Αγανακτισμένοι εναντίον νέο-αποκλεισμένων

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Μεγάλο λάθος κάνετε όσοι παρουσιάζετε τους «νεο-αποκλεισμένους» που γεμίζουν τις πλατείες φασκελώνοντας το πολιτικό σύστημα, ως αγανακτισμένους. Εάν μελετούσατε δομικά τον σημερινό πολιτικό λόγο στην Ελλάδα θα διαπιστώνατε ότι αγανακτισμένοι είναι οι άνθρωποι του καθεστώτος. Είναι οι τελευταίοι εκείνοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους  διότι έβγαλε γλώσσα το πόπολο και δεν αντιλαμβάνεται ότι το συμφέρον του ταυτίζεται με τους Έλληνες νταβάδες της ελληνικής κοινωνίας που μέχρι χθες μεσολαβούσαν, δίχως πρόβλημα, μεταξύ των διεθνών πατρώνων της Ελλάδας και της πολιτικοεπιχειρηματικής τάξης, ενώ σήμερα βρίσκονται στην δύσκολη θέση να παρατηρούν ότι ο ρόλος τους αμφισβητείται.

Αγανάκτησαν οι άνθρωποι διότι όλος αυτός ο εσμός των ανέργων, εργατών, προλεταριοποιημένων επιστημόνων, υπαλληλίσκων και μικρομεσαίων συνταξιούχων, των «τεμπέληδων» δηλαδή και «διεφθαρμένων» της ελληνικής κοινωνίας, έχει το θράσος να απαιτεί να επωμιστούν το κόστος της χρεοκοπίας οι άπληστοι της κατ’ ευφημισμό επιχειρηματικής τάξης, κάτι μυστήριοι μεγαλοπαράγοντες της οικονομικής ζωής που σύχναζαν σε κομματικά γραφεία και κομματικές συνάξεις, οι υπάλληλοι, οι αχυράνθρωποι και τα φερέφωνα κρατικοδίαιτων μεγαλοεπιχειρηματιών και συγκροτηματούχων και … άκουσον- άκουσον, οι ίδιοι οι νταβατζήδες όπως τους είχε ορίσει κάποτε ο Έβερτ και αργότερα, εν μέσω ευθυμίας, ο Καραμανλής.

Αναρωτιέμαι, τις εφημερίδες της κυβέρνησης, που μετατράπηκαν σε εφημερίδες του ΔΝΤ και τώρα σε φυλλάδες της αγανακτισμένης πολιτικοεπιχειρηματικής τάξης, δεν διαβάζετε; Εκεί συγκεντρώνονται όλοι όσοι τα τρώγανε επί τόσο χρόνια μαζί και περιγράφουν τον πόνο τους: Ότι όπως πάει ο Γιώργος Παπανδρέου, θα τους στερήσει το προοδευτικό προνόμιο να συνεχίσουν την κραιπάλη. Είναι πρόοδος, βλέπετε, η εσωτερική υποτίμηση και η φτωχοποίηση της χώρας. Τεράστια πρόοδος η δομική ύφεση και η απορρύθμιση κοινωνίας και αγοράς. Ήταν σωστή η συνταγή των ιατρών του ΔΝΤ, αλλά βλέπετε δεν την εφάρμοσε ορθά η κυβέρνηση, ώστε τα μέτρα να πιάσουν τόπο, γονατίζοντας τα δύο τρίτα της κοινωνίας που παραδοσιακά αποτελούσαν τα υποζύγια του κρατικού προϋπολογισμού! Είναι σαν οι αγανακτισμένοι αυτοί άνθρωποι να θεωρούν ότι η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει την οικονομική καταστροφή.

Το φαιδρό είναι ότι πολλοί από αυτούς τους αγανακτισμένους εμφανίζονταν αγανακτισμένοι και κατά το παρελθόν εναντίον οποιασδήποτε σκέψης συνέκλινε προς την ανάπτυξη κοινωνικών πολιτικών που θα ενδυνάμωναν την κοινωνική συνοχή, ώστε να υπάρξει καλοδομημένη κοινωνική βάση για να πιάσουν τόπο οι όποιες επενδύσεις. Βλέπετε, μόνιμος στόχος των αγανακτισμένων ήταν και είναι τα λαϊκά στρώματα, τα οποία επιθυμούσαν να διατηρήσουν στο περιθώριο. Σήμερα που η κρίση δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα πολιτικής νομιμοποίησης στην χώρα, άρα και κρίση νομιμοποίησης των φορέων της προπαγάνδας της κρατικοδίαιτης πολιτικοεπιχειρηματικής τάξης της χώρας, οι αγανακτισμένοι έχασαν κάθε αίσθηση του μέτρου και απευθύνονται ειρωνικά, αν όχι επιθετικά, εναντίον των «νεο-αποκλεισμένων» που κατά χιλιάδες παράγονται από την εφαρμογή των μέτρων που επιβάλει μέσω της ανήθικα πολιτικά πολιτευόμενης, κυβέρνησης Παπανδρέου. Προσπαθώντας μάλιστα να ξεγλιστρήσουν κάπως από την πολιτικο-οικονομικά ανορθόδοξη κατασκευή της πραγματικότητας που επιδιώκουν, μερικοί από αυτούς ανακάλυψαν όψιμα ότι οι πολιτικοί τους σύμμαχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, είχαν μόνιμη φορολογική ασυλία στην χώρα, όπως άλλωστε και τα ΜΜΕ και εκατοντάδες επιχειρήσεις μαϊμούδες, ή ημι-μαϊμούδες, που ήταν ενταγμένες σε κομματικούς μηχανισμούς διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Οργίαζαν τόσα χρόνια οι αγανακτισμένοι και στυλοβάτες του καθεστώτος, θεωρώντας ότι καλός τεχνοκράτης είναι ο έξυπνος απατεώνας. Αυτός δηλαδή που μπορεί να κλέβει ή να ληστεύει αμέσως ή εμμέσως από το δημόσιο για να πλουτίζει ο ίδιος και οι πάτρωνές του και να αφαιρεί το οξυγόνο από το αίμα της οικονομίας, μεταφέροντας ολοένα και μεγαλύτερα ποσά σε ευρώ, με κάθε νόμιμο, ημιπαράνομο, ή απολύτως παράνομο τρόπο, στο εξωτερικό. Επί ένα και περισσότερο χρόνο η κυβέρνηση, αντί να περιορίσει κάπως αυτό το κακό μέσω φορολογικών μηχανισμών ή με την παρέμβαση της Τράπεζας της Ελλάδας, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να διευκολύνει την έξοδο χρήματος από την χώρα, ενώ τον τελευταίο καιρό προσπαθεί δήθεν να εκφοβίσει όσους επιδίδονται με την συνεργασία τραπεζιτών, στο «άθλημα». Φίλος, υψηλό στέλεχος της διοίκησης, με ρωτούσε χθες αν κατάλαβα τι απίθανη ιστορία είναι αυτή πάλι με τον «οικονομικό ντέντεκτιβ» Πάγκαλο στην Ελβετία. Όπως ίσως έχετε ενημερωθεί, το λαγωνικό της κυβέρνησης βρίσκεται στα ίχνη των τριακοσίων ως εξακοσίων δις ευρώ που αφαιρέθηκαν από τους φίλους των αγανακτισμένων από την χώρα. Σε εξήντα δις υπολογίζει αυτές τις εκροές τον τελευταίο χρόνο άλλος φίλος από την κεντρική μας τράπεζα.

