Απόψεις - Θέσεις: Η παγκοσμιοποίηση και η πολιτική κρίση στην Ελλάδα

Αποσπάσματα της ομιλίας του Πρέσβη ε.τ., κ. Περικλή Νεάρχου

Το περιοδικό ΗΕLLENIC  NEXUS οργάνωσε εκδήλωση σχετικά με τις τρέχουσες εξελίξεις στην Ελλάδα. Μεταξύ των ομιλητών, ήταν και ο κ.ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ, Πρέσβης ε.τ., ο οποίος πραγματοποίησε μία πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία, με θέμα: «Η παγκοσμιοποίηση και η πολιτική κρίση στην Ελλάδα». Σας παραθέτουμε αποσπάσματα του λόγου του, που αναφέρονται στην Ελλάδα :

(Σχετικά με την ένταξη της Ελλάδας  στην τότε ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση)Η πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως και η αλλαγή του διεθνούς σκηνικού προκάλεσε πολύ περισσότερες αναταράξεις από ότι αρχικά νομίζαμε. Ας πάρουμε, συγκεκριμένα, την Ελλάδα. Μετά την μεταπολίτευση, επιδίωξε την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ), επιζητώντας, με τον τρόπο αυτό, ένα ασφαλέστερο μέλλον, επιδιώκοντας, πιο συγκεκριμένα, περισσότερη ασφάλεια έναντι της Τουρκίας.  Γιατί η ΕΟΚ ήταν ένας διεθνής οργανισμός, στον οποίον δεν θα συμμετείχε, η δεν προβλεπόταν τότε σε καμία περίπτωση να συμμετέχει η Τουρκία. Και από την άποψη αυτή, η Ελλάδα θα είχε ένα σαφές πλεονέκτημα και θα είχε ένα δυναμικό διπλωματικό μπλοκ δίπλα της, που υποτίθεται ότι θα της έδινε πολύ περισσότερη ασφάλεια. Στα οικονομικά, τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα μέσα στην ΕΟΚ, δεδομένης της ιστορικής καθυστερήσεως που είχε η Ελλάδα σε ότι αφορά την βιομηχανία και γενικά την οικονομική ανάπτυξη. Αλλά, λόγω κοινοτικής προτιμήσεως, υποτίθεται ότι η ΕΟΚ θα προστάτευε τις Ελληνικές εξαγωγές και θα διασφάλιζε στοιχειωδώς τα Ελληνικά συμφέροντα. Στην συνέχεια, υπήρχε επίσης η σκέψη και η πολιτική, ότι αφού σε προοπτική η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να εξελιχθεί από μία κοινή αγορά σε μία πολιτική ένωση, ήτανε αναπόφευκτο και αναγκαίο να δρομολογηθούν πολιτικές για σύγκλιση μεταξύ των οικονομιών των χωρών. Και πράγματι ένα πρώτο βήμα έγινε μετά από τα λεγόμενα Μεσογειακά Προγράμματα και μετά με την ενίσχυση των πόρων που αφορούσαν αυτό που λέγεται εσωτερική συνοχή και σύγκλιση στην Ευρωπαϊκή Ένωση..

( Η πτώση της Σοβιετ. Ένωσης – Παγκοσμιοποίηση – Ελλάδα ) 
Ήρθε όμως, στην συνέχεια, η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η αλλαγή του Διεθνούς σκηνικού, η ενοποίηση της Γερμανίας, η εσπευσμένη ένταξη των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης για γεωπολιτικούς λόγους και, κάτω από Aμερικανικές πιέσεις, ακολούθησε αυτό που ονομάσθηκε Παγκοσμιοποίηση. Βεβαίως στην ουσία, η Παγκοσμιοποίηση είχε αρχίσει πολύ πιο πριν από την 10ετία του 80, με αυτό που είναι γνωστό, ως συναίνεση  της Washington. Με την πτώση όμως της Σοβιετικής Ενώσεως το μεγάλο Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο πούλησε στην πολιτική ηγεσία την ιδέα ότι  «Να, τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία : με άξονα την φιλελεύθερη οικονομία, τον Νεοφιλελευθερισμό σε παγκόσμιο πια επίπεδο, θα μπορεί να αναπτυχθεί μία Αμερικανική ηγεμονία . Και βεβαίως, λόγω του βάρους που έχει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, η Wall Street συγκεκριμένα, στην Αμερικανική εξουσία, αυτό το πράγμα έγινε πια και επίσημη πολιτική και είναι η γνωστή πολιτική της παγκοσμιοποίησης, για την υιοθέτηση της οποίας ασκήθηκαν πολιτικές και  ιδεολογικές επιρροές, όπως θα δούμε, στην Ελλάδα . Δεν είναι τυχαίο π.χ. ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, αρχίζουμε να ακούμε στην Ελλάδα συνθήματα από χείλη πρωθυπουργού (δηλ, του Σημίτη) ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική, π.χ. .Πως γίνεται μία χώρα πολυπολιτισμική,  όταν έχει μία εθνική συνοχή 97%? Και γιατί παρακαλώ να γίνει, για το συμφέρον ποιου να γίνει πολυπολιτισμική , τι σημαίνει αυτό? . Βλέπουμε, λοιπόν, ότι κάνουμε την διασύνδεση ανάμεσα στο γεωπολιτικό και στρατηγικό σύστημα και σε αυτό που έγινε συγκεκριμένα στην Αθήνα. Ακολούθως, συμπεραίνουμε ότι  άρχισαν να ασκούνται πιέσεις με την παγκοσμιοποίηση, για να επεκταθεί ο νεοφιλελευθερισμός σε όλον τον κόσμο με την μορφή αυτή, που θα είχε ως κορωνίδα ένα είδος Αμερικανικής ηγεμονίας, ως  παγκόσμιας πολιτικής εξουσίας. 

