Ο «κουκουλοδέτης» της δημοκρατίας

Η σύγχρονη δημοκρατία διέπεται από ένα σύνολο κανόνων, των οποίων η νομική και ηθική υπόσταση υπαγορεύει την περιφρούρησή της από κάθε ημιδογματικό καθεστώς.
Η κατά προσέγγιση τήρηση των κανόνων, με μια προαπαιτούμενη ελαστικότητα, συνιστά εχέγγυο για τη δημοκρατία ενώ η απόλυτη εφαρμογή τους αποτελεί ενεργό εκρηκτικό μηχανισμό φωλιασμένο στα θεμέλιά της.
Ο μείζων ρόλος της πολιτικής σ’ ένα δημοκρατικό καθεστώς συνεχούς λεπτής ισορροπίας χρήζει ιδιαίτερης κοινωνικής ανάλυσης, διότι η κάθε πολιτική επιλογή συνοδεύεται πάντα από παρεμβατικές κοινωνικές προεκτάσεις. Η επικινδυνότητα μιας πολιτικής θέσης να αναζωπυρώσει όλες τις εκδοχές ενός κοινωνικού προβλήματος και να αποδυναμώσει κάθε «πυροσβεστική», κατευναστική παρέμβαση, υποβόσκει σε περιόδους κρατικής ευημερίας και γίνεται ιδιαίτερα εμφανής σε περιόδους κοινωνικής αστάθειας.
Δυστυχώς, η παρερμηνεία μιας πολιτικής άποψης είναι πρόσφορη, εύπλαστη και εξαρτώμενη απόλυτα από το συγκυριακό κοινωνικό status, θετικοποιώντας, πολλές φορές, με σύνθετο τρόπο ένα απλουστευμένο αρνητικό γεγονός και το αντίστροφο. Με αυτό τον τρόπο παραθέτει, αφαιρετικά, στη συνείδησή μας τις λεγόμενες λύσεις εξαναγκασμού ως μονόδρομο κι εμείς, προσαρμοστικότατοι πλέον, προσπερνάμε αίφνης το στερητικό σύνδρομο της έλλειψης επιλογής.

Το «ιδιώνυμο της κουκούλας» αποτελεί απόβλητο των… κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση λανθασμένων πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης , με το ίδιο να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής ανεπάρκειας προς διαχείριση των οιωνδήποτε ανάρμοστων κοινωνικών φαινομένων.
Η ισχνή εφαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας από τους θεματοφύλακές της δεν ενισχύεται με τον εμπλουτισμό της από «αυτόδικες», «ετεροδημοκρατικές» προσθήκες, που απλά επιτυγχάνουν να σκιαγραφήσουν το κρατικό χάος, χωρίς να «συλλαμβάνουν» το ίδιο το πρόβλημα.
Οφείλω δε να τονίσω ότι, το κάθε κοινωνικό πρόβλημα λαμβάνει τερατογενείς διαστάσεις, όταν περιβάλλεται από κυβερνητική αναξιοπιστία και υποσυνείδητα αντιδρά, με αντανακλαστικό δυναμισμό, κατά των πολιτικά αδύναμων κυβερνώντων.

Συμπερασματικά, τα λάθη δε διορθώνονται με λάθη και τα κοινωνικά προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται κατασταλτικά. Πόσο δε μάλλον όταν οι καταστολείς είναι συνάμα και οι δημιουργοί τους.
Με την εφαρμογή κάθε «ιδιωνύμου» η κυβέρνηση ενδύεται το χιτώνιο του αυτόχειρα και ατυχώς βαυκαλίζεται από τις αναιδείς και άστοχες επιλογές της.
Μόνο που ετούτη τη φορά τα αντίποινα θα πάψουν να είναι δημοσκοπικά, αλλά ούτε και θα αντισταθμιστούν από τις υλακές των κυβερνώντων βουλευτών στα παραθυρόφυλλα μιας tv περισσών μισθοφόρων δημοσιογραφίσκων!
Εδώ ταιριάζουν απόλυτα τα λόγια του αξέχαστου Καζαντζάκη: Καλό είναι τ’ αρνί, μα σαν το ζώσουν οι λύκοι, καλύτερο είναι το λιοντάρι!

Στέφανος Παραστατίδης