Του Αλέξανδρου Μερκούριου
(Παιχνίδια με αριθμούς και λέξεις για το γ… μας το χρέος)
Είναι κάτι σαν κι αυτό που λέγαμε ειρωνικά, παλαιότερα, «καλή φάση». Όταν κάποιοι έκαναν τα στραβά μάτια σε μια κατάσταση και έπαιζαν το χαβά τους. Σαν να μην έβλεπαν… Εκτός κι αν βλέπουν, αλλά συνεχίζουν να παίζουν με τις λέξεις, όπως γράφαμε πριν δύο εβδομάδες
Στον κυριακάτικο Τύπο δημοσιεύθηκαν δηλώσεις και συνεντεύξεις Ελλήνων πολιτικών, που επισήμως «τάσσονταν» αναφανδόν κατά της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, αλλά που επι του πρακτέου, συνεχίζουν να μασάνε τα λόγια τους.
Ο αρμόδιος υφυπουργός Φίλιππος Σαχινίδης, δήλωσε στην Κυριακάτικη Ε πως η αναδιάρθρωση θα έφερνε αναγκαστικά μια μεγάλη περίοδο σκληρής λιτότητας (σωστό). Μάλιστα έσπευσε να κατακεραυνώσει όσους «άνοιξαν» το ζήτημα, λέγοντας ότι ο Κώστας Σημίτης και η Βάσω Παπανδρέου ξεκίνησαν μια «λάθος συζήτηση σε λάθος ώρα» (όχι απαραίτητα λάθος). Επίσης είπε, ότι ένα «κούρεμα» των ομολόγων «θα οδηγήσει στα τάρταρα ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες» Σωστό επίσης, αλλά τι έχει να αντιπροτείνει; Αυτό δεν το είπε…
Λάθος θεωρεί και τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που είπε στο «Βήμα», ότι «πρέπει επειγόντως να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος φημών και συζητήσεων που ανεβάζουν τα επιτόκια και τα ασφάλιστρα κινδύνου, μειώνουν συνεχώς την αξία των ελληνικών ομολόγων, οδηγούν σε αναπαραγωγή των ίδιων φημών και συζητήσεων». Σωστός ο Ευάγγελος (εδώ ως προς τη φημολογία) αλλά το χάλασε λίγο πιο κάτω όταν πρότεινε Βενιζέλος την ανάγκη για ένα έξυπνο και πιο αναπτυξιακό μνημόνιο, επισημαίνοντας ότι πρόκειται για μια πολιτική συμφωνία. Το κακό είναι όμως ότι η πολιτική συμφωνία έχει γίνει... και δεν έχει καμιά αναπτυξιακή προοπτική. Παρά μόνον να βάλει τη χώρα στο γύψο, με μια οικονομική συμφωνία που θα ακολουθήσει για το ξεπούλημα κάθε δημόσιας περιουσίας μια (στην καλύτερη περίπτωση) φιλικλή αναδιάρθρωση.
Δηλαδή περίπου αυτό που είπε ο Γερμανός Λαρς Φελντ, μέλος του πενταμελούς συμβουλίου σοφών -οικονομικών εμπειρογνωμόνων- της γερμανικής κυβέρνησης. Ο Φελντ, μιλώντας επίσης στο «Βήμα», είπε ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη επειδή τα μέτρα σταθεροποίησης της οικονομίας είναι δύσκολο να επιβληθούν πολιτικά. Και επανέλαβε αυτό που είχε πει προ ημερών (προκαλώντας την οργή των κυβερνητικών στελεχών στην Ελλάδα):
«Για μένα η αναδιάρθρωση αποτελεί μονόδρομο και για να αισθανθεί η Ελλάδα κάποια ανακούφιση, αλλά και για να συμβάλουν και οι πιστωτές στη λύση του ελληνικού προβλήματος».
Όσοι μελετούν τον πιο πονηρό LEX του Economist διάβασαν στο τέλος της εβδομάδας ότι: «Η διαμάχη για το κατά πόσον η Αθήνα πρέπει να κάνει αναδιάρθρωση χρέους -και για το πότε- κερδίζει έδαφος. Και έτσι πρέπει να είναι. Οι επενδυτές δεν έχουν πειστεί ότι η χώρα είναι αξιόχρεος ή ότι το χρέος της είναι βιώσιμο. Και αυτό θα πρέπει να ανησυχεί την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, τους δανειστές έσχατης ανάγκης της Ελλάδας».
Ο LEX που δεν μασάει, επικαλούμενος την Capital Economics είπε και μια σκληρή αλήθεια:
Η Ελλάδα το 2013, όταν θα λήξει το πρόγραμμα διάσωσης θα έχει συντελεστή χρέους προς το ΑΕΠ 170%, από 135% που έχει περίπου τώρα. Για να προσθέσει ότι ο συντελεστής ανεβαίνει διαρκώς εξαιτίας του παρονομαστή του ΑΕΠ, το οποίο συνεχώς συρρικνώνεται: η κεντρική τράπεζα υπολογίζει ότι η οικονομία θα συρρικνωθεί 3% φέτος έπειτα από 4,5% πέρυσι. Κι αυτό αυξάνει το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους. Αυτό δηλαδή που διαβάσατε πριν μία εβδομάδα στο ΠΟΝΤΙΚΙ.
Ακόμη κι αν δεν πιστεύετε καμία ανάλυση, οι αριθμοί μιλούν πάλι μόνοι τους. Την περασμένη Παρασκευή το spread των 10ετών ελληνικών ομολόγων έφτασε ως τις 1.326 μονάδες, ενώ οι τιμές των, πιο ασφαλών (μέχρι πρότινος) διετών ομολόγων έπεσαν στο 70% της ονομαστικής τους αξίας, με επιτόκιο 24%. Επίσης το Χρηματιστήριο οδεύει στην περίοδο Μητσοτάκη κλείνοντας στις 1.400, μονάδες, με τον τραπεζικό δείκτη να καταγράφει νέο χαμηλό 14ετίας και τον τίτλο της Εθνικής να υποχωρεί κάτω από τα 5,20 ευρώ, τιμή στην οποία είχε διενεργηθεί η τελευταία αύξηση κεφαλαίου.
Όταν οι επενδυτές εμφανίζονται πρόθυμοι να ξεπουλήσουν στο 70% της ονομαστικής τους αξίας, ή και χαμηλότερα, διετή ομόλογα που λήγουν, ακόμη και μέσα στην περίοδο ισχύος του πακέτου σωτηρίας δεν πιστεύουν απλά ως δεδομένη την αναδιάρθρωση αλλά αμφισβητούν, και το αν η χώρα μας θα λάβει την επόμενη δόση.
Με δυο λόγια η κυβέρνηση συνεχίζοντας την τακτική των καθυστερήσεων και των αποφάσεων που λαμβάνονται αλλά δεν εκτελούνται, πέτυχε σε ένα δίμηνο να βρεθεί πίσω στον Απρίλιο του 2010. Όταν δηλαδή όλοι προεξοφλούσαν τη χρεωκοπία της Ελλάδας. Το κακό είναι ότι σήμερα πολλοί αμφισβητούν και αν η χώρα «δικαιούται» τον επιπλέον χρόνο που μπορεί να της δώσει μια αναδιάρθρωση χρέους…
το ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου