Άτιμη κρίση, πόσο μας ταλαιπωρείς

Σήμερα, σκεφτόμενος όλες αυτές τις μπούρδες που μας βομβαρδίζουν τους τελευταίους μήνες για κρίση, για το ότι τα λεφτά δεν μας φτάνουν, για την ΕΕ που θα μας βάλει χοντρό χέρι και το Νομισματικό ταμείο που θα μας χουφτώσει βαθιά στα ιδιαίτερα μας, ξαφνικά μου ήρθε η φώτιση, μετά από επίμονο ξύσιμο του κεφαλιού μου!

Σκέφτηκα, λοιπόν την καθημερινότητα μου και την κατάσταση των γύρω μου όπως αυτή εξελίσσεται… Υπάρχει υποτίθεται μία κρίση, καλά ως εδώ. Υπάρχει επίσης η καλή μας χώρα, η οποία ξοδεύει περισσότερα από αυτά που βγάζει. Καλά ως εδώ; Το μεγάλο ερώτημα όμως δεν είναι μόνο ότι τα ξοδεύει, αλλά ΠΟΥ τα ξοδεύει.

Εν τω μεταξύ, την κρίση αυτή θα την πληρώσουν για άλλη μία φορά κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι, μέσω των επιδομάτων, του μισθού, του δέκατου τρίτου μισθού αλλά και της φορολόγησης από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν. Οι υπόλοιποι, δηλαδή οι μικροί- μικρομεσαίοι επαγγελματίες ίσως να αρχίσουν να πληρώνουν, ίσως όχι, ανάλογα με την εξυπνάδα και την κωλοφαρδία του καθενός. Οι μεγάλοι, ίσως δεν μπορούν να βγάζουν όσα έβγαζαν παλιά, αλλά αυτά που έχουν ήδη βγάλει (τα καλά τους λεφτουδάκια) τώρα ξεκουράζονται στο εξωτερικό. (Οι Έλληνες είναι από τους κορυφαίους καταθέτες στην Ελβετία…).

Η αγορά χωρίς την υποστήριξη των μικρομεσαίων υπαλλήλων, θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο, και εκεί θα πεθάνει ο μικρομεσαίος επαγγελματίας. Ο μεγάλος όμως δεν θα πάθει τίποτε. Ο τζίρος του Mall τελευταία μπορεί να έχει ψιλοανέβει κι όλας. Ακόμα όμως και αν δεν είναι έτσι, ο μεγάλος θα έχει το περιθώριο να επιβιώσει από την κρίση, να περιμένει να κλείσει ο μικρός επαγγελματίας και μετά να του πάρει τους πελάτες: πάλι κερδισμένος θα είναι.

Και γυρνάω στο παρελθόν, όταν ήμουν μικρό παιδί. Τότε, παρόλο που η τεχνολογία ήταν σαφώς υποδεέστερη, οι τεχνικές παραγωγής σε οτιδήποτε χειρότερες, οι πρώτες ύλες πιο δύσκολα εκμεταλλεύσιμες και γενικώς όλα πιο δύσκολα, τότε λοιπόν τι συνέβαινε; Το μίκυ μάους έκανε 12 δρχ, το ψωμί 15, η τσίχλα 1 δρχ, ένα τετράδιο 15 δρχ, ένα βιβλίο 150 δρχ, ένα αυτοκίνητο 15000 δρχ. Τι άλλαξε; Και όλα ανέβηκαν 20-100 φορές πάνω; Αν τείνω να πιστέψω αυτά που γράφω στην αρχή της παραγράφου είναι πως αυτό που άλλαξε είναι πως ο μεσάζοντας, όποιος και να είναι αυτός, αποφάσισε να αυξήσει το κέρδος του. Και αυτό το κέρδος καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι.

Τα τελευταία χρόνια δεν θυμάμαι κανένα μεγάλο ή μεσαίο σκάνδαλο όπου να μπορείς να δείξεις κάποιον με το δάκτυλο και να πείς: Ναι αυτός το έκανε και τώρα είναι στη φυλακή… Επίσης ενώ κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου τα ωραία μας λεφτά φεύγουν σε offshore και σε καταθέσεις στο εξωτερικό.

Οι δαπάνες μας για εξοπλισμούς είναι τρελές, ο αριθμός των στρατοπέδων το ίδιο. Τους δρόμους που φτιάχνουμε με φρενήρεις ρυθμούς και που δεν έχουν σταματήσει καθόλου, τους πληρώνουμε αρκετές φορές την αξία που πληρώνουν όλοι οι άλλοι, και μετά καλούμαστε και να τους πληρώνουμε στο διηνεκές με διόδια κάθε δεκαπέντε μέτρα. Το ίδιο με το καλό μας αεροδρόμιο, με το μετρό.

Υπάρχει μία καινούργια Mercedes νομίζω ότι ανήκε στην σειρά SL, δεν είμαι σίγουρος. Ξέρετε, είναι αυτή με το πίσω μέρος που τελειώνει σαν τραπέζιο, και είναι και ελλειψοειδές. Είναι χαρακτηριστική, την έχετε δεί σίγουρα, γιατί έχει βρωμίσει ο τόπος από δαύτες. Ωραίο αμάξι, δε λέω, και πίστευα πως θα κάνει καμιά εξηνταριά χιλιάδες ευρώ και λέω, μπράβο, που βρήκε ο κόσμος τόσα λεφτά. Μέχρι που είδα την τιμή στο site της Merc. Και η φτηνότερη ξεκινά από 150.000 ευρώ και φυσικά παθαίνω νταμπλά. Και μου λέτε κύριοι της κυβέρνησης ότι δεν υπάρχει χρήμα…

Στην υγεία, υπερβολικά έξοδα στα Νοσοκομεία, στις προμήθειες. Σε ορισμένα χειρουργεία, ένα ράμμα κοστίζει 1000 ευρώ. Πιστέψτε με, αυτό συμβαίνει μόνο εδώ. Μία ορθοπεδική βίδα 150-200 ευρώ, τη στιγμή που αλλού τόσο κοστίζει ένα ολόκληρο κουτί με δέκα. Ένα νευροχειρουργικό χειρουργείο που στο εξωτερικό χρησιμοποιεί ένα με δύο μοσχεύματα κοκκάλου, εδώ μπορεί να γίνεται με τέσσερα, πέντε, ή οκτώ (κόστος έκαστης συσκευασίας από 1200-2000 ευρώ αν θυμάμαι καλά κ.ο.κ)

Να ξέρουμε λοιπόν ότι αυτή είναι η κρίση. Αυτός που αποφάσισε να βγάλει περισσότερα λεφτά απ’ ότι έβγαζε ως τώρα. Και που απαιτεί από τους πολλούς, από εμάς να τον πληρώσουμε. Εκείνο το μπαμ δεν ξέρω πότε θα γίνει. Και είμαι σίγουρος πως δεν το έχει υπολογίσει . Η αλαζονεία είναι πολύ κακό πράγμα, αυτό όμως η Μαρία η Αντουανέτα και ο Λουδοβίκος το κατάλαβαν λίγο αργά, στην γκιλοτίνα.

Selinios