«Μη βαράτε τον Γιώργο»!

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (press-gr)

Ήρθε δυστυχώς και αυτή η στιγμήπου ορθά είχαμε προβλέψει και τα «φίδια» στο κόρφο της κοινωνίας, που εξυπηρετούσε, όσα δεν εξέτρεφε, ο Γιώργος Παπανδρέου απειλούν πλέον τον ίδιο. Όταν οι εκτιμήσεις μας σε ότι αφορά στην ελληνική κρίση επαληθεύονται, αντί για ικανοποίηση νοιώθουμε αμηχανία. Πρόκειται για ένα μάλλον δυσάρεστο συναίσθημα, που επιβεβαιώνει συνήθως ως φάρσα τον ανίσχυρο χαρακτήρα της κοινωνίας των πολιτών να… παράγει εγκαίρως γεγονότα, που να ανατρέπουν δυσμενείς πολιτικές επιλογές της ηγεσίας.

Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι ο κ. Λαζόπουλος έριξε στην αρένα με τα «φίδια», που παριστάνουν τα λιοντάρια, το «κομμένο» απόσπασμα της περίφημης συνέντευξης του Ντομινίκ Στρος Καν, σύμφωνα με το οποίο ο άντρας εμφανίζεται να είχε «υπόγειες» συζητήσεις από τον Νοέμβριο του 2009 με τον Γιώργο Παπανδρέου, για την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και ότι ο τελευταίος δεν το έλεγε στον ελληνικό λαό για «πολιτικούς λόγους»! Δεν το γνωρίζαμε; Αυτή άραγε είναι η αλήθεια;

Σημασία δεν έχει αυτό που είπε ο Στρος Καν, αλλά αυτό που έδειξε ο Λαζόπουλος. Το σημαινόμενο δεν προκύπτει από τα λεγόμενα του επικεφαλής του ΔΝΤ, αλλά από τον τρόπο προβολής του αποσπάσματος και από τις αντιδράσεις που ακολούθησαν. Το καθεστώς αποφάσισε να βγάλει από τη μέση τον Γιώργο με μια απλή κίνηση, διότι δεν είναι πλέον χρήσιμος σε κανέναν. «Κουρελιάστηκε» μέσα και έξω και δεν μπορεί να προσφέρει πλέον πολιτική νομιμοποίησης των επιλογών χρεοκοπίας της χώρας, αυτών που μέχρι τώρα στήριζαν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση στην Ελλάδα και από το εξωτερικό. Ο Γιώργος είναι ένα καμένο χαρτί και ήδη οι Financial Times αναζητούν άλλον «άνθρωπό τους στην Αθήνα».

Όχι φίλοι, όσοι επιθυμούσαννα προσεγγίσουν την πραγματικότητα γνώριζαν και τα αίτια της κρίσης (εσωτερικά και εξωτερικά σε συνδυασμό) και τη μορφή της απάτης του πρωθυπουργού προς τον ελληνικό λαό στο ζήτημα. Αυτά δε που αναφέρει ο Στρος Καν είναι ακόμη χειρότερα «παραμύθια» από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν ήταν ο πρωθυπουργός που έστησε την πλεκτάνη σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και της χώρας, αλλά παράγοντες του χρηματοπιστωτικού λόμπυ και ευρωπαίοι ατζέντηδές τους, σε συνεργασία με την Fed και την αμερικανική διοίκηση, όπως πληθώρα επιμέρους στοιχείων καταμαρτυρούν. Ο κ. Στρος Καν ήταν στον πυρήνα της πλεκτάνης που έμελλε να ταράξει συθέμελα το νέο οικοδόμημα της ΕΕ, μέσω πρωτίστως της Ελλάδας. Όλα αυτά τα είχαμε παρουσιάσει αμέσως μετά το ξέσπασμα της κρίσης και πριν η χώρα τυλιχθεί στο «μνημόνιο». Είναι επίσης παιδαριώδες ψέμα ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, θα κανόνιζε δήθεν προσωπικά την υπόθεση εμπλοκής του ΔΝΤ στην ευρωζώνη!