(Η Παγκοσμιοποίηση - η δεινή θέση της Ελλάδας – Δραχμή και Ευρώ)
Στην Παγκοσμιοποίηση., όπως αναπτύχθηκε, σημειώνεται και μία διάζευξη ανάμέσα στα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου και τα συμφέροντα του λαού.  Από την στιγμή που υπάρχει η πρόσβαση της αγοράς σε παγκόσμιο επίπεδο, μία εταιρεία γιατί να μην φύγει από μία χώρα και να πάει να εγκατασταθεί αλλού? Βλέπουμε δηλ. ότι αυτή η ασυδοσία, σε ό,τι αφορά την κίνηση των κεφαλαίων, είναι υπέρ του κεφαλαίου και ανατρέπει πλήρως τις σχέσεις εργασίας και κεφαλαίου. Αλλά, αυτή η παρέκβαση  στα οικονομικά μας έχει επίπτωση και στα γεωπολιτικά μας, μέσα στην Ευρώπη.  Έχει βγει  προσφάτως ένα βιβλίο, το τελευταίο βιβλίο του Ζαν Πιερ Σεβερεμάν, (μεγαλοστέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος και πρώην Υπουργός Αμύνης στην κυβέρνηση  Μιτεράν), με τίτλο «Να επανεπενδύσουμε στο Έθνος». Είναι πολύ χαρακτηριστικό, και κάνει μία ανατομία του πως επεβλήθη στην  Ευρωπαϊκή Ένωση, η νεοφιλελεύθερη πολιτική Θάτσερ και Ρέιγκαν, ως επίσημη πολιτική της Ευρώπης. Με την Παγκοσμιοποίηση, η αρχή της Κοινοτικής Προτιμήσεως χωρίς να γίνει επίσημα οποιαδήποτε κατάργησή της, στην πραγματικότητα,  μπήκε στο περιθώριο και αυτό είναι ένα θέμα το οποίο επηρέασε πάρα πολύ την Ελλάδα.

