Αλλάζουμε ή Βουλιάζουμε

Σαφώς και η λύση θα πρέπει να βρεθεί στην Ελλάδα και είναι τουλάχιστον αφελές να περιμένουμε από ξένες κυβερνήσεις μηχανισμούς και ξένα χρηματοπιστωτικά συστήματα να μας βοηθήσουν.

Είναι ακόμη πιο αφελές να πιστεύουμε ότι σε καθεστώς διεθνούς έλεγχου μπορούμε να παράξουμε ανάπτυξη και μπορούμε να αποπληρώσουμε αυτό το χρέος χωρίς αναδιάρθρωση. Αυτή την στιγμή μας κρατούν έξω από το νερό γιατί τους εξαγοράσαμε με 50 δις ή τους πείθουμε ότι η Ελλάδα έχει ακόμη λίγο ψωμί για αυτούς.

Είναι τραγικό να πιστεύουμε ότι με κόψιμο ενός χεριού και ενός ποδιού της ελληνικής κοινωνίας θα σωθούμε. Στην ουσία θα μείνουμε απλώς ανάπηροι και θα χρηματοδοτήσουμε ξένα τραπεζικά συστήματα. Αυτή την προοπτική αρνήθηκαν οι Ισλανδοί με δημοψήφισμα και αυτή την προοπτική παλεύουν να αποφύγουν οι Πορτογάλλοι.

Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι αν αποσυρθεί ο δημόσιος τομέας θα ανοίξει χώρος για τον ιδιωτικό. Στην πράξη θα ανοίξει χώρος για τους ξένους.

Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι έχουμε μεγάλο δημόσιο τομέα. Κατά βάση έχουμε ανύπαρκτο ιδιωτικό και αυτό κάνει τον δημόσιο μεγάλο και άχρηστο. Οι αιτίες όπως για τις οποίες καταστράφηκε η παράγωγη μας- η αγορά το ξέρει αυτό- είναι το φθηνό εισαγόμενο προιών,  οι ποσοστώσεις και η ΚΑΠ που κατέστρεψαν τον καπνό, την ζάχαρη, το λάδι το βαμβάκι κ.α.

Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι όλα είναι περαστικά. Όσο ο Έλληνας επιχειρηματίας δεν δανείζεται με το ίδιο επιτόκιο που δανείζεται ο ευρωπαίος, τόσο δεν θα μπορεί να δημιουργήσει επιχειρήσει να εξάγει να καταναλώσει και να ζήσει. Η Ελλαδα θα ζει συνεχώς χρεοκοπημένη η θα χρεοκοπεί ξανά και ξανά.

Κάποτε στην ΕΕ στόχος ήταν η σύγκλιση τώρα είναι η συντήρηση της απόστασης μεταξύ των κοινωνιών και η διεύρυνση της.

Σαφώς και η λύση θα πρέπει να βρεθεί στην Ελλάδα και σαφώς χρειάζεται ένα ΣΟΚ για να αλλάξει τόσο η Ελλάδα όσο και το πολιτικοοικονομικό σύστημα. Δεν μπορούν αυτοί που μας έφεραν στην χρεοκοπία να μας οδηγήσουν εκτός κρίσης.  Είναι αδιανόητο με  τα μέσα που ηρθαμε ως εδώ να συνεχίσουμε. Το 2002 είχαμε μια οικονομία σε απογείωση και μετά ήρθε το ευρώ. Οι άνθρωποι αυτοί που αποκαλέσαμε λαμόγια δηλαδη: τραπεζίτες, πολιτικοί, χρηματιστές, δημοσιογράφοι,  μεγαλομέτοχοι, καναλάρχες, εκδότες, μεγαλο επιχειρηματίες, εργολάβοι όλοι τους σήμερα είναι υπέρ του ευρώ. Όμως 10 χρόνια τώρα βγάζουν τις επενδύσεις τους και τις καταθέσεις τους έκτος.