Είναι πολλά τα λεφτά Άρη και μεγάλες οι κομπίνες που πρέπει να διασκεδαστούν μέσω του λαϊκισμού των αγανακτισμένων, οι οποίοι θεωρούν ότι λαϊκίζουμε εμείς που είμαστε από την πλευρά των αποκλεισμένων. Πολιτών δηλαδή, σαν τον συντάκτη αυτών των γραμμών που έχουν μόνο προσφέρει στο κράτος, το οποίο πάντοτε θεωρούσαν κοινωνία τους και πατρίδα τους και όχι πεδίο πατρωνίας και «αρπαχτής». Που είχαν μία δουλειά αντί για δώδεκα, διότι δώδεκα δουλειές δεν μπορεί να κάνει κανείς εργαζόμενος παραγωγικά, μπορεί όμως να αμείβεται από μια ντουζίνα δουλειές ως προστατευόμενος της διαπλοκής. Έχουν χάσει οι έννοιες την σημασία τους όταν οι αγανακτισμένοι των ελληνικών ΜΜΕ αναφέρονται στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα. Προφανώς οι άνθρωποι το έχουν ρίξει στο καλαμπούρι, αναπτύσσοντας μάλιστα και μία μορφή νεοφιλελεύθερου οικονομισμού, τόσο αντιφατική που πιστεύεις ότι η αγανάκτησή τους τούς έχει προκαλέσει τρικυμία εν κρανίω. 

Επιτέλους, ας καταλάβουν οι αγανακτισμένοι ότι τον πελατειακό κρατισμό δεν τον δημιούργησαν και ούτε τον υποστηρίζουν οι «νέο-αποκλεισμένοι» που πλημμυρίζουν τις πλατείες. Σημειώνει επ’ αυτού θαυμάσια, απλά και λιτά ένας αναγνώστης στο press.gr, σχολιάζοντας μία ανάρτηση του συνεπούς νεοφιλελεύθερου πολιτικού Ανδρέα Ανδριανόπουλου: «Ο κρατισμός δεν ήταν δημιούργημα του λαού. Ο κρατισμός ήταν δημιούργημα των επιχειρηματιών που έβγαλαν κέρδη από αυτόν. Έσεις κ Ανδριανόπουλε στρέφεστε κατά του λαού κατηγορώντας τον για τεμπελιά, ανευθυνότητα, απατεωνιά. Ποτέ δεν σας είδα να μιλάτε για τους 5-6 επιχειρηματίες που δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση», για να καταλήξει ότι η προσέγγιση του νεοφιλελευθερισμού, έτσι τουλάχιστον όπως κυριαρχεί στον σύγχρονο ελληνικό πολιτικό λόγο, είναι η αποθέωση του ελευθέριου καπιταλισμού και όχι ασφαλώς του φιλελευθερισμού. Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα, οι αγανακτισμένοι είναι κατά βάθος οπαδοί του αναρχοκαπιταλισμού, ο οποίος λειτουργεί καλύτερα σε ένα κράτος πατρωνίας αυστηρά επιλεγμένων πελατών και υπό την ηγεσία του χρηματοπιστωτικού λόμπυ. Δεν ενδιαφέρονται οι άνθρωποι για την ανατροπή του κράτους πατρωνίας στην Ελλάδα, αλλά για το ξεσκαρτάρισμά του από δεκάδες χιλιάδες «παρασίτων» όμοιων με τους ίδιους, τους οποίους όμως πλέον δεν επιθυμούν στο σκάφος τους, καθώς όλοι μαζί κινήθηκαν προς την μία πλευρά και το σκαρί ναυάγησε. Επιθυμούν λοιπόν να πετάξουν οι διαπλεκόμενοι τους διευθαρμένους δικούς τους στην θάλασσα για να σωθούν οι ίδιοι. Το ορθολογικό όμως θα ήταν, μια και το σκάφος τους ναυάγησε, να πέσουν όλοι μαζί στην θάλασσα για να δουν και οι «νεο-αποκλεισμένοι» πόσοι από αυτούς ξέρουν κολύμπι σε μια πραγματικά ανταγωνιστική αγορά.

* διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία    


Ακτιβιστης