Τότε, η Ελλάδα είχε ορισμένες δυνατότητες εξαγωγών και έκανε πολύ μεγάλες εξαγωγές, γεωργικών κυρίως προϊόντων, στην Γερμανία. Σήμερα η Γερμανία δεν είναι υποχρεωμένη να πάρει από την Ελλάδα γεωργικά προϊόντα ή ο,τιδήποτε. Μπορεί να πάρει από την Αργεντινή, μπορεί να πάρει και από την Κίνα, μπορεί να πάρει από όλον τον κόσμο. Και όχι μόνο αυτό. Επειδή σχεδιάστηκε η πολιτική αυτή και με το ευρώ, η κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας επιδεινώθηκε πολύ περισσότερο, γιατί έγιναν πολύ πιο ακριβά τα Ελληνικά προϊόντα προς εξαγωγή και έγιναν πολύ φθηνότερες οι εισαγωγές από τρίτες χώρες. Βλέπουμε στην Ελλάδα, το παράδειγμα της γεωργίας, με την οποία ασχολείται μία σημαντική μερίδα του πληθυσμού της, να έχει εισαγωγές δισεκατομμυρίων στον τομέα αυτό, ενώ παράλληλα έχει ένα έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο, το οποίο, το 2009, ήταν 29 δις. Πως αναπληρώνεται και πως καλύπτεται αυτό το εμπορικό ισοζύγιο? Ποτέ, πάντα είχε ένα πρόβλημα η Ελλάδα με το εμπορικό ισοζύγιο, είχε όμως τους 3 γνωστούς άδηλους πόρους , δηλ. την Ναυτιλία, τον Τουρισμό και τους Έλληνες μετανάστες με τα εμβάσματά τους. Και, ναι μεν δεν ισορροπούσε  πλήρως, αλλά έτσι κατάφερνε να  βρει το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ελλείμματος και με  κυλιόμενο έλλειμμα θα μπορούσε να πορεύεται, έχοντας ως βοήθεια την διολίσθηση της δραχμής.
Έχοντας τώρα το ευρώ, που λειτουργεί με τους γνωστούς όρους και έχοντας ανοιχτές αγορές, όχι μόνο προς τους εταίρους, αλλά και προς τις τρίτες χώρες, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Η κατάσταση αυτή, αντί να βελτιώνεται, από χρόνο σε χρόνο επιδεινώνεται και είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, επειδή με το άνοιγμα αυτό, η Παγκοσμιοποίηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέστειλε στην πραγματικότητα και οποιεσδήποτε πολιτικές συγκυρίες συνεννοήσεως και συνοχής που είχαν αρχίσει μεταξύ των μελών της. Γιατί υποτίθεται ότι με την δυναμική της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς θα γίνονταν επενδύσεις στις πιο φτωχές Ευρωπαϊκές χώρες και το επίπεδό τους, κατά κάποιον τρόπο, θα προσήγγιζε το επίπεδο των άλλων πλουσιότερων εταίρων.

(Ευρωπαϊκός Νότος - Εθνος – Αριστερά - Διεθνισμός)
Στην πραγματικότητα όμως, η Γερμανία π.χ. έχει πρόσβαση  σήμερα στις πολύ φθηνότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, και μπορεί επίσης να πορεύεται, σχεδόν υπό τους ίδιους όρους, και με χώρες τρίτες, που δεν είναι χώρες – μέλη. Αυτό το πράγμα οδήγησε την προσοχή και της Γερμανίας προς την Ανατολή και οποιαδήποτε σύγκλιση μεταξύ των φτωχότερων Ευρωπαϊκών χωρών που είχε επιτευχθεί προηγουμένως, ανεστάλη, πράγμα που χειροτέρευσε την θέση των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου και βλέπουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τυχαίο, ότι όντως ο δημοσιονομικός Ευρωπαϊκός Νότος έχει προβλήματα . Είναι τα προβλήματα που συνδέονται με το ευρώ και με τον τρόπο λειτουργίας του, και είναι επίσης η σύγχυση και η ταύτιση που έγινε, κατά τρόπο απαράδεκτο, μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Παγκοσμιοποίησης. Όταν κάνεις μία Ευρωπαϊκή Ένωση, υποτίθεται ότι αυτή είναι μία περιφερειακή ένωση μεταξύ κρατών – μελών. Από την στιγμή που αυτήν την περιφερειακή ένωση την ταυτίζεις με την Παγκοσμιοποίηση, σημαίνει πια ότι υπονομεύεις αυτήν την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ περισσότερο δε, όταν έχεις ένα κοινό νόμισμα, το ευρώ, το οποίο δεν βασίζεται  σε δημοσιονομική πειθαρχία και σε δημοσιονομική εναρμόνιση και, γενικά, δεν υπάρχουν κοινές πολιτικές στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Επίσης, υποτίθεται ότι με την ένωση αυτή, έγινε μία αναστολή της εθνικής πολιτικής κάθε χώρας - μέλους, αναμένοντας να γίνουν .κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές, που όμως τελικά δεν ήρθαν. Η κατάσταση αυτή, με το άνοιγμα στην Παγκοσμιοποίηση, άφησε τις χώρες που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε πάρα πολύ άσχημη θέση. Γι’ αυτό το λόγο δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του βιβλίου του Ζαν – Πιερ Σεβερεμάν «Να επανεπενδύσουμε στο Έθνος», γιατί όντως υπάρχει στην Ευρώπη αυτή η στροφή προς το Έθνος. Καταπολεμούν έτσι  την προπαγάνδα  του νεοφιλελευθερισμού,  η οποία υποβαθμίζει την έννοια του έθνους και  καλλιεργεί, στην θέση του λαού και της συλλογικότητας (εθνικές θέσεις), την ιδιωτικοποίηση του κράτους και την καλλιέργεια της εντυπώσεως ότι υπάρχει πληθυσμός και όχι λαός (διεθνισμός της Παγκοσμιοποίησης). Βλέπουμε ότι στην Ευρώπη υπάρχει αυτή η τάση της επιστροφής στο έθνος, πολύ περισσότερο στις μέρες μας, όταν έγινε εμφανές πλέον, κατά την τελευταία  κρίση, τι κρύβεται τελικά πίσω από αυτή την λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση. Η προβολή της τελευταίας,  μέσα από ιδεολογήματα περί διεθνισμού, περί  ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ, μπορούμε να πούμε ότι παρέσυρε αριστερές δυνάμεις, όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και κόμματα και σχήματα, και έκαναν σύγχυση ανάμεσα στον διεθνισμό της Παγκοσμιοποίησης και στον διεθνισμό της Αριστεράς, ο οποίος πρεσβεύει την αλληλεγγύη και φιλία μεταξύ ανεξαρτήτων και ελευθέρων λαών, σε αντίθεση με τον διεθνισμό της Παγκοσμιοποίησης.

