Όταν οι πεινασμένοι λύκοι αλυχτούν…

Μια διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα που αφορά την επιθετικότητα της Τουρκίας.

Διάβασα σήμερα ένα άρθρο στο antinews, που μου θύμισε ένα παλαιότερο άρθρο που είχα γράψει στο αρχικό blog, πριν από δυο περίπου χρόνια, το οποίο εξακολουθεί να είναι όμως επίκαιρο. Σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα… Τότε, στα πράγματα ήταν «η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος»: η Νέα Δημοκρατία… Το άλλο μέλος του διπολικού μηχανισμού που λυμαίνεται τη χώρα μας τα τελευταία 30-40 χρόνια, δηλαδή ο δικομματισμός. Τι έχει αλλάξει με το ΠΑΣΟΚ; Βελτιώθηκε η θέση της Ελλάδας γεωπολιτικά; Μειώθηκε η επιθετικότητα της «γείτονος»;  Σήμερα αναδημοσιεύω αυτό το άρθρο, διότι είχα προσπαθήσει τότε να βοηθήσω ώστε να δούμε το ζήτημα από μια διαφορετική σκοπιά. Μέσα από αυτό το άρθρο βγαίνουν κάποιες προτάσεις, που αν είχαν από τότε εισακουστεί, θα μιλούσαμε σήμερα από μια τελείως διαφορετική θέση, έτσι τουλάχιστον πιστεύω εγώ. Διαβάστε το άρθρο και κρίνεται μόνοι σας:

alk.arch./12.01.09 – Η πολιτική που εφαρμόζει η Τουρκία είναι εμφανώς επιθετική. Εδώ και καιρό έχει αρχίσει να …ακονίζει τα δόντια, και παραμερίζοντας τις επιφανειακές φιλειρηνικές διαβουλεύσεις, έχει ξεκινήσει μια φρενήρη αναζήτηση “δρόμων”, που θα της διασφαλίσει τα αμφιλεγόμενα (από Έλληνες, Κούρδους, κ.λ.π.) κυριαρχικά της “δικαιώματα” στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής. Η Τουρκία -όσο και αν φαίνεται αυτό παράξενο- φοβάται! Και τώρα που το μονοπώλιο της Αμερικής στην παγκόσμια κυριαρχία κλονίστηκε, έχει έναν λόγο περισσότερο να φοβάται, διότι έχει βασίσει όλη της την άμυνα στην επιθετικότητα, που είχε ως αντίβαρο την υποστήριξη των υπερατλαντικών ιμπεριαλιστικών της συμμάχων.

Αν αφήσουμε όμως για λίγο στην άκρη το φυσικό ένστικτο αυτοσυντήρησης και προσπαθήσουμε να αναλύσουμε ψύχραιμα την κατάσταση που αρχίζει να διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή, τότε θα διακρίνουμε κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία είναι κοινά στον κόσμο της άγριας φύσης. Όταν εκεί οι ισορροπίες κλονίζονται, έρχεται στην επιφάνεια η αγριότητα… Kαι τότε αρχίζει η μάχη… Αυτό γίνεται για την εξασφάλιση του απαραίτητου ζωτικού χώρου, την κυριαρχία, ή την τροφή. Όταν αυτά διασφαλιστούν -μετά την αναπόφευκτη αιματοχυσία- τότε επανέρχεται η ομαλότητα -για όσα απ αυτά απομείνουν. Ας σημειωθεί, όμως, πως ένα άλλο στοιχείο που κάνει να εκδηλωθεί η αγριότητα στην άγρια φύση είναι, ο φόβος.

Μολονότι αυτά είναι χαρακτηριστικά του ζωικού βασιλείου, βλέπουμε εντούτοις να κάνουν την εμφάνισή τους και ανάμεσα στους λεγόμενους “πολιτισμένους” λαούς, όταν προκύψουν παρόμοιες συνθήκες. Συνθήκες, οι οποίες σηματοδοτούν εσωτερική ή περιφερειακή κρίση, και η κρίση εδώ όντως υπάρχει. Τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και σε ευρύτερη γεωπολιτική κλίμακα.

Η αντιμετώπιση της αγριότητας μπορεί να γίνει με δύο βασικές μεθόδους: την παραδοσιακή, δηλαδή τη μέθοδο της αντεπίθεσης (νόμος της ζούγκλας) ή με την μέθοδο του πολιτισμού, την οποία υποτίθεται ότι προάγουν και διασφαλίζουν οι Διεθνής Συμβάσεις και ο ΟΗΕ.