Η (τεράστια) ευθύνη του πρωθυπουργούήταν η συνειδητή εμπλοκή του σε αυτό το υπόγειο παίγνιο. Η ευθύνη της πολιτικο-επιχειρηματικής τάξης της χώρας είναι ότι γνώριζε το παίγνιο και πόνταρε την ύπαρξή της σε αυτό, συμβάλλοντας στην διαρκή εξαπάτηση του λαού. Όσοι αντισταθήκαμε σε αυτή την πλεκτάνη που στήριξε αποφασιστικά το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τραπεζίτες και ορισμένες αντιδραστικές αδελφότητες, έγινε προσπάθεια να εξουδετερωθούμε. Ακόμα και τα κόμματα της αριστεράς, όταν δεν μας σνόμπαραν, φρόντιζαν να διασκεδάζονται δημοσίως οι προσεγγίσεις μας – τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγους μήνες. Μόνοι και έρμοι λίγοι άνθρωποι προσπαθήσαμε με πραγματική υπευθυνότητα και όχι «κυβερνητική υπευθυνότητα», δίχως υπερβολές, φανατισμούς, συμπλεγματικές προκαταλήψεις και άλλες «εξαλλοσύνες» να τοποθετήσουμε την κρίση στις πραγματικές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις της. Δεν γνωριζόμαστε οι περισσότεροι μεταξύ μας, δεν συντονιστήκαμε σε καμία περίπτωση και ούτε κατ’ ανάγκη χαρακτηριζόμαστε από τις ίδιες ιδεολογικές καταβολές ή από κάποια συγκεκριμένη πολιτική επιδίωξη. Ήμασταν και είμαστε ελεύθεροι, προοδευτικοί Έλληνες με ιδιαίτερη ίσως κοινωνική ευαισθησία που αποφάσισαν να προσφέρουν γνώση, εμπειρία, χρόνο και όποιες σχετικές πληροφορίες μπορούσαν να συλλέξουν από ανεξάρτητες πηγές σε έναν ευρύτερο αγώνα της κοινωνίας των πολιτών για χειραφέτηση.

Δεν ξέρω τι πετύχαμε, αυτόπου βλέπω όμως είναι ότι δεν είμαστε πλέον λίγοι. Είναι πάρα πολλοί σήμερα που αγωνίζονται με όποιο τρόπο μπορούν προς αυτή την κατεύθυνση. Η κοινωνία των πολιτών αφυπνίζεται, σε αρκετές περιπτώσεις οργανώνεται και διεκδικεί το δικαίωμα να συμμετέχει στην διαμόρφωση της πραγματικότητας στην πατρίδα μας, έξω από το μυθοπλαστικό πλαίσιο των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων και των τηλεπολιτικών. Η κοινωνία των πολιτών άρχισε να πιστεύει στον εαυτό της και όχι στα παραμύθια της εξουσίας των «αντεξουσιαστών» και μη, και τούτο είναι το μεγαλύτερο «δώρο» που θα μπορούσε να προσφέρει η κρίση στους Έλληνες. Ασφαλώς, τίποτε από αυτά δεν θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχε το διαδίκτυο και χιλιάδες bloggers, οι οποίοι, αν μη τι άλλο, έκαναν πράξη την αποστροφή του Ελύτη: «δίνε δωρεάν τον χρόνο, αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια». Αυτή η τελευταία λέξη «αξιοπρέπεια» είναι πού προσβάλλεται από το καθεστώς και τον σημερινό πολιτικό του εκπρόσωπο, Γιώργο Παπανδρέου.

Ο αγώνας μας ήταν και είναι ένας αγώνας αξιοπρέπειας: ατομικής, κοινωνικής, εθνικής. Μόνο που αυτή η ηθική στάση απαιτεί και συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά για να δημιουργήσει μια διαφορετική πραγματικότητα στη χώρα. Η πολιτική δομεί κοινωνική ηθική. Και η τελευταία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική εντιμότητα. Αλλιώς δεν έχει έννοια η πολιτική ως δημοκρατικό φαινόμενο. Εδώ είναι που ναυάγησε το σκάφος του καθεστώτος. Εδώ είναι που πνίγονται σήμερα οι διαπλεκόμενοι ρίχνοντας όλο το βάρος στον «καπετάν-Γιώργο». Μη βαράτε τον Γιώργο, δεν έκανε προσωπική πολιτική στις πλάτες σας, αλλά με τις πλάτες σας, αγαπητοί παραγωγοί και συντηρητές του καθεστώτος πατρωνίας. Την προσωπική πολιτική του Γιώργου εσείς είστε που νομιμοποιήσατε και στηρίξατε (συνειδητά) με κάθε χυδαίο μέσο, διότι ήταν η δική σας πολιτική και εξέφραζε την δική σας αγωνία για ηγεμονική επιβίωση, προνομιακή διαβίωση και πλουτισμό.