(Η σημερινή δεινή θέση της Ελλάδας – Αμερικανική πολιτική στα Βαλκάνια)Η Ελλάδα λοιπόν από πλευράς Ευρώπης βρέθηκε σε πάρα πολύ δύσκολη θέση και στο οικονομικό πεδίο και δεν είναι τυχαία αυτή η θεαματική επιδείνωση που έγινε. Βεβαίως, υπάρχουν, και δεν πρέπει να το αμελούμε ή να το κρύβουμε, τα εσωτερικά μας προβλήματα. Εχουμε το 50% περίπου των προβλημάτων μας να προέρχονται από το εξωτερικό αλλά το άλλο 50% να προέρχονται και από τις δικές μας εσωτερικές αδυναμίες. Τις γνωρίζουμε, δεν πρέπει να τις παραβλέπουμε και να τις συγκαλύπτουμε. Δεν έγινε στο παρελθόν, στα χρόνια αυτά, ούτε καν σωστή αξιολόγηση όσων πόρων ήρθαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ξέρουμε την κομματοκρατία και το πελατειακό κράτος, τα οποία λειτούργησαν με τον τρόπο που λειτούργησαν, οπότε, έλειψε οπωσδήποτε και ο στρατηγικός σχεδιασμός. Είναι θλιβερό το ότι, από την 10ετία ιδίως του ‘90, οι ηγεσίες της Ελλάδος παρεσύρθησαν από αυτήν ακριβώς την ιδεολογία, είτε μιας υπερεθνικής δήθεν Ευρώπης, η οποία θα κατέλυε τις πατρίδες, είτε, στην συνέχεια, με την Παγκοσμιοποίηση και είδαμε τις υπερβολές που σημειώθηκαν και στα βιβλία της Ρεπούση. Επίσης ένα άλλο θέμα, το οποίο δεν πρέπει να αμελήσουμε, είναι η περίεργη και παράδοξη ανοχή που επιδείχθηκε από την Ελλάδα στην λαθρομετανάστευση, η οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα μέσα στις σημερινές συνθήκες της ταχύτητας και της ευκολίας των μεταφορών. Τα φαινόμενα αυτά μπορούν να πάρουν μορφή τσουνάμι και μπορούν να απειλήσουν την ύπαρξη και την ταυτότητα μιας χώρας και ενός λαού και δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να αντιμετωπίζεται επιπόλαια ή με προσωπικά συναισθήματα.

Από την Αμερικανική σκοπιά, λοιπόν. τα Βαλκάνια αντιμετωπίζονται μέσα από αυτό το πρίσμα και  βεβαίως επιδιώκονται οι λεγόμενες πολυπολιτισμικές πολιτικές στα Βαλκάνια, δηλ. ο θρυμματισμός των Βαλκανίων και είδαμε τι έγινε με την Γιουγκοσλαβία. Η Γιουγκοσλαβία. ήτανε πολύπολιτισμική, δεν ήταν ? Χρησιμοποιήθηκε όμως εκεί η πολυπολιτισμικοτητα , δηλ. οι υπάρχουσες θρησκευτικές και οι εθνικές διαφορές, για να διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία. Το ερώτημα που τίθεται είναι ότι  «Αφορά και την Ελλάδα αυτή η στρατηγική?». Ενδεχομένως, ναι, γιατί αν δούμε την ενθάρρυνση που έχει δοθεί σε αυτήν την πολιτική, όχι μόνο από την επίσημη Αμερικανική πολιτική, αλλά από πολλά άτυπα κέντρα που χρηματοδοτούν και μη κυβερνητικές οργανώσεις και προπαγανδίζουν αυτές τις ιδέες, είναι βέβαιο ότι περιλαμβάνεται κατά κάποιον τρόπο και  η Ελλάδα, γιατί η εθνική συνοχή της Ελλάδος είναι αντίθετη  και με τα σχέδια αναδιαρθρώσεως των Βαλκανίων.

