(Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική - Είναι κρίμα να μουδιάζει η ευαισθησία μας έναντι στον ανθρώπινο πόνο από τέτοια φαινόμενα. Είναι κρίμα…)
Δευτέρα πρωί ανοίγω το λογαριασμό μου στο gmail, αυτόν που έχω δημοσιευμένο στο μπλογκ μου και στο facebook. Μου κάνει εντύπωση ένα μακροσκελές κείμενο από ένα διαδικτυακό μου φίλο που χαιρετάει εμένα θεωρώντας ότι είμαι άντρας (αγαπητό φίλο με αποκαλεί, τι να σκεφτώ πια;) Επίσης, είμαι πολλοί άντρες διότι η προσφώνηση είναι «αγαπητοί μου φίλοι σας χαιρετώ».
Περίεργη για τη συνέχεια τον βλέπω να λέει σε μένα (και σε άλλα 1500 άτομα φαντάζομαι) ότι δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, και μάλλον δε θα γνωριστούμε και ποτέ. Ενδιαφέρουσα διαπίστωση σκέφτομαι και συνεχίζω παραξενεμένη. Αφού διαβάζω ένα σύντομο βιογραφικό του, ξέρω ότι είναι κοντά στα εξήντα (αν μεγαλοδείχνει ας με συγχωρέσει, αν και θα τον βοηθήσει η εικόνα του καημένου γεράκου τώρα που βγαίνει στην επαιτεία) μαθαίνω ότι έχει χάσει τη δουλειά του, έχει τρομακτικό οικονομικό πρόβλημα, είναι απένταρος και με το ένα πόδι στην κατάσταση του άστεγου.
Νιώθω άβολα και συνεχίζω να διαβάζω. Ζητάει να τον βοηθήσω (εγώ και 1500 άλλοι φαντάζομαι) ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ (τονισμένο με κεφαλαία για να είναι σίγουρος ότι καταλαβαίνω καλά) και μου παραθέτει και τον αριθμό του λογαριασμού του για να κάνω την κατάθεση του οβολού μου. Μου δίνει μάλιστα και IBAN για να χρησιμοποιήσω την ηλεκτρονική τραπεζική εάν έχω την ευχέρεια, δε θέλει να με ταλαιπωρεί βρε παιδί μου να τρέχω στις τράπεζες και να στέκομαι στις ουρές. Καλός άνθρωπος!
Έχει κερδίσει την προσοχή μου και πηγαίνω στον τοίχο του στο facebook. Έχω τεράστια περιέργεια να δω τις αναρτήσεις ενός ανθρώπου που έστιψε τα μούτρα του στο πάτωμα και κάνει έκκληση για οικονομική βοήθεια. Μ’ αυτά που βλέπω κουδουνίζει το κεφάλι μου και λέω δε μπορεί, είσαι κακός άνθρωπος εσύ, ρίξε άλλη μια ματιά. Ήσυχα τώρα. Ήρεμα! Πάμε άλλη μία, πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, πέρα δώθε. Πιο μεγάλη ζαλάδα μου’ρχεται αντί να μου περάσει. Και φουντώνω, πολύ φουντώνω. Και θέλω να ρίξω και καμιά σφαλιάρα. Και να βρίσω θέλω, πολύ πάρα πολύ θέλω να βρίσω.
Ο τοίχος του άστεγου είναι γεμάτος από αναρτήσεις μέσω blackberry (τα ευρουλάκια που θα σου καταθέσω θα πάνε στο λογαριασμό του κινητού σου μίστερ; Πούλα το ντε! Θα βγάλεις και κάνα φράγκο! Υπάρχουν και φτηνά κινητά χωρίς ίντερνετ, χωρίς οθονάρες, χωρίς email). Δεσπόζουν φωτογραφίες με δυο γατουλάκια πολύ συμπαθητικά, παχουλά παχουλά, δε μοιάζουν να μην τρώνε γαμώτη μου, ζωή να’χουν. Σε μία ανάρτηση μάλιστα βλέπω τη ροδαλή φατσούλα του εν λόγω κυρίου (δε μου μοιάζεις πεινασμένος ρε μεγάλε) να μου λέει φόρα μούρη ότι το Σάββατο μασούλιζε chorizo & jamon από την Ισπανία και έπινε κόκκινο κρασί “Γουμένισσα” του Χατζηβαρύτη. Χτες δε, με ενημέρωσε ότι ήταν στο Salon de Bricolage, μια χαρά πέρασε και στο τέλος πιθανά γέλασε σε βάρος των κορόιδων που κατάθεσαν στο λογαριασμό του.
Φιλαράκο, επειδή έχω κάνει τάμα να τσαντίζομαι πάρα πολύ μία φορά μόνο την εβδομάδα και ήδη την έχω φάει τη μία μου πολύτιμη φορά, θυμώνω μαζί σου στο βαθμό που επιτρέπω στον εαυτό μου ν’ασχοληθεί με τη νοσηρή σου περίπτωση. Εμένα μου μοιάζεις ότι προσπαθείς να κρατηθείς με νύχια και με δόντια στα περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα δεν κλαις εσύ αλλά προσπαθείς να κάνεις εμένα να κλάψω και να σε λυπηθώ και να σου καταθέσω. Δυστυχώς δεν υπάρχει καμιά τράπεζα να καταθέσω τσίπα και φιλότιμο.
Είναι κρίμα να μουδιάζει η ευαισθησία μας έναντι στον ανθρώπινο πόνο από τέτοια φαινόμενα. Είναι κρίμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου