Ζεις σε μια από τις δυσκολότερες οικονομικές συγκυρίες που έχει βιώσει η χώρα σου τα τελευταία χρόνια . Η αβεβαιότητα, η αδιαφορία προς τους πολιτικούς θεσμούς, η αγανάκτηση είναι τα στοιχεία που σε κυριεύουν.
Είσαι νέος, σπουδάζεις αρκετά χρόνια με σκοπό να πάρεις το πτυχίο σου με σκοπό να βγεις στην αγορά και να βρεις μια δουλειά κοντά στο αντικείμενο σου (εάν είναι αυτό που επέλεξες συνειδητά). Λες ότι κουράζεσαι γιατί όντως κουράζεσαι. Εάν βρεθεί κάποιο mediako μέσο θα πεις ότι πεθαίνεις από την κούραση.. Γιατί σ' αρέσει να υπερβάλλεις. Μεταξύ μας τώρα: Σ' αρέσει... και έμενα μ'αρεσει. 'Εάν έχεις την επιλογή θα προσπαθήσεις να κάνεις και ένα master για να βελτιώσεις λίγο τις πιθανότητες σου. Βγαίνεις στην αγορά και διαπιστώνεις ότι αν όχι όλα, μεγάλο ποσοστό δουλεύει με μέσο. Δουλειά που θα βρεις; Πως θα ζήσεις; Πότε θα ανεξαρτητοποιηθείς; Δεν ζεις καλά, ζεις περιορισμένα.. Αν βρεθεί κάποιο mediako μέσο θα πεις ότι υποφέρεις.. Γιατί σ' αρέσει να υπερβάλλεις. Και θα ακουστείς! Γιατί και στα Media αρέσει να υπερβάλλεις. Το μέλλον αβέβαιο και σκοτεινό. Αυτοί που έζησαν πριν από σένα, σε χρέωσαν. Σου έδωσαν ένα δωράκι για να τους θυμάσαι όταν πια δεν θα είναι εδώ...
Δεν είσαι πια νέος. Έχεις δουλέψει σε όλων των ειδών τις δουλειές. Έχεις παλέψει, έχεις αγωνιστεί. Βλέπεις την σύνταξη να πλησιάζει, και την περιμένεις με λαχτάρα. Μια ζωή πληρώνεις εισφορές στο ΙΚΑ για αυτή την στιγμή που θα μπορέσεις να ξεκουραστείς. Και ξαφνικά σου λένε ό,τι ξέρεις φιλαράκο πρέπει να δουλέψεις κι άλλο... Δεν φτάνουν τα λεφτά, χρειάζεται κι άλλο, κι άλλο. Μέσα σου βράζεις. Αδικείσαι. Βλέπεις ευθύνες παντού. Παντού; Παντού εκτός από σένα. Γιατί σ' αρέσει να απαλλάσσεις τον εαυτό σου από ευθύνες. Αισθάνεσαι πιο ήρεμος έτσι. Σου λένε ότι οι φόροι που πληρώνεις θα αυξηθούν. Αισθάνεσαι αδικημένος. Αισθάνεσαι ότι δεν δούλευες μια ζωή για να τα δώσεις σε αυτούς. Σε αυτούς που σου δείχνουν τόσο σεβασμό, όσο σεβασμό δείχνεις κι εσύ στον Πακιστανό που σου πλένει το παράθυρο... Κι αυτός βασανίζεται, έτσι δεν είναι; Προτιμάς να μην το σκέφτεσαι όμως. Προτεραιότητα για σένα έχει η καθαριότητα των τζαμιών του καινούργιου σου αυτοκινήτου. Κι αν σε ρωτήσουν, θα πεις ότι αυτοί και οι πολιτικοί φταίνε για όλα. Δεν είναι έτσι. Σ' αρέσει όμως να υπερβάλλεις και να μετακυλάς ευθύνες. Από μικρό σου άρεσε. Το ξέρεις! Απλά το έχεις ξεχάσει. Έχεις επιλέξει να το ξεχάσεις. Έχεις επιλέξει να μην πληρώσεις όσα σου αναλογούν γιατί στο κάτω κάτω δεν είσαι κορόιδο. Άλλοι φταίνε, γιατί να πληρώσεις εσύ την λυπητερή; Σκέφτεσαι ότι ένας Κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Αυτό που δεν σκέφτεσαι όμως είναι ότι όλοι οι κούκοι σαν και σένα ακριβώς έτσι σκέφτονται....
Ζεις στην Ελλάδα και νιώθεις πνιγμένος. Είσαι υπερήφανος για την ιστορία της, σχεδόν ποτέ για το παρών της. Ίσως με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλοι οι προκάτοχοι σου το ίδιο με σένα να ένοιωθαν. Επικεντρώνεσαι στα άσχημα, επικεντρώνεσαι στις αδικίες. Ίσως να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ίσως και να μπορείς. Γύρω σου σκοτάδι, μικρές ηλιαχτίδες φωτός σε διαπερνούν, όμως πια σπάνια και αυτές. Νιώθεις απελπισμένος. Νιώθεις ότι η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της, ότι πότε δεν σου δωσε τις ευκαιρίες που έπρεπε, ενώ εσύ ήσουν πάντοτε σωστός απέναντι της. Όμως δεν μπορείς χωρίς αυτή, την νιώθεις κομμάτι σου και παραπάνω από κομμάτι σου. Νιώθεις να κυλά στις φλέβες σου. Όταν την βλέπεις να διαπρέπει, συγκινείσαι... Νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά και να φουσκώνει από υπερηφάνεια, δακρύζεις. Το ξέρω ότι δακρύζεις. Και γω δακρύζω. Θυμάσαι τότε, ότι η Ελλάδα είναι το μέρος που μεγάλωσες, το μέρος που ζεις και περικλείει όλες τις αναμνήσεις σου. Εκεί που έπαιζες σα παιδάκι, εκεί που με την παρέα σου έκανες ότι τρέλα σου ερχόταν και ζούσες σαν να μην υπάρχει αύριο. Ένιωθες ευτυχισμένος, γεμάτος, σα να μη υπάρχει κανένα πρόβλημα που να μπορεί να διαβρώσει αυτό το συναίσθημα. Εκεί δεν ερωτεύτηκες για πρώτη φορά; Έκει δεν έκλαψες για αυτόν το έρωτα; Δεν κάθισες ποτέ σε μια παραλία, παρατηρώντας το κύμα να σκάει, ονειρευόμενος το μέλλον; Το έκανες. Όμως το χεις ξεχάσει. Ο Ήλιος πια δεν φωτίζει τη καρδιά σου, απλά σου κάνει κοκκινίλες και εγκαύματα. Έχεις επιλέξει να το βλέπεις έτσι, γιατί ξεχνάς. Και σ΄ αρέσει να υπερβάλλεις, το είπαμε αυτό. Δεν πρέπει όμως. Γιατί το ξέρεις. Όλοι μας το ξέρουμε : Πάντα θα έχεις ένα υστερόγραφο γι' αυτήν που θα λέει:
P.S. I love you.
Το Γλεντι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου