Υποκριτές!

του Αντώνη Δελλατόλα

Μέρες τώρα παρακολουθώ καθημερινά πώς εξελίσσεται το φαινόμενο «Πάμε πλατεία» με τους αγανακτισμένους – είτε μέσω του διαδικτύου είτε μέσα από τα τηλεοπτικά δελτία, προσπαθώντας κι εγώ να ερμηνεύσω τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπουν οι διαδηλωτές.

Όχι, δεν θα πάω εγώ πλατεία για να διαμαρτυρηθώ. Αν χρειάζεται να το κάνω για όσα με αφορούν, το κάνω και τώρα, μέσα από τη δουλειά μου, αφού, υπό μία έννοια, είμαι «τυχερός» που έχω τη δυνατότητα να απευθύνομαι σε λίγους ή πολλούς εκφράζοντας τις απόψεις μου.

Έτσι, λοιπόν, θεωρώ απολύτως υποκριτικές τις κραυγές ορισμένων συναδέλφων μου – προφανώς όχι όλων – οι οποίοι λένε «θα είμαι κι εγώ εκεί», ενώ εκατοντάδες φορές λοιδόρησαν, σνομπάρισαν, ειρωνεύτηκαν όσες (φυσικά όχι τόσο μαζικές) εκδηλώσεις ξέφευγαν από την κομματική ομπρέλα ή δεν απειλούσαν το «σύστημα».

Είναι οι ίδιοι που, ακόμη και μέσα από τα κύρια άρθρα των εφημερίδων, επισημαίνουν στις πολιτικές ηγεσίες τον κίνδυνο να μην κατανοήσουν ότι αυτό το ρεύμα μπορεί να τους παρασύρει αλλάζοντας σημαντικά τα μέχρι στιγμής δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό.

Πρόκειται, ουσιαστικά, για υποδείξεις να «αγκαλιάσουν» το κίνημα των αγανακτισμένων» όχι για να ενστερνιστούν τα αιτήματα των διαδηλωτών, αλλά για να χειραγωγήσουν την αντίδραση που κορυφώνεται όσο πλησιάζουν οι ψηφοφορίες για το νέο «μνημόνιο».

Προφανώς είναι αδύνατο να εκτιμήσει κανείς τον ρόλο που θα παίξουν οι «αγανακτισμένοι», για τον πολύ απλό λόγο ότι η ιστορία γράφεται τώρα. Και ο ρόλος του κινήματος των αγανακτισμένων θα καθοριστεί από τη δυνατότητά του να διαφοροποιήσει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού επαναφέροντας στο επίκεντρο την κοινωνία.

To Ποντικι