Με τη δύναμη της θέλησης

Με τη δύναμη της θέλησης

Ο Παναγιώτης Παναγιωτίδης είναι ο μαραθωνοδρόμος που νίκησε τον καρκίνο

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Γιάννης Παπαδόπουλος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Ο Παναγιώτης Παναγιωτίδης είχε μάθει να βάζει στόχους. Ζούσε από τη μαγεία της πρόκλησης. Τώρα όμως η αποστολή τού φάνταζε πιο δύσκολη από ποτέ. Μόλις είχε κάνει εγχείρηση. Είχε καρκίνο. Στα 24 του χρόνια. Η ασθένεια ξεκίνησε από τους όρχεις και μετά χτύπησε στο χειρότερο σημείο, στο εργαλείο κάθε δρομέα: τους πνεύμονες.

Από μικρός στους στίβους της Θεσσαλονίκης, ο Παναγιώτης Παναγιωτίδης είχε λατρέψει το τρέξιμο. Με εμφανίσεις σε πανελλήνια πρωταθλήματα σε κούρσες 5.000 μ. και 3.000 μ. με φυσικά εμπόδια, του άρεσε να σχεδιάζει τον επόμενο αγώνα και το επόμενο ρεκόρ. Όπως κάθε δρομέας μεγάλων αποστάσεων, έτσι και ο κ. Παναγιωτίδης είχε ένα όνειρο: να τρέξει κάποια στιγμή στον μαραθώνιο. Ένα όνειρο που το καλοκαίρι του ΄93, έπειτα από χημειοθεραπείες και χειρουργεία, φάνταζε απατηλό.

«Θα τρέξω!»
«Γιατρέ σε έξι μήνες θα τρέξω, να το θυμηθείς», είπε ο κ. Παναγιωτίδης μετά το χειρουργείο στους πνεύμονες. Ο γιατρός του δεν τον πίστευε. Είχε απέναντί του έναν ασθενή καταπονημένο. Ο κ. Παναγιωτίδης δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος με πριν. Δεν είχε την ίδια αντοχή, την ίδια δύναμη όπως τότε που ήταν δρομέας. Ένας αθλητής όμως δεν είναι φτιαγμένος μόνο από μυς. Όπως και πριν από τις χημειοθεραπείες, έτσι και τώρα ο κ. Παναγιωτίδης είχε την ίδια θέληση και το πάθος του παρέμενε αστείρευτο.

«Είναι τρόπος ζωής να βάζεις στόχους», λεει σήμερα στα «ΝΕΑ». «Αν δεν έχει στόχους ο άνθρωπος πέφτει η ψυχολογία του. Και ειδικά για εμάς τους δρομείς που μας αρέσουν τα δύσκολα, αν κυνηγάμε κάτι ακραίο, παίρνουμε δύναμη για να ξεπερνάμε πιο ανώδυνα άλλες καταστάσεις στη ζωή».

Δεκέμβριος του ΄93 και ο κ. Παναγιωτίδης φορά ξανά τα αθλητικά του παπούτσια. Έξι μήνες μετά την επέμβαση. Κράτησε την υπόσχεση που έδωσε στον γιατρό του. Και εννιά χρόνια αργότερα, ύστερα από αμέτρητα προπονητικά χιλιόμετρα, έτρεξε στον πρώτο του μαραθώνιο.

Ο αγώνας
Η έναρξη στην κούρσα των 42 χιλιομέτρων δεν ήταν η πιο ιδανική για τον κ. Παναγιωτίδη. Το 2002 οι δρομείς έτρεξαν σε έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες στην ιστορία της κλασικής διαδρομής. Όταν στήθηκαν το πρωί στην αφετηρία στον Μαραθώνα η θερμοκρασία ήταν 8 βαθμοί Κελσίου. Σχεδόν στα μισά της διαδρομής το θερμόμετρο έδειχνε διπλάσια νούμερα. Η υγρασία ήταν ανυπόφορη και τα ασθενοφόρα γεμάτα με καταπονημένους δρομείς.

Ο κ. Παναγιωτίδης είχε παρασυρθεί από το όνειρό του. Δεν αξιολόγησε σωστά την κούρσα, δεν μέτρησε τις δυνάμεις του. Ξεκίνησε με ρυθμό στα τέσσερα λεπτά το χιλιόμετρο. Στα μισά της διαδρομής έπαθε τράβηγμα στον δικέφαλο. Συνέχισε την κούρσα πιο αργά, ώσπου το πόδι του κοκάλωσε.

«Είχα πάθει κάταγμα οσταρίων στο πόδι από την πολλή πίεση και την έλλειψη ηλεκτρολυτών», λεει. «Κάθισα στο πεζοδρόμιο για 15 λεπτά και περίμενα να γίνω καλύτερα. Κάθε τόσο περνούσαν ασθενοφόρα, αλλά κανένα δεν σταματούσε να με πάρει. Ήταν όλα γεμάτα».

Αφού πήρε αρκετές ανάσες σηκώθηκε και άρχισε να περπατά. Στο 31ο χιλιόμετρο έπαθε ένα αντίστοιχο κάταγμα στο άλλο πόδι. Κάθισε ξανά, σηκώθηκε, περπάτησε. Στο 38ο χιλιόμετρο σταμάτησε για πρώτη φορά δίπλα του ασθενοφόρο. «Να σε πάμε στο τέρμα;» τον ρώτησαν. «Όχι», απάντησε. «Αφού έφθασα ως εδώ θα τερματίσω. Ακόμα κι αν χρειαστεί να συρθώ».

Παρά την κούραση και τους τραυματισμούς, ο κ. Παναγιωτίδης έφθασε τρεκλίζοντας στο 41ο χιλιόμετρο. Εκεί είδε τους πρώτους θεατές που τον παρότρυναν να φθάσει ώς το τέρμα. Έσφιξε τα δόντια και άρχισε να τρέχει. Μέχρι το τέλος.

Ο τερματισμός
«Όταν μπήκα στο Καλλιμάρμαρο ήταν σαν να είχα κερδίσει το Τζόκερ», λέει. «Ένιωσα μια υπέρτατη ικανοποίηση. Σαν να είχα ανέβει στο Έβερεστ». Ακόμα κι αν η επίδοσή του ήταν 5 ώρες και τέσσερα λεπτά, ο κ. Παναγιωτίδης ήταν εκστασιασμένος. Τα είχε καταφέρει.

Από τότε αγωνίζεται κάθε χρόνο στην κλασική διαδρομή, ενώ έχει πάρει μέρος και στον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης. Οι επιδόσεις του βελτιώνονται από αγώνα σε αγώνα, ενώ μόνο μία φορά εγκατέλειψε, το 2005. Το τρέξιμο είναι κομμάτι της ταυτότητάς του, της ύπαρξής του. Και όπως έκανε πριν από το ΄93, έτσι και τώρα κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά φοράει τα αθλητικά παπούτσια του και δίνει ραντεβού με τις σκέψεις του στο Καυταντζόγλειο στάδιο. Εκεί όπου σχεδιάζει τους νέους στόχους του.

ΤΑ ΝΕΑ on line

Δείτε το αφιέρωμα των «ΝΕΩΝ» στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών εδω