημένοι,μια και πέσαμε σαν λύκοι στα παγωτά στο τέλος του αγώνα και εκεί τους νικήσαμε κατά κράτος,μια και δεν έμεινε παγωτό γι' αυτούς.

Στό μήνα επάνω,επιτέλους είχαμε φορτώσει.Για να πάρουμε περισσότερο φορτίο,πήραμε λιγώτερο πόσιμο νερό,που δεν επαρκούσε και για χρήση καζανιών μηχανοστασίου,τα οποία υποχρεωτικά δούλεψαν με θάλασσα και που ύστερ'από δυό μέρες ταξίδι άρχισαν να κλατάρουν,να σπάνε οι αυλοί και να βγαίνουν "off" εκτός λειτουργίας.

Από τρία καζάνια,φθάσαμε στο σημείο να κορσάρουμε τον Ατλαντικό με ένα καζάνι μόνο,με ταχύτητα 3 μίλια την ώρα.!!!!!!!! περίοδο κυκλώνων.....

Προορισμός μας το λιμάνι ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ.

Πλήρης απογοήτευση επικρατούσε στο μηχανοστάσιο,μια και οι Μηχανικοί δούλευαν νυχθημερόν για να ταπώνουν τους σπασμένους αυλούς.Με το που έμπαινε σε λειτουργία το ένα καζάνι,ζημιά στο άλλο.Σβύσιμο,άνοιγμα για να κρυώσει ....αλλά πολλές φορές μπαίνανε μέσα με ψηλές θερμοκρασίες,που είχαν σαν αποτέλεσμα εγκαύματα και πρίξιμο προσώπου,ως και βλαβερές συνέπειες στα μάτια τους.

Τα δελτία καιρού,απογοητευτικά τελείως,μια και οι κυκλώνες γεννούσαν ο ένας τον άλλον και ..........

Ενας Καπετάνιος ανύπαρκτος,κατακατουρημένος και να μην μας αφήνει να ξεκουραστούμε ούτε για λίγο.

Αυτός την άραζε στο δωμάτιο χαρτών (charter room) που ενώνεται με την Γέφυρα του πλοίου με μιά πόρτα και το πλοίο διοικείτο στην ουσία από Υποπλοίαρχο και εμένα,μια και ο έτερος Ανθυποπλοίαρχος ήταν νεοφώτιστος - πρωτόμπαρκος ναυτικός,καλός και ευσυνείδητος,αλλά άπειρος ακόμη .

Και δεν έφθαναν όλα αυτά,ζημιές καζανιών,μειωμένη ταχύτητα,εμφάνιση κυκλώνων με πορεία κατά πάνω μας,ξέσπασε και στάση στο πλήρωμα,λόγω έλλειψης τροφίμων.

Αναγκαστήκαμε σε αυστηρές περικοπές για να βγάλουμε το ταξίδι μας,που καλώς εχόντων των πραγμάτων ,θέλαμε ακόμη 20 ημερόνυχτα για να φθάσουμε στον προορισμό μας.Γκρίνιες και φασαρίες αναπόφευκτες,όλες κατά του Καπετάνιου,που του είχαμε απαγορεύσει να έλθει σε επαφή με οιονδήποτε από φόβο μήπως τον πετάξουν στην θάλασσα.

Η κυρα - Μαρίνα παρακολουθούσε την εξέλιξη των πραγμάτων χωρίς να αναμιγνύεται πουθενά και τις τελευταίες ημέρες την είχα υποχρεώσει να βρίσκεται συνεχώς ξαπλωμένη για να μην καταναλώνει θερμίδες,τρώγοντας μία φορά "μόνον" την ημέρα.Φυσικά δεν υπήρχαν πλέον ούτε κονσέρβες και το μοναδικό τελευταίο σακκί αλεύρι ,αντί για ψωμί,ο Καπετάν Χρήστος (ο Θεός να τον αναπαύει) μας έφτιαχνε κάτι ψευτοαλευρόπιτες που μας κρατούσαν κάπως καλύτερα και μας στούμπωναν.