Στα 10 χρόνια του Ευρώ στην Ελλάδα δεν έγινε ούτε μια μεγάλη η μεσαία επένδυση, παρά μόνο κάτι έτοιμα αγόρασαν όπως: λιμάνια, ΟΤΕ, δρόμους και μετοχές τραπεζών και ΔΕΚΟ. Απεναντίας όλοι οι έλληνες επιχειρηματίες έφυγαν έκτος ελλάδος και εκτός ευρώ σε τρίτες χώρες. Τα λεφτά που εβγάλαν δεν έγιναν επενδύσεις αλλά έγιναν καταθέσεις και of shore…

Οι άνθρωποι αυτοί που αναφέρθηκαν τώρα πια απλά συντηρούν τα κεκτημένα τους, τις θέσεις τους και τα κλεμμένα και φοβούνται να πουν την αλήθεια. Απλώς κερδίζουν χρόνο πουλώντας ασημικά και όσο πάει… Δεν έχουν κανένα άλλο σχέδιο και δεν έχουν καμία άλλη στόχευση. Πουλάνε, κόβουν, απολύουν, ρευστοποιούν και όσο πάει

Τα περιθώρια σήμερα για εμας είναι τόσο στενά  και οι συνθήκες τόσο εναντίον μας που δεν μας αφήνουν καμιά επιλογή για χασομέρι.

Αν παραμείνουμε εδώ και χωρίς δυνατότητα φθηνού δανεισμού, η Ελλάδα θα γίνει σύντομα μια επιχειρηματική έρημος που θα ζει -αν θα ζει- με την ελεημοσύνη των εταιρών της. Εδώ και εκεί θα υπάρχουν αποικιοκρατικές επενδύσεις ξένων συμφερόντων στις οποίες θα δουλεύουν ελάχιστοι, και πέριξ αυτών δεκάδες πλανόδιοι, άστεγοι και άνεργοι που θα παρακαλούν για δουλειά  ή θα μεταναστεύουν.

Οι εντολές των ξένων και το σκληρό ευρώ ήδη κλείνουν  σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια κόβει δρομολόγια, κόβουν μισθούς, συντάξεις, παροχές, απομονώνουν και ερημώνουν τόπους, κλείνουν πόρτες και πιθανότητες,  κλείνουν επιχειρήσεις, φέρνουν ανεργία και  τρομακτική ύφεση.

Στην Ευρώπη δεν νοιάζεται κανείς για όλα αυτά και γιατί να νοιαστεί όταν εμείς δεν νοιαζόμαστε.  Έγινε κατανοητό ότι αυτοί θέλουν μόνο να έχουν  ασφαλείς τις τράπεζες τους και απο εκεί και πέρα εμείς ας βουλιάξουμε.

Χρειαζόμαστε λοιπον νομισματική πολιτική ως μέσω άμυνας και ως μέσω σχεδιασμού μιας βασικής -υποτυπώδους- αναπτυξιακή πολιτικής. Χρειαζόμαστε δραχμές για να ξαναβρούμε την δυνατότητα μας παράγουμε, να εξάγουμε να δεχόμαστε τουρίστες. Χρειαζόμαστε δικό μας νόμισμα όχι για να μην πληρώσουμε (γιατί έτσι και αλλιώς δεν θα τα πληρώσουμε όλα τελικά) αλλά για να μη μπούμε σε αυτή την πορεία μαρασμού και να μπορέσουμε επιτέλους να δημιουργήσουμε.

Χρειαζόμαστε δραχμές για να ανακτήσουμε την πιθανότητα στο όνειρο. Θα γίνουμε φτωχοί ναι, και θα ξεβολευτούμε και θα πρέπει να δουλέψουμε και να αγωνιστούμε  αλλά θα υπάρχουμε και αύριο. Ας συμφωνήσουμε σε αυτό το ελάχιστο! Διότι το μόνο που εγγυάται αυτή η πρόταση είναι ότι θα υπάρχουμε και αύριο ως λαός. Καμιά άλλη πρόταση δεν το εγγυάται.

Γιάννης Παπαϊωάννου