Η Ελλάδα έχει εξής τρία κύρια μέτωπα να υπερασπίσει και να προασπίσει:
1) Το Οικονομικό μέτωπο, της βαθιάς κρίσης στην οποίαν έχει βρεθεί και οπωσδήποτε η έξοδος δεν είναι περισσότερη διεθνοποίηση, περισσότερη ιδιωτικοποίηση, περισσότερη παγκοσμιοποίηση. Προς την κατεύθυνση αυτή κινούνται οι στόχοι της κυβερνήσεως, αυτή είναι μία λάθος κατεύθυνση θα πρέπει να γίνει επανεπένδυση στο κράτος Δεν είναι το κράτος, είναι το πώς κατάντησε το κράτος και  πως χρησιμοποιήθηκε για πελατειακές σχέσεις. Υπεύθυνη για αυτό είναι η κομματοκρατία. Από την στιγμή που αποκατασταθεί ένας άλλος ρόλος του κράτους, το κράτος μπορεί και πρέπει να παίξει έναν ρόλο στο πλαίσιο μίας μικτής οικονομίας, και ενός στρατηγικού σχεδιασμού για την έξοδο από το αδιέξοδο.

2] Το ευρώ, οπωσδήποτε είναι πρόβλημα για την Ελλάδα και δεν είναι μόνο πρόβλημα για την Ελλάδα, είναι και για άλλες χώρες. Εδώ έχουμε έναν μεγάλο γνωστό αναλυτή, τον Εμμανουέλ Τοδ, ο οποίος προβλέπει ότι εντός του 2011, πολύ πιθανόν το ευρώ να τιναχθεί στον αέρα εάν δεν υπάρξει γενικότερος αναπροσανατολισμός των Ευρωπαϊκών πολιτικών, δηλ. το ευρώ, όπως λειτουργεί σήμερα είναι ένα πρόβλημα όχι μόνο για την Ελλάδα, είναι και για όλη την Ευρώπη, γιατί ακριβώς χρησιμοποιήθηκε βάζοντας, κατά έναν τρόπο, το αλέτρι μπροστά από τα βόδια, υποτίθεται για προλάβει τις εξελίξεις και να κινηθεί η Ευρώπη προς την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Εδώ όμως, από την στιγμή που έπεσε στην μέση η Παγκοσμιοποίηση σε αυτές τις εξελίξεις, τα πράγματα πήραν άλλη μορφή και το ευρώ δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με αυτόν τρόπο, γιατί λειτουργεί γενικά σε βάρος ακόμη και των ισχυρών χωρών – μελών της Ευρώπης.

3] Χρειαζόμαστε πραγματικά μία εθνική στρατηγική για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο και να αντιμετωπίσουμε τα εθνικά μας προβλήματα ( Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη, Τουρκία, Σκόπια), για τα οποία, με την ευκαιρία της κρίσης, κάποιοι θέλουν  να επιβάλλουν τις λύσεις που επιδιώκουν

Γενικώς, μετά την πτώση της Σοβιετικής ΄Ένωσης, έχουμε μία ρευστότητα στα Βαλκάνια, που έχει ως αντικείμενο μία γεωπολιτική αναδιάρθρωση. Τι σημαίνει αυτό το πράγμα? Η αναδιάρθρωση αυτή έχει ως στόχο να αλλάξει τα γεωπολιτικά δεδομένα στα Βαλκάνια, ούτως ώστε να μην επιτρέψει σε μία επάνοδο της  ρωσικής επιρροής και, κατά ένα τρόπο, να καταστήσει σταθερή και μακροχρόνια την Αμερικανική επιρροή στα Βαλκάνια. Και η πολιτική αυτή διασυνδέεται με  μία ευρύτερη γεωπολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο, περιλαμβάνει και την Τουρκία, και προεκτείνεται προς Καύκασο, Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή. Από την Αμερικανική σκοπιά, λοιπόν. τα Βαλκάνια, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, αντιμετωπίζονται μέσα από αυτό το πρίσμα, γι’αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.

ΘΩΜΑ’Ι’Σ   ΠΑΡΙΑΝΟΥ
ΠΗΓΗ