Αυτό δεν αποτελεί ασφαλώς κανενός είδους ελαφρυντικό για την πολιτεία Γ.Α. Παπανδρέου, χαρακτηρίζει όμως την ποιότητα του πολιτικού φαινομένου στην χώρα και δείχνει την προβληματική κουλτούρα του πολιτικού συστήματος και των διαπλεκομένων, τυχοδιωκτικών ΜΜΕ στην πατρίδα μας, η οποία δεν μπορεί να αλλάξει δίχως εκδημοκρατισμό και επικράτηση ενός ριζοσπαστικού, πλουραλιστικού, γνήσια αντιπροσωπευτικού μοντέλου πολιτικής διακυβέρνησης, με απόλυτη διάκριση ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας, αρμοδιοτήτων και εξουσιών. Έτσι κτίζεται η υπευθυνότητα και όχι με αυτοδιοριζόμενους σωτήρες ή κυβερνήσεις σωτήρων. Η χώρα δεν έχει ανάγκη και από άλλους σωτήρες. Αρκετά σώθηκε από τους υπάρχοντες! Άλλο, εντελώς διαφορετικό πολιτικό σύστημα χρειάζεται και άλλους πολιτικούς με δημοκρατική και όχι λαϊκίστικη κουλτούρα. Λαό χρειάζεται και όχι λαουτζίκο, επίσης!

Υ.Γ.

Η μοναδική «απορία» μου συσχετίζεται με την απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να παίξει σε αυτό το παιχνίδι που οδήγησε στην ελληνική περιπέτεια. Όσο κι εάν έψαξα δεν μπόρεσα να καταλάβω τα βαθύτερα αίτια αυτής της συμπεριφοράς. Ήταν βέβαιο ότι όπως χειριζόταν το ζήτημα εκτός από την χώρα θα ζημίωνε στο τέλος αφάνταστα και τον ίδιο του τον εαυτό. Προφανώς εξαπατήθηκε και αυτός με παρόμοιο τρόπο, όπως οι Έλληνες από αυτόν. Μόνον που δεν εξαπάτησε η ελληνική κοινωνία τον πρωθυπουργό, άλλοι …του την φέρανε πιθανότητα και καλό θα ήταν εδώ που φτάσαμε να τους «αποκαλύψει» με όποιον τρόπο θεωρεί ο ίδιος προσφορότερο. Θα ήταν μια θετική υπηρεσία στη κοινωνία και στη χώρα. Θα ήταν μια στάση υπευθυνότητας, μια και του αρέσει τόσο πολύ η λέξη, όπως άρεσε και στον Καραμανλή. Θα πρότεινα μάλιστα να δώσουν από κοινού (Παπανδρέου-Καραμανλής) «συνέντευξη τύπου» (με τους πολιτικούς συντάκτες ως ντεκόρ, ώστε να τους εξευτελίσουν εντελώς) για να δοξάσουν την αλήθεια, την οποία τόσο πολύ θυσίασαν στην «υπευθυνότητα» του κυβερνητισμού! Εναλλακτικώς, θα πρότεινα να αποκαλύψουν την αλήθεια ενώπιον του κ. Λάκη Λαζόπουλου, στην εκπομπή του φυσικά!

ΣΧΟΛΙΟ: Δε συμφωνώ με αρκετές διαπιστώσεις του κ. Γιαννακόπουλου, ωστόσο θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα την προσέγγισή του στην εξήγηση του πώς ένα τόσο εμφανώς μέτριο μυαλό με εξίσου εμφανές (και περιφερόμενο) “εγώ” θα μπορούσε να εμπλακεί σε κάτι τόσο… σύνθετο. Αν μη τι άλλο λοιπον, food for thought.

Zαphod