Υποχρεωτικά και για να αποφύγουμε χειρότερες καταστάσεις,αναγκαστήκαμε να κάνουμε εγγραφή των γεγονότων στο ημερολόγιο του πλοίου και εις βάρος του Πλοιάρχου,που σήμαινε - λόγω της Ελληνικής Σημαίας που έφερε το πλοίο μας - πειθαρχική δίωξη από τις αρχές.

Αναγκαστικά παρεκκλίναμε της πορείας μας και θα προσεγγίζαμε στην MADEIRA για ανεφοδιασμό τροφίμων και νερού.

Όσο απίστευτο και να σας φαίνεται,οι κυκλώνες (4 τον αριθμό) που είχαν πορεία καταπάνω μας,άλλαζαν πορεία τελευταία στιγμή.

Τις δύο τελευταίες ημέρες πριν την άφιξή μας στην MADEIRA δεν υπήρχε .......ίχνος φαγώσιμου.

Η κόπωση και η εξάντληση εμφανέστατες σε όλους μας......Αντέξαμε όμως και μεσάνυχτα μπήκαμε στο λιμάνι,όπου μας περίμεναν τρόφιμα και νερό.

Από ένα καφάσι με λαχταριστά σταφύλια,πήρα ένα τσαμπί,μιά φρατζόλα ψωμί και 2 μπουκάλια νερό και τα έδωσα στην σύντροφό μου,που αναλύθηκε στα κλάμματα.

Η γεύση αυτού του φρούτου,αυτού του ψωμιού,διατηρούνται τόσο έντονα κάθε φορά που θα φέρουμε στο μυαλό μας αυτή την εικόνα.

Σε πέντε μέρες φθάσαμε στην Καζαμπλάνκα,όπου έγινε η αντικατάσταση του Καπετάν Στέλιου,την πρώτη ημέρα κιόλας.

Λυπηρή η κάθοδός του από την σκάλα του πλοίου,κάτω από άγριο γιουχάρισμα και υβρεολόγιο,από ένα πλήρωμα που είχε καταπιεστεί υπέρμετρα.

Ο αντικαταστάτης του ,ο Καπετάν Κώστας Γανώσης,νιόπαντρος,μας έφερε και την σύζυγόν του την Άννα,οπότε οι γυναίκες έγιναν δύο,και μετά από πέντε ημέρες έγιναν 4,μια και ήθαν και οι γυναίκες του Αου και Βου Μηχανικού.

Ο φίλος μου Κώστας Σιώνης ήταν "inammorato"[ ερωτευμένος ] τότε και έπαιρνε μαθήματα από εμάς τους παντρεμένους.

Εδώ τελείωσε ένα ταξίδι και ακολούθησαν και άλλα πολλά,ευτυχώς καλύτερα,όπως αξίζουν στην προσωπικότητα του κάθε ναυτεργάτη,που στερείται την οικογένειά του μήνες πολλούς,που καταπονείται για να θρέψει τα λοιπά μέλη της φαμίλιας του και που δεν έχει κανένας το δικαίωμα να του στερεί κεκτημένα δικαιώματα.

Φίλε Κώστα Σιώνη,παλαιέ συνάδελφε και συνεργάτη,θυμάσαι την περιπέτεια αυτή;Περιμένω απάντησή σου.

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και συνεχίζει να είναι. Γράφω από την ΜΙΑ μεταμεσονύκτιο μέχρι τώρα 07.30 που την στέλνω σε αγαπητούς ,εκλεκτούς φίλους,να την αναρτήσουν στις ιστοσελίδες τους και να την διαβάσουν οι στεριανοί αναγνώστες - ως επί το πλείστον - για να πληροφορηθούν πως βγαίνει το μεροκάματο......."Ε Ν Π Λ Ω." !!!!!!!

Καπετάν Γιάννης

ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ .....ΣΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΜΑΣ ΤΟ ΒΙΝΤΕΑΚΙ