Τι έχει συμβεί όμως στη πράξη; Δεν έγραψαν μήπως οι Αμερικανοί στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και τις Διεθνής Συμβάσεις, στην περίπτωση του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ;

Το ίδιο δεν συνέβη με το Ισραήλ στην τελευταία επίθεση κατά του Λιβάνου και τώρα στην Γάζα;

Τι μπορούμε άρα να περιμένουμε όταν βλέπουμε την κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της Τουρκίας σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση και τον κλονισμό των γεωπολιτικών ισορροπιών; Μια λαϊκή παροιμία λέει: “Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται” και εδώ βλέπουμε τους “λύκους” των Τουρκικών στρατευμάτων -με τον χαρακτηριστικό μουσουλμανικό φανατισμό- να είναι έτοιμοι να ορμήσουν στην όποια “λεία”, είτε αυτή λέγεται Ελλάδα είτε λέγονται Κούρδοι, είτε οποιοσδήποτε άλλος “στόχος” τους δοθεί από το εκάστοτε “αρχηγείο” τους. Ο “πολιτισμός”, η “καλή γειτονία” και οι “Διεθνής Συμβάσεις” πάνε τότε περίπατο! Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ισχύει μόνο ένας νόμος κι αυτός είναι ο “νόμος του ισχυρότερου”…

Τα εύλογα ερωτήματα που εγείρονται τώρα, ενόψει των επιθετικών διαθέσεων των γειτόνων μας, είναι:

- Ποια είναι η επίσημη θέση της Ελλάδας;

- Γιατί κρατά η κυβέρνηση τον λαό σε άγνοια σχετικά με την πολιτική που προτίθεται να ακολουθήσει;

- Μήπως πρέπει να πιστέψουμε ότι βρισκόμαστε σε περίοδο ακυβερνησίας, εξαιτίας κατευθυνόμενης προβοκάτσιας και κλίματος αποσταθεροποίησης;

- Μήπως βρισκόμαστε σε περίοδο μιας νέας μορφής πολέμου, ο οποίος ξεκινά μ’ αυτές τις μεθόδους;

Το άρθρο του εκδότη της «Ε» και της «Κ.Ε.» Θανάση Τεγόπουλου “Η γκρίζα παγίδα“, είναι αφυπνιστικό και ταυτόχρονα ανησυχητικό. Μεταξύ άλλων, αναφέρει κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα και το προσυπογράφω:

“ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΣΕΙ στην παγίδα. Συζητάμε και διαφωνούμε μεταξύ μας, ερμηνεύουμε τις γεωπολιτικές φαντασιώσεις της Τουρκίας, περιγράφουμε τις πετρελαϊκές (για την υφαλοκρηπίδα δηλαδή) φιλοδοξίες της, αναλύουμε την εσωτερική της κατάσταση, τη δημοκρατία ή τη στρατοκρατία της, διαπιστώνουμε την «αλητεία» ή τον «τσαμπουκά» της. Και δεν καταγγέλλουμε τη συμπεριφορά της, που συνιστά διεθνή αδικοπραξία, όπως εκδηλώθηκε και πρόσφατα. Πού να την καταγγείλουμε; Παντού. Στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως, που είναι δικαιοκρατικό σύστημα. Ώστε να αντληθούν οι πρόδηλες νομικές, διπλωματικές και οικονομικές συνέπειες για ένα κράτος-μέλος ή υποψήφιο μέλος που παραβιάζει απροκάλυπτα τις διεθνείς συνθήκες.”

Κλείνω το άρθρο αυτό με κάποια λόγια της πληθωρικής Λιάνας (Γαρυφαλλιά) Κανέλλη (εδώ), η οποία, παρά τις ιδιομορφίες της, είναι πάντα πολύ καλά ενημερωμένη και έχει -συχνά- μια υγιή άποψη:

“Όταν οι πεινασμένοι λύκοι αλυχτούν, οι άνθρωποι σκιάζονται κι ανατριχιάζουν και αναζητούν σημάδια να μαρκάρουν τους φόβους τους. Άμα όμως την ώρα των λύκων της νεοταξίτικης νύχτας, που αρχίζει να σκεπάζει το φως του κόσμου, ορθώσουν νου και καρδιά και μυαλό και δουλιά [και όχι δουλειά] οι άνθρωποι, τότε η κραυγή μας, έναρθρη και σαφής, κοφτερή σαν απόφαση, θα παγώσει τα δάχτυλα στη σκανδάλη. Θα ξεραστεί το ψέμα σαν απόβλητο στις επεξεργασμένες πληροφορίες. Θα τρομοκρατηθούν οι μεγάλοι τρομοκράτες των λαών. Κι η ώρα των λύκων θα ξεψυχήσει, καθώς θ’ ανατέλλει η ώρα των ανθρώπων, η ώρα των λαών, το τέλος των νεοναζιστών και σ’ αυτόν τον αιώνα.”

.

Σχόλιο:

.

Του πεινασμένους λύκους δεν τους αντιμετωπίζει κάποιος φορώντας προβιά προβάτων, ούτε βάζοντάς το στα πόδια (ούτε ντυμένοι κοκκινοσκουφίτσα, όπως γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης). Αυτό που κάνει ο έμπειρος κυνηγός είναι η κατάλληλη προετοιμασία. Δεν είναι η εξόντωση των λύκων το ζητούμενο… Ας θυμόμαστε, πως οι λύκοι φοβούνται τον νοικοκύρη που είναι καλά οργανωμένος, και μπορούν να συνυπάρξουν μαζί του!

Alkimos.