Οι.κάμερες

ΕΙΧΑΜΕ «τότε» τον κλασικό χαφιέ. Άνθρωπο της διπλανής πόρτας και της.Αστυνομίας. Τον περιπτερά της «κολασμένης» (και διπλωμένης) εφημερίδας, τον γείτονα να σου χαμογελά κατασκοπεύοντας, τον συμφοιτητή να καταγράφει τη δράση σου στα αμφιθέατρα. Τίποτα δεν τους ξέφευγε, κανένας δεν παρέμενε εκτός παρακολούθησης. Απ' τους αντιφρονούντες, βέβαια, και εθνικά υπόπτους, έως εθνοπροδότες και. πουλημένους. Έτσι το' θελαν της «εθνικοφροσύνης» τα τσακάλια, σ' αυτήν την «ιδεολογική» βάση έστρωσαν τη ζωή τους, με τα οφέλη του «Πατρίς-Θρησκεία κλπ» έθρεψαν οικογένειες, μόρφωσαν παιδιά.Και, βέβαια, οι εξουσιαστές, εμπνευστές και εφαρμοστές των μεθόδων παρακολούθησης του πολίτη δεν έδιναν πεντάρα για τον κλέφτη, τον βιαστή, τον απατεώνα. Χαφιέδες διετέλεσαν νταήδες και χαρτόμουτρα μέχρι ευυπόληπτοι και «αριστοκράτες», άμεσα σχετιζόμενοι με την εξουσία.

ΚΑΛΑ τα κατάφερναν με τις «κάμερες» της εποχής. Ζωντανές και σχεδόν ανέξοδες. Πολίτες σε ρόλο χαφιέ το χαμόγελο του διοικητή, για μια άδεια μικροπωλητή, για μια υπογραφή, για ένα.τρίκυκλο που μαρσάρει στη Σπανδωνή και σκοτώνει τον Λαμπράκη.Τα χρόνια πέρασαν, η τεχνική έκανε άλματα, ο κομμουνισμός απέθανε κι ο κόσμος γέμισε τρομοκράτες και «τρομοκράτες». Δεν φτουράει ο κλασικός χαφιές. Έμεινε άεργος. Τον ξεζούμισαν και, διεφθαρμένο τον παρέδωσαν στη λήθη. Καιρός για σύγχρονα μέσα. Για κάμερες κι ας είναι άψυχες. Θα της δώσουν ζωή τα τσακάλια της τεχνολογίας. Θα πέσουν πάνω της ειδικευμένοι, θα παραδώσουν τα στοιχεία σε ειδικούς κι άντε ν' αποδείξεις πως δεν είσαι τρομοκράτης.

ΛΟΓΟΣ πολύς για τις κάμερες. Στ' όνομα της αντιτρομοκρατίας και με την εξουσία να τρομοκρατεί. Όπως μπορεί, όσο μπορεί. Για ν' απλωθεί ο φόβος κι ύστερα βλέπουμε. Για να ζητήσει ο πολίτης την κρατική προστασία, μαζική και αποτελεσματική. Και τι κάνεις, σήμερα, που όλα μεγάλωσαν και πλήθυναν; Ν' αραδιάσεις χαφιέδες «εποχής»; Πού να τους βρεις, πού να τους παρατάξεις. Να βάλεις χωροφύλακες; Δεν φτάνουν, δεν μπορούν, μιας και η «τέχνη» ξεχάστηκε, η εποχή παρήλθε. Βάζεις, ως Πολιτεία κάμερες! Παντού κι όσες μπορείς. Για να νιώσει ο πολίτης πως τον βλέπουν και τον παρακολουθούν. Για το.καλό του(;!).

ΚΑΙ, βέβαια, θα ψηφίζαμε με τα δυο υπέρ της κάμερας. Μόνο αν είχε στόχο και σκοπό να μας προφυλάξει απ' τις δυνάμεις του κακού. Απ' τον κλέφτη, τον φονιά, τον δολοφόνο. Απ' το κλεφτρόνι και τον βιαστή ή τον παιδεραστή. Τι καλά η κάμερα να τραβούσε την.κουκούλα των «αγνώστων», να έπιανε «ποντικούς» της Στρατολογίας, να φωτογράφιζε έγγραφα στο γραφείο υπουργών, να 'φερνε στην οθόνη τη διαφθορά σε σάκο και τους διαπλεκόμενους με χειροπέδες.

ΑΛΛΟΣ είναι ο καημός τους, γι αυτό δεν στέργουμε. Η εξουσία (ντόπια είτε.υπερατλαντική) σε θέλει όμηρο. Να σε έχει στο χέρι. Ως «τρομοκράτη», είτε σχετιζόμενο με τρομοκράτη. Έναν πολίτη με φόβους και φοβίες, τρομαγμένο, γεμάτον ενοχές. Σε απόσταση ασφαλείας απ' τον ύποπτο. Όπως «τότε» απ' το.μίασμα.

Θανάσης Ι. Νικολαΐδης