Ο βουλευτής δεν ενσαρκώνει την Δημοκρατία. Την υπηρετεί.

Οι ιδέες είναι πάντα στο ανώτερο επίπεδο του λόγου διαθέσιμες για χρήση.  Δεν υπάρχουν ως «πρώτες», «δευτέρες» ή κάτι άλλο, αλλά υπάρχουν αφ εαυτού ως ιδέες.

Η ιδέα ελευθερία για παράδειγμα ή η ιδέα ισότητα όπως και η Δημοκρατία ήταν εκεί από πάντα και κάποια στιγμή συνελήφθηκαν από την ανθρώπινη διάνοια. Εκείνη την στιγμή  της σύλληψης, υπερ τονίστηκαν κάποιες ιδιότητες τους και ατόνησαν κάποιες άλλες καλύπτοντας τις ανάγκες της στιγμής.

Έτσι  το 1974 πρόεκυψαν ως «ιδιότητες» της νεαρής τότε δημοκρατίας:

• Η αντιπροσωπευτικότητα της ψήφου αντι της αμεσότητας.
• Τα προνόμια των βουλευτών.
• Ο αριθμός τους.
• Η τετραετής θητεία.
• Η βουλευτική ασυλία.
• Η μισθοδοσία τους.
• Η κληρονομηκότητα του επαγγέλματος.
• Το συγκεκριμένο κτήριο, στέγη, χρώμα.
• Τα συγκεκριμένα κόμματα.
• Το τυπικό λειτουργίας.
• Ο Δικοματισμός και το πρωθυπουργικεντρικό μοντέλο.

Πρακτικά όμως καμία από τις παραπάνω ιδιότητες  δεν επηρεάζει την αναλλοίωτη ιδέα Δημοκρατία

και ακόμη και αν όλα αυτά χαθούν η ιδέα Δημοκρατία θα μείνει αναλλοίωτη.

Σήμερα πολλοί γύρω μας επικαλούνται την  δημοκρατία και την ανάγκη προστασία της για να συμαζέψουν τους Αγανακτισμένους

Πίσω όμως από αυτό το αρχέτυπικο ζητούμενο για όλους  μας -και μέσα από τις γρίλιες της σοφιστικής και της ρητορικής του νοητικού αυτού σχηματος- μας χαμογελά ένα σάπιο σύστημα.

Μας χαμογελούν Ο Πάγκαλος, οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες, τα κόμματα αυλές, οι κρατικοδίαιατοι, τα ΜΜΕ, τα λαμογια, οι εθνικοί εργολάβοι, τα τζάκια και οι νταβατζήδες, τραπεζίτες και τελικά η χρεωκοπία.

Ένα σύστημα που πήρε εκ νέου μια προβιά και μια ασπίδα. Αυτή  την φορά του ενσαρκωτή της αστικής δημοκρατίας.

Οι βουλευτές  κι οι αρμόδιοι καμώνονται στα ΜΜΕ ότι χωρίς αυτούς ή χωρίς κτήριο της βουλής ή χωρίς κάποιες άλλες ατομικές ιδιότητες τους όπως η ελευθερία τους, η ασφάλεια τους, οι Μερτσέντες, τα μισθά και η ασυλία…

η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας απειλείται ή η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας δεν θα υπάρχει.

Παραλογισμός.  Φθαρτοί ανόητοι προσβάλουν τις ιδέες.  Ο βουλευτής ή το κτήριο δεν ενσαρκώνει την Δημοκρατία. Την υπηρετεί.

Είναι σαφές ότι στην Ελλάδα η ιδέα  Δημοκρατία, έχει συλληφθεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο σε ένα συγκεκριμένο χρόνο.

Όμως  μετά από χρόνια αφαίρεσης, “γλυπτικής” και υπονομευσής της “από μέσα”  έχει απομείνει να εμπεριέχει μερικές «ιδιότητες» που δεν μας αρέσουν καθόλου.

Αυτοί που επικαλούνται την ανάγκη προστασίας της αστικής δημοκρατίας μας σήμερα είναι κατά κυριολεξία οι ίδιοι αυτές οι ενοχλητικές «ιδιότητες» της. Ο Πάγκαλος, οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες, τα κόμματα αυλές, οι κρατικοδίαιατοι, τα ΜΜΕ, τα λαμογια, οι εθνικοί εργολάβο,ι τα τζάκια και οι νταβατζήδες, τραπεζίτες και τελικά η χρεωκοπία.

Αν μετά από δίκαιη δική  για παράδειγμα φυλακιστούν ή λείψουν όλοι αυτοί ή αν μετά από δημοψήφισμα η εξέγερση

καεί η βουλή και αφαιρεθούν τα παραπάνω προνομία των βουλευτών και ο μισθός τους

η ιδέα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  και η λειτουργία της δεν απειληθεί καθόλου.

Η Δημοκρατία είναι ιδέα αναλλοίωτη άφθαρτη και αιώνια και της οφείλουμε πίστη.

Οι ιδιότητες της μπορούν και πρέπει να αλλάζουν διαρκώς ώστε να καλύπτουν την μεταβολή που συντελείται διαρκώς, το γίγνεσθαι, τις γενιές, τις ροές που αλλάζουν, τα ζητούμενα  της κάθε χρονικής στιγμής.

Σήμερα όμως οι ιδιότητες κάνουν θόρυβο σαν τενεκέδες ή τσιρίζουν

καθώς της ξεκολλάς σαν τις βδέλλες από το σώμα της Δημοκρατίας.

Είναι σαφές ότι θέλουν να συντηρηθούν.

Ισχύει όμως πάντα το ότι: όταν ένα σύστημα καταρρέει συνήθως συντελείται πρόοδος και εδώ δεν καταρρέει προφανώς η Δημοκρατία μας.

αλλά ένα σάπιο σύστημα…

γιατί πρέπει να έλθει η πρόοδος.

  Γιάννης Παπαϊωάννου