“Άρωμα” πολέμου;

Είναι η απαισιοδοξία μου για το “μέλλον” του ευρώ και της Ε.Ε; Είναι τα αχνά, προς το παρόν, σημάδια μιας κρίσης που σιγοβράζει και έχει τα χαρακτηριστικά μιάς προ-πολεμικής εποχής;
Μπας κι’ είναι ο Theo που “νοιώθει τύψεις” όταν ψωνίζει όπλα;
Μπάς κι’ είναι ο Ταγίπ που δεν νοιώθει καμία (τύψη) και προχωράει στη συμπαραγωγή του μαχητικού 4ης γενιάς το οποίο θα κάνει (άοπλο) αεροπορικής επιδείξεις στο Αιγαίο ενώ ο Τουρκικός στρατός θα κάνει ασκήσεις διάβασης ποταμών;
Ειλικρινά τα έχω χαμένα και, ο μόνος που μπορεί να με βοηθήσει (εκτός από τον von Dimitraki Droutsa, τον ΓΑΠ, τον Αντώνη (Σαμαρά) και τον Γιώργο (Καρατζφέρη), είναι ο ψυχαναλυτής μου (my shrink dear George).
Τον επισκεύφθηκα σήμερα και, αισθάνθηκα ότι μου έφυγε ένα βαρύ βάρος.
Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι αλήθεια. Ούτε πόλεμος πρόκειται να γίνει, ούτε ομάδες ουτσεκάδων εξοπλίζονται, ούτε ο γενικός δερβέναγας της Ντόϊτσε Μπάνκ Άκερμαν δίνει στην Ελληνίτσα πιθανότητα 20% να βγει απ’ τη κρίση.
“Πραγματικά”, όπως λέει και η θεία Λούκα, όλα είναι στο μυαλό μου και, ο ψυχαναλυτής συνέστησε shopping therapy στου Ζολώτα, στο Μουσείο Γουλανδρή και στο FacTheMall μια και, “πραγματικά”, όλα πάνε καλά και, ήδη, βλέπω μέσα στην αχλύ τα βουνά της Ιθάκης

Παρά τα 22 (ή 21) Μνημόνια Συνεργασίας που υπογράφηκαν σήμερα, πέρα από την επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού στον κ. Πετσάλνικο (που του έδειξε τους κουμπαράδες των παιδιών που συγκεντρώνουν χρήματα για το ΔΝΤ), πρέπει να πω ότι, οι μέρες είναι πονηρές.

Αν δεν με πιστεύετε κάντε μία βόλτα στη Ραφήνα και ρωτήστε τον Αναχωρητή, τον Γεώργιο τον 2ο, Παπανδρέου τον 3ο και βέβαια, πέρα και πάνω απ’ όλους τους διαμορφωτές της Αντεστραμένης Κοινής Γνώμης που, εδώ και 10 χρόνια, αλυχτάνε στα κανάλια λέγοντας ότι, ο Κωστάκης τα έκανε καλύτερα απ’ τον Γιωργάκη και το gollum καλύτερα απ’ τον Μητσοτάκη, ο Ανδρέας καλύτερα απ’ τον εθνάρχη, ο εθνάρχης καλύτερα απ’ το Γέρο και ο Γέρος καλύτερα απ’ τον Κολοκοτρώνη και…
Όλοι “ήξεραν καλύτερα” γι’ αυτο σήμερα η Ελλάδα επέστρεψε στη ζεστή αγκαλιά της Μητέρας-Πατρίδας όπως, κουραστικά η ταπεινότητης μου προβλέπει τα τελευταία 15 χρόνια.

Εμένα πάντως δεν με πειράζει και το αυτό ελπίζω να ισχύει και για τις οικογένειες των 120(;) αξιωματικών που έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι το ελληνικό “αρχιπέλαγος”…
Όπως είπα Η Ζωή Μας Γελάει Ευτυχισμένα
kavvathas